അഭിപ്രായങ്ങൾ

2025 ജൂൺ 17

സൗമ്യ സി.

അന്തോണിയോ പോർച്ചിയയുടെ "ശബ്ദങ്ങൾ" എന്ന പുസ്തകത്തെക്കുറിച്ച്: കാലാതിവർത്തിയായ കവിതയ്ക്ക് വായനക്കാരിയുടെ മനോനിലയ്ക്കനുസൃതമായി വന്ന് പതിക്കാനാവും. ആനന്ദവും ആഘോഷവും സ്നേഹവും വിരഹവും നോവും ദാരിദ്ര്യവും അങ്ങനെ എന്തും വായിച്ചെടുക്കാൻ പാകത്തിൽ പരുവപ്പെട്ട വരികൾ എഴുതി കടന്നു പോകാൻ ചില പ്രതിഭാശാലികൾക്ക് കഴിഞ്ഞേക്കാം. വിശ്വാസി ഒരു മതഗ്രന്ഥം വായിക്കുന്നത് പോലെ വായനക്കാരി അതിനെ സമീപിക്കുന്നു. മറ്റെന്തെല്ലാം വായിച്ചാലും ദിനാന്ത്യങ്ങളിൽ അതിലെ വരികൾ ഓർത്ത് ചൊല്ലുന്നത് പോലെയാണത്. അന്യ ഭാഷകളിലെ കവിതകൾ തിരഞ്ഞു തുടങ്ങിയ കാലത്ത്, എപ്പോഴൊക്കെയോ പോർച്ചിയയുടെ കവിതകൾ കണ്ണിൽപ്പെടുകയും കുറിച്ച് വെച്ചിരുന്നതുമോർക്കുന്നു. കവി ആരാണെന്ന് പോലും അറിയാതെയായിരുന്നു പലതും ഡയറിയിൽ കുറിച്ച് വെച്ചത്. ഇപ്പോൾ വി. രവികുമാറിന്റെ വിവർത്തനത്തിൽ പോർച്ചിയയെ വായിക്കുമ്പോൾ സന്തോഷം തോന്നുന്നു. ഒന്നോ രണ്ടോ വരികൾ മാത്രമുള്ള കവിതകളിൽ ഒരു മനുഷ്യന്റെ ധ്യാനാവസ്ഥയിൽ ഒപ്പം നടക്കുന്നത് പോലെ അനുഭവപ്പെടുന്നു. സുന്ദരമായ വിവർത്തനം. "എന്റെ ദാരിദ്ര്യം പൂർണ്ണമായിട്ടില്ല, എന്റെയൊരു കുറവുണ്ടതിന് "

