1. യാത്രികൻ
————————-
യുഗങ്ങൾക്കു മുമ്പെന്നോ,ഏതോ വിദൂരസമുദ്രത്തിന്റെ സുതാര്യജലത്തിൽ
ജീവനു തുടക്കമായെന്നാവാം.
അതിനു പിന്നിൽ വീണുകിടന്നിരുന്നു,
ചിത്രലിപിയ്ക്കു സദൃശമായി മൂടൽമഞ്ഞിന്റെ പടുത,
ജനനവും മരണവുമില്ലാതെ, സ്വത്വമില്ലാതെ.
ആ മൂടൽമഞ്ഞിന്റെ ഭാഷ ക്രമേണ മറന്നും
ഇന്നതെന്നറിയാത്ത ഏതോ സത്തയോട്
താനറിയാതെ പ്രണയത്തിലായും
വെളിച്ചത്തിലേക്ക്, ആകാശത്തിലേക്ക്,
ജലത്തിലേക്കാകർഷിക്കപ്പെട്ടും
പുതിയൊരർത്ഥം വളർന്നുവന്നു,
ഭൂമിയുടെ തൊട്ടിലിൽ.
മരണത്തിന്റെയും ജീവിതത്തിന്റെയും കറുപ്പും വെളുപ്പും
ഹൃദയത്തിൽ കെട്ടുപിണഞ്ഞ്
മനുഷ്യനവന്റെ യാത്ര തുടങ്ങുന്നു, ഭൂമിയിൽ.
മഷിക്കറുപ്പായ പൊടിയ്ക്കിടയിൽ,
ചിതറിത്തെറിച്ച ചോരയ്ക്കിടയിൽ,
നിരാലംബതൃഷ്ണയുടെ വഴിയടയാളങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ വഴികണ്ട്
എന്റെ പിറവി അറിയിക്കാൻ ഞാൻ വന്നു.
ആരെ അറിയിക്കാൻ?
ഭൂമിയെ? ആകാശത്തെ? ആകാശത്തെരിയുന്ന സൂര്യനെ?
മൺപൊടിയെ, ആറ്റത്തെ, മോളിക്യൂളിനെ, നിഴലിനെ, മഴയെ.
ജലബിന്ദുവിനെ?
നഗരത്തെ, തുറമുഖത്തെ, ദേശത്തെ,
ജ്ഞാനാജ്ഞാനങ്ങളുടെ ലോകത്തെ?
നമ്മുടെ പിറവിയ്ക്കു മേൽ വീണുകിടന്ന മൂടൽമഞ്ഞ്,
നമ്മുടെ മരണവുമായി കെട്ടുപിണയേണ്ട മൂടൽമഞ്ഞ്,
അണ്ഡരൂപിയായ വെളിച്ചത്തിലേക്കതിരുട്ടു പകരുന്നു;
അനന്തനീലിമ നോക്കി മനസ്സു നീന്തുന്നു,
അനാദിയായ തമോസമുദ്രത്തിലേക്കു നമ്മെ ക്ഷണിക്കുന്നു.
എന്നിട്ടും സൂര്യനൊപ്പമോരോനാളുമെത്തുന്നു,
പകലും വെളിച്ചവും ജീവിതവും മരണവും.
ചരിത്രത്തിന്റെ നിത്യതയിൽ
എന്താണവയ്ക്കർത്ഥമെന്നു നാമറിയുന്നുമില്ല.
ആ ലക്ഷ്യത്തിലേക്കടിവച്ചടിവച്ചു മനുഷ്യൻ നടക്കുന്നു,
അവന്റെയോരോ ചുവടുമടയാളപ്പെടുത്തുന്നു,
പ്രണയവും ജീർണ്ണതയും വേദനയും.
ധൂസരവും നിത്യപ്രവാഹിയുമായ പുഴയും മനുഷ്യഹൃദയവും
പ്രഭാതത്തിൽ നിശാന്ത്യത്തിലെത്തിച്ചേരുന്നു,
ചിരന്തനമായ ഇതിഹാസത്തിന്റെ സംഖ്യാതീതമായ പ്രഭാതങ്ങളിൽ.
