ഫ്രീഡ്രിക് നീച്ച

 സത്യമോ സാദ്ധ്യമോ ആയി മുമ്പു നിങ്ങൾ സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ചിലത് നിങ്ങൾക്കിപ്പോൾ ഒരു പിശകായി തോന്നുന്നു; നിങ്ങളത് പൊഴിച്ചുകളയുന്നു, തന്റെ യുക്തിയുടെ ഒരു വിജയമായി അതിനെ കൊണ്ടാടുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ ആ പിശക് നിങ്ങൾക്കന്ന് അനിവാര്യമായിരുന്നെങ്കിലോ? നിങ്ങളന്ന് മറ്റൊരാളായിരുന്നു- നിങ്ങൾ എപ്പോഴും മറ്റൊരാളാണ്‌- അന്നത്തെ ‘സത്യങ്ങൾ’ നിങ്ങൾക്കന്നു കാണാൻ അനുവാദമില്ലാത്തതിനെ പൊതിഞ്ഞുവയ്ക്കുകയും നിങ്ങളുടെ കാഴ്ചയിൽ നിന്നതിനെ മറച്ചുപിടിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന തൊലി പോലെയായിരുന്നു. അന്നത്തെ നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായത്തിന്റെ കഥ കഴിച്ചത് നിങ്ങളുടെ പുതിയ ജീവിതമാണ്‌, നിങ്ങളുടെ യുക്തിയല്ല: നിങ്ങൾക്കിപ്പോൾ അതിന്റെ ആവശ്യമില്ലാതായിരിക്കുന്നു, അതിനാൽ അതു തകർന്നുവീഴുന്നു, അയുക്തി അതിൽ നിന്നു വെളിച്ചത്തിലേക്ക് ഒരു പുഴുവിനെപ്പോലെ ഇഴഞ്ഞുപോവുകയും ചെയ്യുന്നു. നാം എന്തിനെയെങ്കിലും വിമർശിക്കുമ്പോൾ അത് തോന്നിയപോലെയുള്ള, അമൂർത്തമായ ഒരു സംഭവമല്ല; അത്, മിക്കപ്പോഴുമെങ്കിലും, നമ്മിൽ വളർച്ച പ്രാപിക്കുകയും പടം പൊഴിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ജൈവോർജ്ജങ്ങളുടെ തെളിവാണ്‌. നാം നിഷേധിക്കുന്നു, നാം നിഷേധിക്കണം; എന്തെന്നാൽ, നമ്മിലുള്ള ചിലത്- നമുക്കിനിയും അറിയാത്തതും നാമിനിയും കാണാത്തതുമാണതെന്നും വരാം- ജീവിക്കാനും സ്വന്തം സ്ഥാനമുറപ്പിക്കാനും ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്.

()

വീസ്വാവ ഷിംബോർസ്ക - കവിതകൾ

 ഉദാഹരണം
--------------------------

ഇന്നലെ രാത്രിയിൽ 
ഒരു ചണ്ഡവാതം
മരങ്ങളുടെ ഇലകളെല്ലാം തല്ലിക്കൊഴിച്ചു,
എല്ലാം പൊഴിഞ്ഞൊരു മരക്കൊമ്പിൽ വിറ കൊള്ളാൻ
ഒരില മാത്രം വിട്ടുകൊണ്ട്.

ഈ ഒരുദാഹരണം കൊണ്ട്
ഹിംസ നമ്മെ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തുന്നു,
അതെ-
ഇടയ്ക്കിടെ കുഞ്ഞുതമാശകളൊപ്പിക്കാൻ
അതിനിഷ്ടമാണെന്ന്.

*
നിമിഷം
---------------------------

പച്ച പുതച്ചൊരു കുന്നിഞ്ചരിവിലൂടെ നടക്കുകയാണ്‌ ഞാൻ.