2025 ജൂൺ 22

സുധീർ എൻ.ഇ

തെരുവിൽ കാണുന്ന ഏതു കീറക്കടലാസും എടുത്തു വായിച്ചിരുന്ന ഒരാളായിരുന്നു സെർവാൻ്റസ്. ആരെന്തു പറഞ്ഞാലും കേൾക്കണമെന്ന് അയാൾക്ക് നിർബന്ധമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാൽ എഴുതിയ കാര്യങ്ങളോട് ഒരു പ്രത്യേക മമതവെച്ചു പുലർത്തി. പുസ്തകങ്ങൾ പവിത്ര വസ്തുവായി മനുഷ്യന് തോന്നിയതിനെപ്പറ്റി ലൂയിസ് ബോർഹസ് എഴുതിയത് ഞാൻ വായിക്കുകായിരുന്നു. ബെർണാഡ് ഷായുടെ ഒരു കോമഡിയിൽ അലക്സാൻഡ്രിയിലെ ഗ്രന്ഥപ്പുരയ്ക്കു തീപിടിക്കുന്നു; മനുഷ്യരാശിയുടെ ഓർമ്മകളാണ് കത്തിപ്പോകുന്നതെന്ന് ആരോ സങ്കടപ്പെടുന്നു. അപ്പോൾ സീസർ മറുപടി പറഞ്ഞു. “ നാണം കെട്ട ഓർമ്മ. അതെരിഞ്ഞു തീരട്ടെ.” ബോർഹസ് ഇതെല്ലാം പറയുന്നുണ്ട്. ഞാൻ വി.രവികുമാർ സമാഹരിച്ച “ദിനേന “ എന്ന പുസ്തകത്തിലൂടെ കടന്നുപോവുകയായിരുന്നു. ജീവിതത്തെ സൂക്ഷമമായി നോക്കിക്കണ്ട്, സവിശേഷമായ ഉൾക്കാഴ്ചയോടെ വിലയിരുത്തിയ മനുഷ്യർ എല്ലാ കാലത്തും നമുക്കിടയിലുണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അത്തരം മനുഷ്യരുടെ ചിന്താശകലങ്ങൾ വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകവഴി വായനക്കാർക്ക് ജീവിതത്തെ നേരിടാനുള്ള കരുത്ത് വർദ്ധിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. പുതിയ ആശയങ്ങളിലേക്കും അത് നയിക്കും. കാലത്തിൻ്റെ ഏതോ കോണിൽ ജീവിച്ചു മരിച്ച, തികച്ചും അപരിചിതരായ ആ മനുഷ്യരുമായി സമ്പർക്കത്തിലാവാൻ സഹായിക്കുന്ന മനോഹരമായ ഒരു ഗ്രന്ഥമാണ് “ദിനേന - ചിന്താശകലങ്ങളുടെ പുസ്തകം.”
(തൃശ്ശൂരിലെ ഐറിസ് ബുക്സ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.) രവികുമാറിൻ്റെ ‘ വിപുലമായ വായനക്കിടയിൽ ശ്രദ്ധയിൽ തടഞ്ഞ ഭാഗങ്ങളാണ്
അദ്ദേഹം വിവർത്തനം ചെയ്ത് ഇതിൽ ചേർത്തിട്ടുള്ളത്. എഴുത്തിലൂടെയും ചിന്തയിലൂടെയും പ്രകോപിപ്പിച്ച, ചിന്തിപ്പിച്ച, പ്രചോദിപ്പിച്ച വലിയ മനുഷ്യരുടെ ശ്രദ്ധേയമായ വാചകങ്ങൾ. അതങ്ങ് രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ മാർക്കസ് അറീലിയസ് തൊട്ട് ഇപ്പോൾ നമ്മോടൊപ്പുള്ള സ്ലാവോ ഷിഷെക്ക് വരെയുള്ളവരുടേതുണ്ട്. ടോൾസ്റ്റോയ് തൊട്ട് പാമുക്ക് വരെയുണ്ട്. റൂമിയും റിൽക്കെയും വിറ്റ്മാനും പെസോവയും ഷിംബോസ്കയും ടാഗോറും അഡോണിസുമുണ്ട്. എറിക് ഫ്രോമും കാനേറ്റിയും ഗലിയാനോയും ഗ്രാംഷിയും കമ്യൂവും മാർകേസും സരമാഗുവും ബുനുവേലും പിക്കാസ്സോയും കാഫ്കയും ബോർഹസ്സും ലോർക്കയും! ഇല്ലാത്തവരാര് എന്ന അന്വേഷണമാവും എളുപ്പം. അത്ര സമഗ്രമാണ് ഇതിലെ പ്രാതിനിധ്യം. പ്രത്യേക വിഷയത്തിലല്ല; മറിച്ച് ചിന്തയുടെ ഒരു വിസ്മയ കൂട്ടായ്മ. ഇംഗ്ലിഷിൽ പോലും ഇത്തരമൊരു സമാഹാരം എൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽ ഇതുവരെ പെട്ടിട്ടില്ല. നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഉത്തരം കിട്ടാതെ കിടക്കുന്ന ചോദ്യങ്ങൾക്കുമുന്നിൽ ഒരല്പം ക്ഷമ
കാണാക്കുക എന്ന് റെയ്നർ മറിയ റിൽക്കെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതിനു ശേഷം ഈ പുസ്തകത്തിൻ്റെ താളുകളിലൂടെ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം സഞ്ചരിക്കുക എന്ന് ഞാൻ കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു. വാങ്ങുന്ന എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും നിങ്ങൾ വായിച്ചിരിക്കണം എന്നു ചിന്തിക്കുന്നത് വിഡ്ഢിത്തമാണ് എന്ന് ഉംബർട്ടോ എക്കോ വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ പുസ്തകം ആ ഗണത്തിൽ പെടുന്നതല്ല. ഇത് ഇടയ്ക്കൊക്കെ വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കാവുന്ന മികച്ചൊരു പുസ്തകമാണ്.