ജീവിതത്തിന്റെ ദേശത്തേക്കുള്ള യാത്രയിൽ
യാത്രികർ മാറി പുതിയ യാത്രികർ വരുന്നു,
പുതിയ സൂര്യന്മാർ, പുതിയ പക്ഷികൾ,
പുതിയ അടയാളങ്ങൾ വരുന്നു.
യാത്രികരുടെ ഹൃദയങ്ങളിലുണ്ട്,
വെളിച്ചവും ഗാനവും യാത്രയുടെ താളവും-
അവസാനമില്ലാത്ത യാത്ര,
മനുഷ്യനു മാത്രം പറഞ്ഞ നിത്യത.
*
2. ശീതക്കാറ്റുകൾ
————————
അങ്ങവിടെ, വാതിലുകളും ജനാലകളും കിടുക്കി
ശീതക്കാറ്റുകൾ വീശുമവിടെ,
രാത്രിയുടെ വേട്ടനായ്ക്കൾ പാഞ്ഞുനടക്കുമ്പോൾ
നക്ഷത്രങ്ങളുടെ പൊത്തുകളിൽ മഞ്ഞുറങ്ങുന്നു,
രാത്രി മുഴുവൻ തുള്ളിയിറ്റുന്നു.
കടലുകളും പുഴകളും പെരുമ്പാതകളും താണ്ടി
ഒരു കാമുകൻ തന്റെ മുറിയിലെത്തുന്നു,
തണുത്തിരുണ്ട തന്റെ മുറിയിൽ.
അവിടെ നിന്നു ചുറ്റുകോണികൾ പുറപ്പെടുന്നു,
മുറികളുടെ രാവണൻകോട്ടയിലേക്കു പോകുന്നു.
അപായസൂചന നല്കിക്കൊണ്ടു ലോകം ചോദിക്കുന്നു:
ഏതു മുറിയിലേക്കു പോകാൻ
ഏതു പടികളയാൾ കയറും?
എല്ലാ പടവുകളും ചവിട്ടിക്കയറിയതില്പിന്നെ
അവസാനത്തെ ഒഴിഞ്ഞ പടിയിലയാളെത്തുന്നു.
ജീവിതം, കാലം, പ്രപഞ്ചം
ഒരേയൊരർത്ഥമേ നല്കുന്നുള്ളു:
വഴിതന്നെയാണെല്ലാം.
*
3. എന്തിനു നക്ഷത്രങ്ങൾ...
--------------------------
എന്തിനു നക്ഷത്രങ്ങൾ മാനത്തു പിന്നെയുമണിനിരക്കണം?
എന്തിനു നീലാകാശം പിന്നെയുമുണർന്നെത്തണം?എന്തിനു ചന്ദ്രനൊരു പൊൻതോണി പോലെ പിന്നെയും
ആൽമരക്കൊമ്പുകൾക്കു പിന്നിലൊഴുകിനടക്കണം?
എന്തിനു പുതുമഴ പൊടിയെ ചുംബിക്കുമ്പോൾ
മണ്ണിന്റെ മണമതിൽ നിന്നുയരണം?
എന്തിനു കാശപ്പൂവുകൾ കൂട്ടത്തോടെ പൂക്കണം?
എന്തിനു വാലാട്ടിക്കിളികൾ നൃത്തച്ചുവടു വയ്ക്കണം,
ബുൾബുളും തുന്നാരനും കാടുകൾ ചുറ്റിപ്പറക്കണം?
നമുക്കഭിവൃദ്ധിപ്പെടാൻ നഗരങ്ങളും തുറമുഖങ്ങളും മതിയെങ്കിൽ,
നമ്മുടെ കാലടിയിലരയാൻ മാത്രമുള്ളതാണു പുല്ലെങ്കിൽ,
എന്തിനു വാലാട്ടിക്കിളികൾ നൃത്തം വയ്ക്കണം,
എന്തിനു ബുൾബുളുകൾ കാടുകളിൽ പറന്നുനടക്കണം?