പുല്ലുകൾ, പുല്ലുകളിൽ കുഞ്ഞിപ്പൂക്കൾ,

കുട്ടിക്കഥകളിലെ ചിത്രങ്ങളിലെന്നപോലെ.

മാനത്തെ മൂടല്മഞ്ഞു മാറി നീലയാകാൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

വേറെയും കുന്നുകൾ കാഴ്ചയിലേക്കു വരികയും ചെയ്യുന്നു.

കാംബ്രിയൻ യുഗമോ സൈലൂറിയൻ യുഗമോ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നപോലെ:

അന്യോന്യം ചീറുന്ന പാറക്കെട്ടുകൾ,

തട്ടിമറിഞ്ഞ ഗർത്തങ്ങൾ,

ജ്വാലകളാളുന്ന രാത്രികൾ,

തമോമേഘങ്ങളിലമർന്ന പകലുകൾ-

ഇതൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടേയില്ലെന്നപോലെ.

പ്രചണ്ഡജ്വരത്തോടെ,

തണുതണുത്ത പ്രകമ്പനത്തോടെ,

സമതലങ്ങളിവിടേക്കിടിച്ചിറങ്ങിയിട്ടില്ലെന്നപോലെ.

കടലുകൾ തിളച്ചുമറിഞ്ഞതും

ചക്രവാളത്തിന്നരികുകളരിഞ്ഞുവീഴ്ത്തിയതും

മറ്റെവിടെങ്ങളിലോ ആണെന്നപോലെ.

ഇപ്പോൾ പ്രാദേശികസമയം ഒമ്പത് മുപ്പത്.

ഓരോന്നും അതാതിന്റെയിടത്താണ്‌,

അതാതിന്റെ ക്രമത്തിലും അന്യോന്യപ്പൊരുത്തത്തിലുമാണ്‌.

താഴ്വാരത്തൊരരുവി, ഒരരുവി പോലെ.

ഒരു പാത, നിത്യതയിൽ നിന്നു നിത്യതയിലേക്കുള്ള പാത പോലെ.

ഒരു വനം, ചിരഞ്ജീവിയായൊരു കാനനം പോലെ,

അതിനു മേൽ പാറിനടക്കുന്ന കിളികൾ,

പാറിനടക്കുന്ന കിളികളെപ്പോലെ.

കണ്ണു പറ്റുന്നിടത്തോളം ദൂരം

ഈ നിമിഷം വിരാജിക്കുന്നു.

മാഞ്ഞുപോകരുതെന്നാഗ്രഹിച്ചുപോകുന്ന

മണ്ണിന്റെ നിമിഷങ്ങളിലൊന്ന്.

*

*Cambrian, Silurian - ഏകദേശം അമ്പതു കോടി കൊല്ലങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഭൂമിയിൽ സസ്യജന്തുജാലങ്ങൾ ആവിർഭവിച്ച യുഗങ്ങൾ.

എന്റെ സ്വന്തം കവിതയോട്
————————————————-

നടക്കാവുന്നതിൽ വച്ചേറ്റവും കേമം-

നീ, എന്റെ കവിതേ, വായിക്കപ്പെടും,

ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടും, മനഃപാഠമാക്കപ്പെടും.

തീർത്തും അഹിതമായ ഒരു സാദ്ധ്യത-

വായിക്കപ്പെടുക മാത്രം.

മൂന്നാമതൊരു സാദ്ധ്യത-

എഴുതപ്പെടുന്നുണ്ട്,

അടുത്ത നിമിഷമെന്നാൽ 

ചവറ്റുകുട്ടയിലേക്കെറിയപ്പെടുന്നുമുണ്ട്.

നാലാമത്തേതും അവസാനത്തേതുമായ സാദ്ധ്യത-

എഴുതപ്പെടാതെ നീ ഒളിച്ചിറങ്ങിപ്പോകുന്നു,

തന്നോടുതന്നെയെന്തോ

സന്തോഷത്തോടെ മൂളിക്കൊണ്ട്!

*