അജയ് പി. മങ്ങാട്ട്
2024 ജൂൺ 23

W G സെബാൾഡ്‌ റോബർട്ട്‌ വാൽസറെപ്പറ്റി എഴുതി‌,
“ബോധത്തിന്റെ വക്കിലെ ഏറ്റവും ചെറിയ പ്രകമ്പനങ്ങൾ പോലും ഒരു ഭൂകമ്പമാപിനിയുടെ  കൃത്യതയോടെ രേഖപ്പെടുത്താൽ വാൽസറിന്‌ കഴിഞ്ഞിരുന്നു”.
ഉയർന്ന അഭിരുചിക്കായി വെമ്പൽ കൊള്ളുന്ന വായനക്കാർക്കായി, ജർമൻ എഴുത്തുകാരനായ റോബർട്ട്‌ വാൽസറുടെ (1878-1956) ഗദ്യരചനകളുടെ മനോഹരമായ ഒരു സമാഹാരം ‘അലസയാത്രകൾ’ എന്ന പേരിൽ വി. രവികുമാർ വിവർത്തനം ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
രവികുമാറിന്റെ മറ്റു വിവർത്തനങ്ങൾക്കൊപ്പം ഈ വാൽസർ കൃതിയും മലയാളഭാഷയിൽ സവിശേഷമായ ഒരിടം നേടും.
ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിനു നന്ദി പറയുന്നു,ഊഷരമായ നമ്മുടെ പൊതുഭാവനയിൽ ജീവരാശി പടർത്തുന്നതിന്‌.

ആർ.പി. ശിവകുമാർ

2020 ജനുവരി 16

ചില എഴുത്തുകാരുടെ എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും വാങ്ങി വയ്ക്കാനൊരാവേശമുണ്ട്. ശൂരനാട്ട് കുഞ്ഞൻ പിള്ളയുടെ മകൻ ഡോ. രാജശേഖരൻ പിള്ളയാണ് അതിലൊരാൾ. ന്യൂറോ സർജ്ജനായ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ നമുക്കറിയാത്ത അപരിചിതമേഖലയിലേക്ക് നമുക്കറിയാവുന്ന മലയാളം കൊണ്ട് എത്തിക്കുന്ന പുസ്തകമാണ്. സൈറ്റേഷൻ എങ്ങനെ കൊടുക്കണം, എന്തിനു കൊടുക്കണം, എന്തിനെയാണ് ഗവേഷണം എന്നു പറയുന്നത് എന്നൊക്കെ മനസിലാക്കി തന്നെ എഴുത്തുകാരനാണ്. ഇപ്പോഴും വായിക്കാൻ പരമ സുഖം. അടുത്തയാൾ സി രവിചന്ദ്രനാണ്. മൈത്രി ബുക്സ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ആദമിന്റെ പാലം മുതൽ ഇതുവരെയുള്ള എല്ലാം കൈയിലുണ്ട്. എഴുതി പോകുന്നതിന്റെ യുക്തിയാണ് അതിലേക്ക് പിടിച്ചിടുന്ന ഘടകം. അധികം താമസിക്കാതെ നമ്മളും ആ വഴിക്ക് ചിന്തിച്ചു തുടങ്ങും. ഓ അങ്ങനെയായിരുന്നോ അതെന്നു ചിന്തിച്ച് വാ വട്ടത്തിലാക്കും.. കുട്ടികൃഷ്ണമാരാരുടെയും മുണ്ടശ്ശേരിയുടെയും മുഴുവൻ കൃതികളും കയ്യിലില്ല. പി രാമന്റെയും പി എൻ ഗോപീകൃഷ്ണന്റെയും കണ്ണിൽപ്പെട്ട പുസ്തകങ്ങൾ വാങ്ങി വച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ( ഇടയ്ക്ക് ഷെൽഫിൽനിന്ന് ‘മടിയരുടെ മാനിഫെസ്റ്റോ‘ കാണാതായി) അവരുടെ എല്ലാ സമാഹാരവും ഉണ്ടോ എന്നു സംശയമാണ്.. വിഷ്ണുപ്രാസദും മുഴുവനായി ഉണ്ടെന്ന് അവകാശപ്പെടാനില്ല. ലിംഗവിശപ്പ് ഈ അടുത്തകാലത്താണ് കിട്ടിയത്. ചുള്ളിക്കാടിന്റെ നോവലില്ല, എന്റെ സച്ചിദാനന്ദൻ കവിതകളും ഇല്ല.