*
4. ഞാനൊരു കാട്ടുവാത്തായിരുന്നെങ്കിൽ...
-----------------------------------------
ഞാനൊരു കാട്ടുവാത്തായിരുന്നെങ്കിൽ,
നീയുമൊരു കാട്ടുവാത്തായിരുന്നെങ്കിൽ,
ഏതോ ചക്രവാളത്തിലെ പുഴക്കരെ,
നെല്പാടങ്ങൾക്കരികിൽ,
ഈറക്കാടുകൾക്കിടയിൽ,
ആരും കാണാത്തൊരു കൂട്ടിനുള്ളിൽ-
എങ്കിലീ ഏപ്രിൽമാസരാത്രിയിൽ,
പിചുലമരങ്ങൾക്കു പിന്നിൽ ചന്ദ്രനുദിക്കുമ്പോൾ,
പുഴയുടെ മണവും പിന്നിലാക്കി നാം പറക്കും,
മാനത്തെ വെള്ളിപ്പാടങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ.
എന്റെ തൂവലുകൾ നിന്റെ ചിറകുകളിൽ,
നിന്റെ ചോരത്തുടിപ്പുകളെന്റെ ചിറകുകളിൽ.
ആകാശത്തു നാം നക്ഷത്രങ്ങൾ കാണും,
എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത വയല്പൂക്കളായി.
വാകമരത്തോപ്പുകളുടെ കൂട്ടിനുള്ളിൽ
ഫാൽഗുനചന്ദ്രൻ പൊന്മുട്ടപോലെ.
ഒരു വെടിയൊച്ച മുഴങ്ങിയെന്നാവാം;
നേർരേഖ വിട്ടു നാം പറക്കുന്നു,
പിസ്റ്റണുകളുടെ ആഹ്ലാദം നമ്മുടെ ചിറകുകളിൽ,
വടക്കൻ കാറ്റിന്റെ സംഗീതം നമ്മുടെ ചുണ്ടുകളിൽ!
പിന്നെയുമൊരു വെടിയൊച്ചയെന്നാവാം.
നമ്മുടെ നിശ്ചലത,
നമ്മുടെ സമാധാനം.
ഈ ജീവിതത്തിലെ ശകലിതമരണത്തിനു വിട,
ശകലിതമായ പ്രതീക്ഷകൾ, പരാജയങ്ങൾ,
അന്ധകാരത്തിനും വിട.
ഞാനൊരു കാട്ടുവാത്തായിരുന്നെങ്കിൽ,
നീയുമൊരു കാട്ടുവാത്തായിരുന്നെങ്കിൽ,
ഏതോ ചക്രവാളത്തിലെ പുഴക്കരെ,
നെല്പാടങ്ങൾക്കരികിൽ,
ഈറക്കാടുകൾക്കിടയിൽ...
*
5. ഇന്നു രാത്രിയിൽ
---------------------
ഇന്നു രാത്രിയിൽ നീയരികിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ-
എങ്കിൽ നമുക്കു സംസാരിച്ചിരിക്കാമായിരുന്നു,
മരങ്ങൾക്കിടയിൽ, നക്ഷത്രങ്ങൾക്കടിയിൽ.
എന്നാൽ ചിന്തയെ, വികാരത്തെ, അനുഭൂതിയെ,
ജീവിതത്തെ ഭരിക്കുന്ന നിയമങ്ങൾ പഠിച്ചതിൽ നിന്നും
എനിക്കിത്രയും മനസ്സിലായിരിക്കുന്നു-
ഇൻഡ്യയിലാവട്ടെ, ചൈനയിലാവട്ടെ,
ന്യൂയോർക്കിലോ ലണ്ടനിലോ ആവട്ടെ,
അനിവാര്യനിയമങ്ങൾക്കധീനമാണെല്ലാം-
ഈ രാത്രിയുടെ നിഗൂഢതയും മാമ്മത്തുകളുടെ ചരിത്രവും.