നോക്കിയാൽ ഇനിയുമുണ്ടാവും.. മുഴുവനുണ്ട് എന്ന അഭിമാനത്തോടെയുള്ളത് ആദ്യം പറഞ്ഞ രണ്ട് എഴുത്തുകാരെയാണ്. ഇനിയും ബുക്കിറങ്ങിയാൽ മുൻ പിൻ നോക്കാതെ വാങ്ങി വയ്ക്കാൻ തോന്നുന്ന ഗദ്യകാരന്മാർ. മറ്റൊരാളെ അവസാനം പറയാൻ വേണ്ടി മാറ്റിവച്ചതാണ്. അതാണ് പോസ്റ്റിന്റെ ലക്ഷ്യം. അത് വി രവികുമാറാണ്. മലയാളത്തിലെ മികച്ച പരിഭാഷകൻ. അദ്ദേഹം സ്വന്തമായിട്ടൊന്നും എഴുതിയിട്ടില്ല. ചെയ്ത സേവനം പക്ഷേ സ്വന്തം രചനകളേക്കാൾ വളരെ മുകളിലാണ്.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ എല്ലാ പുസ്തകങ്ങളും കൈയിലില്ല, പക്ഷേ ഇനി കണ്ടാൽ വാങ്ങും. ‘പലായനങ്ങൾ’ കണ്ടിട്ടില്ല. ബോർഹസ്സിന്റെ കഥകളുടെ രണ്ട് വിവർത്തനങ്ങൾ ഉള്ളതിനാൽ ( ഒന്ന് വി പി ശിവകുമാർ വിവർത്തനം ചെയ്തത്) ‘മരണവും കോമ്പസ്സും‘ മുൻപെങ്ങോ വാങ്ങിക്കാതെ വിട്ടതാണ്. ഇനി കണ്ടാൽ വാങ്ങും. കഥ കൈ ചൂണ്ടുന്നത് നിങ്ങളെ, ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ്, ഈസോപ്പുകഥകൾ, ഇതൊന്നും പല കാരണങ്ങൾകൊണ്ട് കൈവന്നിട്ടില്ല. പിന്നെ ഈ പൊങ്ങച്ച പോസ്റ്റിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരെങ്ങെനെ വന്നു എന്നുചോദിച്ചാൽ, വി ആർ ആരംഭിച്ച ഐറിസ് ബുക്സ് ( ഇരവി മംഗലം, തൃശ്ശൂർ) പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എല്ലാ ബുക്കുകളും കൈയിലുണ്ടെന്ന് എന്ന് പറയാനാണ്. എത്രയും പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛന് എന്ന കാഫ്കയുടെ കത്തുകളും കുറിപ്പുകളും മുതൽ ഈയടുത്ത് പുറത്തിറങ്ങിയ ബ്രഹ്റ്റിന്റെ വിവർത്തനമായ കവിതയുടെ ദുരിതകാലം വരെ. ഐറിസിന്റെ ഇനി ഇറങ്ങാൻ പോകുന്ന പുസ്തകങ്ങളും സ്വന്തമാക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു പ്രസാധകരുടെ എല്ലാ ബുക്കും ( അതെല്ലാം വി രവികുമാറിന്റെയാകാനാണു സാധ്യത) വേണമെന്നുള്ളതും വിശദീകരിക്കാവുന്ന കാര്യമല്ലേ?