ഈ നിമിഷം നീ എവിടെയുമാകട്ടെ,
നീയെറിയാൻ പോകുന്ന പകിടയേതുമാവട്ടെ,
എനിക്കതറിയേണ്ട, അറിഞ്ഞിട്ടു ഫലവുമില്ല.
ഞാനറിയേണ്ട നിത്യസത്യങ്ങളെല്ലാമതിലുണ്ട്-
ഞാനറിഞ്ഞ പുലരികളിൽ, ഉച്ചകളിൽ, പുഴകളിൽ, താരകളിൽ.
*
6. ആകാശലീന
-------------------
അവിടേയ്ക്കു പോകരുതേ, സുരഞ്ജനാ,
ആ ചെറുപ്പക്കാരനോടു മിണ്ടരുതേ.
മടങ്ങിവരൂ, സുരഞ്ജനാ,
വെള്ളിനക്ഷത്രങ്ങളുടെ രാത്രിയിലേക്കു മടങ്ങിവരൂ.
ഈ പാടങ്ങളിലേക്ക്, ഈ തിരകളിലേക്കു മടങ്ങിവരൂ,
എന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്കു മടങ്ങിവരൂ.
അകലേയ്ക്കു പോകരുതേ,
അയാൾക്കൊപ്പമകന്നകന്നു പോകരുതേ.
അയാളൊടു നിനക്കെന്തു പറയാനിരിക്കുന്നു?
ആകാശങ്ങൾക്കുമപ്പുറത്തെ ആകാശത്ത്
ഈ ഭൂമി പോലെയാണിന്നു നീ;
അതിൽ പാറിനടക്കുന്ന പുല്ലാണയാളുടെ പ്രണയം.
സുരഞ്ജനാ,
പുല്ലു പോലെയാണിന്നു നിന്റെ ഹൃദയം-
കാറ്റുകൾക്കുമപ്പുറത്തെ കാറ്റ്,
ആകാശങ്ങൾക്കുമപ്പുറത്തെ ആകാശം.
*
7. ചരമലേഖം
--------------------
“ഇവിടെ ശയിക്കുന്നു സരോജിനി.”
(അവളിപ്പോഴും ഇവിടെക്കിടപ്പുണ്ടോയെന്നെനിക്കറിയില്ല);
ഉറങ്ങിയതു മതിയെന്നവൾക്കു തോന്നിയിരിക്കാം,
ഒരുനാളവളെഴുന്നേറ്റുവെന്നും
ഒരു വിദൂരമേഘത്തിൽ പോയി ലയിച്ചുവെന്നും വരാം,
ഇരുട്ടു തീരുന്നിടത്തു ചക്രവാളം വെളിച്ചപ്പെടുമവിടെ.
എങ്ങനെയവൾ അവിടെയെത്തി, സരോജിനി?
കയറാനൊരേണിയില്ലാതെ, കിളിയുടെ ചിറകില്ലാതെ?
ഇനിയഥവാ ഭൂമിയുടെ വെറുമൊരു
ജ്യാമിതീയതരംഗം മാത്രമാണോ അവൾ?
ജ്യാമിതിയുടെ ഭൂതം പറയുന്നു:
ഇല്ല, എനിക്കൊന്നുമറിയില്ല.
വരണ്ടൊരു സിന്ദൂരവെളിച്ചം സാന്ധ്യാകാശത്തു തങ്ങിനില്ക്കുന്നു,
സൂത്രം നടക്കാതെപോയതിന്റെ വെളുക്കച്ചിരി
മുഖത്തു വച്ചുകെട്ടിയ ഒരദൃശ്യമാർജ്ജാരത്തെപ്പോലെ.
*
8. കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞു
---------------------
കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞിട്ടേറെനാളായിരിക്കുന്നു,
പാടമെമ്പാടും ചിതറിക്കിടക്കുന്നു,
ഇലകൾ, വൈക്കോൽ, മുട്ടത്തോടുകൾ,
ഉറയൂരിയ പാമ്പിൻപടങ്ങൾ.