ഐറിസിന്റെ പുസ്തകങ്ങളുടെ കെട്ടും മട്ടും ഒന്നു പ്രത്യേകമാണ്. തീരെ പ്രകടനപരതയില്ല. താടിയും മുടിയും നരച്ച് പാകത വന്ന ഒരു മനുഷ്യന്റെ ഭാവമാണ്. ഒച്ചയില്ല, കണ്ണിൽ കുത്തുന്ന നിറമില്ല. ആകെ ഒരു സ്വച്ഛത. ഒരർത്ഥത്തിൽ തർജ്ജിമകളുടെ ധ്യാനലീനമായ അവസ്ഥയെ രൂപപരമായിതന്നെ അവ പിൻപറ്റുന്നുണ്ടെന്നു തോന്നും. പരിഭാഷയ്ക്കുള്ള തെരെഞ്ഞെടുപ്പും അവയുടെ അടുക്കി വയ്പ്പും ആകർഷകമാണ്. ഏറ്റവും സഹായകകരം അവയ്ക്ക് അത്യാവശ്യം വേണ്ട അടിക്കുറിപ്പുകൾ ഉണ്ടെന്നതാണ്. വിദേശകവിതകളിലെ രൂപകങ്ങളും ബിംബങ്ങളും ഒറ്റവായനയിൽ മനസിലാക്കുക അത്ര എളുപ്പമായിരിക്കില്ല. എഴുത്തുകാരെ വെറും ജീവചരിത്രക്കുറിപ്പായി അല്ലാതെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്ന ആമുഖം എല്ലാ പുസ്തകത്തിലും ഉണ്ട്. രവികുമാർ കാഫ്കയുടെ ‘വിചാരണ’ തർജ്ജിമ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അതേ സമയം കത്തുകൾ മറ്റൊരു കാഫ്കയെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നു. ഉലാവ് എച്ച് ഹേഗ് അധികം കേൾക്കാത്ത കവിയാണ്. എങ്കിലും ഇലക്കുടിലുകളും മഞ്ഞു വീടുകളും പെട്ടെന്ന് പരിചയമായി. ഷിംബോർസ്കയുടെ നർമ്മം, മലയാളവിവർത്തനത്തിലും മനസിലാക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. മുൻപ് പറഞ്ഞു കേട്ടതുപോലെ ഇംഗ്ലീഷിൽ അതത്ര വ്യക്തമായിരുന്നില്ല എനിക്ക്. ഇപോൽ നോക്കുക, എം എ പഠനകാലം മുതൽ കൂടെയുള്ള ആളാണ് ബ്രെഹ്റ്റ്. ( ബ്രഹ്റ്റിന്റെ കല - സച്ചിദാനന്ദൻ, ഗലീലിയോ, സ്വസ്വാനിലെ നല്ല സ്ത്രീ, മദർ കറേജ്, കൊക്കേഷ്യൻ ചോക്കുവൃത്തം തുടങ്ങിയ നാടകങ്ങൾ, ( കണ്ടതും മലയാളത്തിൽ വായിച്ചതും) ഏലിയനേഷൻ സിദ്ധാന്തങ്ങളെപ്പറ്റിയുള്ള വിവിധ വിശദീകരണങ്ങൾ, നൂറു കവിതകൾ... ) ‘ഒരു തൊഴിലാളി ചരിത്രം വായിക്കുന്നു’ പോലെയുള്ള ( ഏഴു കവാടങ്ങളുള്ള തീബ്സ് ആരു നിർമ്മിച്ചു?..) കവിതകൾക്ക് മലയാളത്തിൽ പ്രതികവിതകളുണ്ടായി. ‘ഇരുണ്ടകാലത്തും കവിതകളുണ്ടാവില്ലേ, ഇരുണ്ടകാലത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കവിതകൾ’ തുടങ്ങിയ പ്രമാണവാക്യങ്ങൾ വാട്സാപ്പുകളിലൂടെയും മറ്റും പ്രചരിച്ചും അവ ഇപ്പോഴും നമ്മുടെ കൂടെ നടക്കുന്നു. രവികുമാറിലൂടെ വീണ്ടും ബ്രഹ്റ്റിനെ വായിക്കുമ്പോൾ അതിന്നും ഫ്രെഷാണ്. വിശ്വാസദാർഢ്യത്താൽ സത്യസന്ധവുമാണ്. ചോർച്ചകളൊന്നും അവിടെ തീരെയില്ല. വിമർശനാത്മക സ്വഭാവമാണ് ബ്രെഹ്റ്റിന്റെ കവിതയ്ക്ക്. അകം കാണുന്നതരം നോട്ടം. “കായ്ക്കാത്ത ഫലവൃക്ഷത്തെ വന്ധ്യം എന്നു വിളിക്കുന്നതിനു മുൻപ് മണ്ണിന്റെ ഗുണം നിങ്ങൾ നോക്കിയിരുന്നോ എന്നു ചോദിക്കുന്ന കവിതയുണ്ട്. ( വന്ധതയെക്കുറിച്ച്) 'കുതിച്ചൊഴുകുന്ന പുഴയെയല്ല അതിനെ ഞെരിക്കുന്ന തീരങ്ങളെയാണ് ഹിംസാത്മകം എന്നു വിളിക്കേണ്ടതെന്ന് ’മറ്റൊരു കവിതയിൽ ( ഹിംസാത്മകതയെക്കുറിച്ച്) വേറൊരു പ്രമാണവാക്യം ഇങ്ങനെയാണ് :

‘തോണിയുടെ അണിയത്തിരിക്കുമ്പോൾ

മറ്റേയറ്റത്തു ചോർച്ച കണ്ടാൽ

മുഖം തിരിച്ചിട്ടു കാര്യമില്ല ചങ്ങാതീ

മരണത്തിന്റെ കണ്ണെത്താത്തിടത്തല്ല താൻ’

- ഇനി നീമോളറുടെ പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു പഴകിയ ‌ - അവർ ഒടുക്കം എന്നെ തേടി വന്നു - കവിതയ്ക്കു പകരം സമാനമായ രാഷ്ട്രീയ സാമൂഹിക സാഹചര്യത്തെ വിശദീകരിക്കാൻ കുറച്ചുകൂടി കുറുകിയ ഈ വരികളെടുത്തുകൂടെ? കവിതകൾ സൂക്ഷ്മമായി പരിശോധിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി ബ്രഹ്റ്റ് എഴുതിയ കുറിപ്പിൽ കാവ്യബിംബങ്ങളുപയോഗിച്ച് അതിനെ ന്യായീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ‘കവിതകൾ ജീവനുള്ളതാണെങ്കിൽ ഏതു മാരകമായ ശസ്ത്രക്രിയയെയും അത് അതിജീവിക്കും’ എന്നാണത്. ‘കവിത ആസ്വദിക്കുക എന്ന സിദ്ധി ഒരാൾക്കുണ്ടെങ്കിൽ മോശം വരികൾ കണ്ടെടുക്കാനുള്ള കഴിവും അയാൾക്കുണ്ടായിരിക്കണമെന്നു’ പറഞ്ഞ് വായനയ്ക്കും ഒരു മാനിഫെസ്റ്റോ അദ്ദേഹം തയാറാക്കുന്നു. മാനദണ്ഡങ്ങൾ പ്രയോഗിക്കുന്നതിൽതന്നെയുണ്ട് പാതി ആനന്ദം. റോസാപ്പൂവ് നുള്ളിക്കീറിയാൽ (അതു നശിച്ചു എന്നല്ല) ഓരോ ഇതളും മനോഹരമായിരിക്കും... എന്നതിന്റെ അവസാന വരി. എത്ര ചുരുക്കി കാര്യം പറഞ്ഞു!!!