അവയ്ക്കിടയിൽ തണുപ്പത്തുറങ്ങുന്നു,
പരിചിതമായ ചില മുഖങ്ങളും.
കൂട്ടത്തിലൊരു മുഖം,
പലപ്പോഴും കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടുള്ളതൊന്ന്,
ഹൃദയത്തിന്റെ കളികൾക്കിരയായൊരാൾ,
ശാന്തതയും പുതച്ചിന്നുകിടക്കുന്നു,
പുല്പരപ്പിനും പുല്ച്ചാടികൾക്കുമടിയിൽ,
തന്റെ ചിന്തകളേയും ജിജ്ഞാസുവായ മനസ്സിനേയും
വലയം ചെയ്യുന്ന തമസ്സുമായി.
*
9. നടപ്പ്
---------------------
ഒരോർമ്മ മാടിവിളിച്ചിട്ടെന്നപോലെ
ഈ നഗരത്തിന്റെ നടപ്പാതകളിലൂടൊറ്റയ്ക്കു ഞാൻ നടക്കുന്നു.
അവയ്ക്കു പറഞ്ഞ വഴികളിലൂടെ
ട്രാമുകളും ബസ്സുകളുമോടിപ്പോകുന്നതു ഞാൻ നോക്കിനിന്നു,
പിന്നവ വഴി തിരിയുന്നതും
നിദ്രയുടെ ലോകത്തേക്കവയുരുണ്ടുപോകുന്നതും.
രാവുടനീളം ഗ്യാസ് ലൈറ്റുകൾ തെളിഞ്ഞുകത്തുന്നു,
കടുകിട തെറ്റാതെ സ്വധർമ്മമനുഷ്ഠിക്കുകയാണവ.
ഒന്നിനും പിഴയ്ക്കുന്നില്ല: കട്ടകൾ, കെട്ടിടങ്ങൾ,
പരസ്യപ്പലകകൾ, ജനാലകൾ, വാതിലുകൾ, മേല്പുരകൾ.
അവയ്ക്കെല്ലാമൊന്നു സ്വസ്ഥമാവണം,
ആകാശത്തിനു ചുവട്ടിലവയ്ക്കുറങ്ങാൻ കിടക്കണം.
പാതയിലൂടൊറ്റയ്ക്കു നടക്കുമ്പോൾ
അവയ്ക്കുള്ളിലെ ഗഹനശാന്തത ഞാനറിഞ്ഞു.
രാത്രി പാതിയും കഴിഞ്ഞിരുന്നു,
സ്മാരകത്തിനും മീനാരത്തിനും മേലേകാന്തതാരങ്ങൾ ഞാൻ കണ്ടു.
ഇത്ര ലളിതമായതൊന്നു ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ,
ഞാൻ സംശയിച്ചു, ആ സ്മാരകം പോലെ, താരാവൃതമായ കല്ക്കത്ത പോലെ?
താഴേയ്ക്കു ഞാൻ നോട്ടമയക്കുന്നു,
എരിയുന്ന സിഗാറുകൾ, പൊടിയും പതിരും പാറ്റുന്ന കാറ്റുകൾ.
ഞാനരികിലേക്കു മാറി കണ്ണുകളടയ്ക്കുന്നു.
മരങ്ങളിൽ നിന്നെമ്പാടും പഴുക്കിലകൾ പാറിവീഴുന്നു.
ബാബിലോണിലുമിതുപോലെ ഞാൻ നടന്നുകാണും,
രാത്രിയിലൊറ്റയ്ക്ക്, എന്തെങ്കിലുമൊരു കാരണത്താൽ.
എന്തു കാരണം കൊണ്ടെന്നെനിക്കറിയില്ല,
ഇന്ന്, തിരക്കു പിടിച്ച സഹസ്രാബ്ദങ്ങളിത്രയും കഴിഞ്ഞതില്പിന്നെ.