മലയാളത്തിന്റെ ശേഷിക്കുറവിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഇരുണ്ടപാട്ടുകൾ ആവർത്തിച്ചു കേൾക്കുമ്പോഴും ഇതൊക്കെ മലയാളത്തിൽത്തന്നെ വായിച്ചാൽ പോരേ എന്നാണെനിക്ക്, ആശ്രയിക്കാവുന്ന ഒരു പരിഭാഷക(ൻ) ഉണ്ടെങ്കിൽ ! വിവർത്തനം മനുഷ്യത്വത്തെയാണ് ചെന്നു തൊടുന്നതെന്ന് എഡിത്ത് ഗ്രോസ്മാന്റെ ഒരു കണ്ടെത്തലുണ്ട്. അത്യന്തികമായി സ്രോതസ്സിൽനിന്ന് ലക്ഷ്യഭാഷയിലേക്ക് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് ഭാഷയോ സംസ്കാരമോ പ്രമേയമോ ഒന്നുമല്ല, മാനവികതയെയാണെന്ന പൊരുളിലാണവർ ഊന്നിയത്. അതിസാധാരണമല്ലാത്ത സർഗശേഷിയാണ് പരിഭാഷകൾക്കു പിന്നിലെ ഊർജ്ജം എന്ന കാര്യം മറക്കാതെതന്നെ പറയുകയാണ്, അർത്ഥത്തിൽ മാത്രം എത്തിയാൽ പോരെന്നു മനസിലാവുന്നത് രവികുമാറിനെപോലെയുള്ളവരുടെ പ്രകടനപരത തീരെയില്ലാത്ത വിവർത്തനങ്ങൾ വായിക്കുമ്പോഴാണ്.

ആർ.പി. ശിവകുമാർ
2018 ജനുവരി 17

ചലച്ചിത്ര അക്കാദമിയിൽ ഒരിക്കൽ മലയാള ചുവടെഴുത്ത് പരിഭാഷാ ശില്പശാലയിൽ പങ്കെടുക്കുന്ന സമയത്ത് ഒരു ഫിലിംസൊസൈറ്റി പ്രവർത്തകൻ “ഇംഗ്ലീഷ് അറിയാത്ത ഒറ്റയൊരുത്തനും വിദേശ ചിത്രങ്ങൾ കാണാൻ വരുന്നില്ല പിന്നെ എന്തിനീ പാഴ് വേല?“ എന്ന് ഭത്സിച്ചിട്ട് തിടുക്കപ്പെട്ട് പോകുന്നത് ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നതു കണ്ടു. (അന്ന് അടൂരിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് സബ് ടൈറ്റിൽ അറിയാത്തവർ വിദേശ സിനിമ കാണേണ്ടതില്ലെന്നോ മറ്റോ ഉള്ള പരാമർശം കത്തി നിൽക്കുന്ന സമയമാണ്) അത് അങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കേണ്ട കാര്യമല്ല. കുറേ ആളുകൾക്കുകൂടി വായിക്കാൻ സൗകര്യം ഒരുക്കും എന്നതുമാത്രമല്ല വിവർത്തനങ്ങളുടെ ഫലശ്രുതി. ഇംഗ്ലീഷിന്റെ ദല്ലാളിത്തത്തിൽനിന്ന് ഭാഷയെ അത് രക്ഷിക്കുന്നു. ഭാഷയുടെ അർത്ഥവിനിമയശേഷി വികസിപ്പിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് എന്തായാലും പ്രാദേശികനായ ഒരു എഴുത്തുകാരനേക്കാൾ ദീർഘകാലാടിസ്ഥാനത്തിൽ പരിഭാഷകന് സാംഗത്യവും സാധുതയും കൂടുതലാണ്. പരാജയപ്പെട്ട കലയാണ് വിവർത്തനം എന്ന നിർവചനത്തോട്, അത് പറഞ്ഞ മനുഷ്യൻ ഭയങ്കരനാണെന്ന് അറിയാം, (സാക്ഷാൽ ഉംബെർട്ടോ എക്കോ) എന്നാലും വലിയ അടുപ്പം തോന്നുന്നില്ല. കവിയായ ജോൺഡണിന്റെ സുന്ദരമായ ഒരു വാക്യമുണ്ട്, ജീവിതവിവർത്തനത്തെപ്പറ്റി. ‘ചില ഖണ്ഡങ്ങൾ വിവർത്തനം ചെയ്യുന്നത് കാലമാണ്, ചിലത് രോഗങ്ങൾ, വേറെ ചിലത് യുദ്ധം, മറ്റു ചിലത് നീതിയും’. ഈ വാക്യത്തെ ഒന്നു തറപ്പിച്ചു നോക്കിയാൽ, ഓരോ മൌലിക രചനയും ജീവിതത്തിന്റെ തീക്കാറ്റിനാൽ പാകം വന്ന വിവർത്തനങ്ങളല്ലേ എന്നു സംശയം വരും. ‘വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെട്ട തെങ്ങുകളാണ് ഈന്തപ്പനകൾ‘ എന്ന് കുഴൂർ വിൽസൺ സംശയിക്കുമ്പോൾ അതു കവിതയാണ്. ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കിയാൽ വിവർത്തനവുമാണ്, അനുഭവത്തിന്റെ. നമ്മളതിനെ ഗൃഹാതുരത എന്നൊക്കെ പറയും. ഇതൊക്കെക്കൊണ്ടായിരിക്കും, റെനെ മാർഗരറ്റ് ‘ഉണർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ പരിഭാഷയാണ് സ്വപ്നമെങ്കിൽ, സ്വപ്നം ജീവിതത്തിന്റെ പരിഭാഷയാണ്‘ എന്ന് ചിന്തിച്ചത്.

എഡിത്ത് ഗ്രോസ്മാൻ തന്റെ പുസ്തകത്തിന്റെ പേരിനെ -Why Translation Matters? – ന്യായീകരിക്കുന്നത് എല്ലാ സാഹിത്യവിനിമയങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനമായ ഒരു രഹസ്യ രൂപകത്തിൽ ചെന്നു തൊട്ടുകൊണ്ടാണ് ; അതാണ് മനുഷ്യത്വം. ഭാഷയുടെയും ഭൂമിശാസ്ത്രത്തിന്റെയും നിയതമായ ചിട്ടവട്ടങ്ങളെ അപ്രസക്തമാക്കിക്കൊണ്ട് നേരത്തേ സൂചിപ്പിച്ചതു പോലെ സ്വന്തം സമൂഹത്തിന്റെ കൂടുതൽ മെച്ചപ്പെട്ട അവസ്ഥയ്ക്കു വേണ്ടിയുള്ള മുറവിളി, ഒളിഞ്ഞോ തെളിഞ്ഞോ, കൃതികളിൽ നിന്ന് കൃതികളിലേയ്ക്ക് കടന്നു കയറുന്ന പ്രക്രിയയെയാണ് മനുഷ്യത്വം എന്ന രൂപകത്തിന്റെ സഞ്ചാരമായി അടയാളപ്പെടുത്തുന്നത്. പുതിയ പരിസ്ഥിതിയും ചിറകും ആകാശവും സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് സഞ്ചരിക്കുമ്പോഴും അടിസ്ഥാനപരമായി വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുന്നത് ‘മനുഷ്യത്വം‘ തന്നെയാണ്.

താഴെ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന ശീർഷകമില്ലാത്ത പുറംചട്ട, റിൽക്കേ എന്ന പുസ്തകത്തിന്റെയാണ്. 25 ഭാഗങ്ങളിലായി മലയാളത്തിലെ ഒരു സമ്പൂർണ്ണ റെയ്നർ മരിയ റിൽക്കേ കൃതി. കവിതകളും കത്തുകളും പ്രണയലേഖനങ്ങളും നോവലും കുറിപ്പുകളും കവിതാസമാഹാരങ്ങളും ചേർന്ന് 230 പേജുള്ള ഈ പുസ്തകം വി രവികുമാറിന്റെ തർജ്ജിമയിലാണ് ഐറിസ് ബുക്സ് പുറത്തിറക്കിയിരിക്കുന്നത്. റിൽക്കേയുടെ എന്നപോലെ രവികുമാറിന്റെകൂടി പുസ്തകമാണിത് എന്ന് മറ്റൊരുതരത്തിൽ പറയേണ്ടിവരും. വിവർത്തകന് ലക്ഷ്യഭാഷയിലാണ് സ്രോതഭാഷയേക്കാൾ കൃതഹസ്തതവേണ്ടതെന്ന് ഒരു സിദ്ധാന്തമുണ്ട്. നേരെ തിരിച്ചാണ് നമ്മുടെ സുപ്രസിദ്ധവിവർത്തനങ്ങളുടെ രീതി. അതുകൊണ്ടാണ് പണ്ട് കോയി പണ്ടാല എന്നെ മാന്തിപ്പൊളിച്ചു എന്ന് കാളിദാസശാകുന്തളം കരഞ്ഞ കരച്ചിൽ ഇന്നും പലയിടത്തും നിന്നു കേൾക്കുന്നത് . എന്നാൽ മലയാള ഭാഷയിൽ സ്വാധീനമുള്ള ആളാണ് വിവർത്തകനെങ്കിൽ പിന്നെ രണ്ടാമതൊന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടതില്ല. സുന്ദരവും സ്വച്ഛവുമാണ് രവികുമാറിന്റെ പരിഭാഷ. തുടക്കത്തിൽ പ്രസക്തമായ വിവരങ്ങൾ ചേർത്ത് റിൽക്കേയുടെ ജീവചരിത്രക്കുറിപ്പ് ചേർത്തിട്ടുണ്ട്. അകത്ത് ഓരോ വിഭാഗത്തിനു മുൻപ് അതിന്റെ രചനാകാലത്തെയും സാഹചര്യത്തെയും പറ്റി വിവരണങ്ങളുണ്ട്. വേണ്ടിടത്ത് പ്രസക്തമായ അടിക്കുറിപ്പുകളും മറ്റു വിവരങ്ങളും. അക്ഷരത്തേറ്റോ അച്ചടിപിശാചോ തീരെയില്ല. വായിക്കുന്ന ആളിന്റെ അനായാസതയെ മുൻനിർത്തി ആസൂത്രണം ചെയ്താണ് പുസ്തകം പുറത്തിറക്കിയിരിക്കുന്നതെന്ന് വ്യക്തം. പരിഭാഷ എന്ന ബ്ലോഗിൽ നിരന്തരമായി വിവർത്തനങ്ങൾ രവികുമാർ പ്രസിദ്ധം ചെയ്തിരുന്നു. ഐറിസ് ബുക്സിന്റെ മൂന്നാമത്തെ പുസ്തകമാണ് ‘റിൽക്കേ‘. എത്രയും പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛന് - ഫ്രാൻസ് കാഫ്കയുടെ കത്തുകളും ഡയറിക്കുറിപ്പുകളും, മൂന്നു മുറിവുകൾ നൂറു കവിതകൾ (ജീവിതത്തിന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ മരണത്തിന്റെ ) എന്നിവയാണ് മറ്റു പുസ്തകങ്ങൾ. നേരത്തേ ലോഗോസ് ബുക്സ് സെൻ കൃതികളുടെ സമാഹാരവും (സെൻ സാരം) ലോകകഥകളുടെ പരിഭാഷയും (മഴ നനയുന്ന പൂച്ച) പുറത്തിറക്കിയിരുന്നു. , മറ്റു പ്രസാധകർ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചബോർഹസ് ഉൾപ്പടെയുള്ള എഴുത്തുകാരുടെ വിവർത്തനങ്ങൾ വേറെ.

വി രവികുമാറിന്റെ റിൽക്കേ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ നിന്ന് :

ആദാമിന്റെ പാർശ്വത്തിൽനിന്ന്

ഹവ്വായെ ഊരിയെടുക്കുകയായിരുന്നു;

തന്റെ ജീവിതം ജീവിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ

മരിക്കാൻ അവൾ എവിടെ പോകും? ( ഹവ്വ, ഫ്രെഞ്ചു കവിതകൾ)

ഒരിക്കൽ രഹസ്യങ്ങൾ പറയാൻ തുടങ്ങിയാൽ

എന്തൊക്കെ നുണകളാണവർ കൈമാറുന്നതെന്നു നോക്കൂ

തമ്മിൽത്തമ്മിൽ സ്നേഹിക്കുന്നവർ ! ( ഒരിക്കൽ... സമാഹരിക്കാത്ത കവിതകൾ)

കാലുമുടന്തനായ ഒരാളോടു കഥ പറയുന്നത് എന്തു സുഖമുള്ള കാര്യമാണെന്നോ! ആരോഗ്യമുള്ളവർ എപ്പോഴാണ് മനസ്സുമാറുന്നതെന്നു പറയാൻ പറ്റില്ല; ഈ നിമിഷം ഈ കോണിലൂടെ നോക്കുന്നവർ അടുത്ത നിമിഷം അടുത്ത കോണിലൂടെ നോക്കുകയായി. ( പാടിക്കൊണ്ടു മരിച്ച തിമോഫി എന്ന വൃദ്ധൻ, ചിത്രപുസ്തകം)