*
10. ആ ആൽമരം പറഞ്ഞു
--------------------------
ആ ആൽമരം സാവധാനം പറഞ്ഞു:
“എങ്ങോട്ടാണു നിങ്ങൾ പോകുന്നത്?-
എവിടേക്കാണു നിങ്ങൾക്കു പോകേണ്ടത്?
എത്ര കാലം നമ്മളയല്ക്കാരായിരുന്നു,
അത്രയ്ക്കെത്രയടുത്തവരായിരുന്നു നാം.
വെയില്പാടു പറ്റിയ നിങ്ങളുടെ പുല്ക്കുടിലുകൾ-
ഇന്നുമവ നിവർന്നുനില്ക്കുന്നുണ്ടല്ലോ.
വീടും നാടും വെടിഞ്ഞിതാ, നിങ്ങൾ പോകുന്നു-
എവിടേക്ക്, ഏതു വഴിയ്ക്ക്?- എനിക്കറിയില്ല.
ഉള്ളതെല്ലാം നിങ്ങൾ കെട്ടിയെടുത്തെടുത്തുകഴിഞ്ഞു,
പൊട്ടിയ പാത്രങ്ങൾ, ചോരുന്ന കലം പോലും.
ഇനിപ്പറയൂ, എവിടേക്കാണു നിങ്ങൾ പോകുന്നത്?
അമ്പതുകൊല്ലം കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല- അതിന്നലെയായിരുന്നു.
നിങ്ങളുടെ മുത്തശ്ശൻ, അച്ഛൻ, അമ്മാവൻ, മൂത്ത മകൻ
-എല്ലാവരെയും എനിക്കോർമ്മയുണ്ട്.
ഈ പാടത്തിൻകരെയാണവർ പുരയിടം വാങ്ങിയത്,
ഇവിടെയാണവരൊരു പുല്ക്കുടിൽ കെട്ടിയത്.
പുല്ലും നെല്ലും വേപ്പും ചാമ്പയും വളരുന്ന ഈ നാട്ടിൽ വച്ചാണവർ
സങ്കടങ്ങളുടെ കടം വീട്ടിയത്,
ആശകളും വിശപ്പും തളർച്ചയും പകരം നല്കി.
ഇവിടെ നിന്നുകൊണ്ടെല്ലാം ഞാൻ കണ്ടു-
ഇന്നലെ നടന്നപോലെയായിരുന്നു എല്ലാം.
ഇനി നിങ്ങൾക്കിവിടം വേണ്ട?
എങ്ങോട്ടാണു നിങ്ങൾ പോകുന്നത്?
ഇതിലും സമാധാനമുണ്ടാവും മറ്റൊരിടത്തെന്നോ?
കൂടുതലാശിക്കാനുണ്ടാവും അവിടെയെന്നോ?
ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചു കൂടുതൽ നല്ലൊരു ധാരണയും?
അതുകൊണ്ടാണു നിങ്ങളങ്ങോട്ടു പോകുന്നതെന്നും
പ്രത്യാശയുടെ കുടിലുകളവിടെ വയ്ക്കുന്നതെന്നും?
ഇല്ല, നിങ്ങളെങ്ങോട്ടു വേണമെങ്കിലും പൊയ്ക്കോളൂ,
നിങ്ങളുടെ ജീവിതം മാറാൻ പോകുന്നില്ല.
ആശയുടെ കുടിലു നിങ്ങളെവിടെപ്പണിഞ്ഞാലും
വിശപ്പിന്റെയും സ്വപ്നങ്ങളുടേയുമൊരു കഥ,
വേദനയുടേയും വേർപാടിന്റെയുമൊരു കഥ,
നിങ്ങളുടെ നരച്ച മുടിയിൽ പുറത്തു കാണും.“
ആ ആൽമരം പറഞ്ഞതാണിത്,
തലയ്ക്കു മേലിരുട്ടിൽ വിറച്ചും കൊണ്ട്.
*
11. വാച്ചുകൾ
-------------------
ഒരു പീരങ്കിയുടെ ഭൂകമ്പത്തിൽ ചിതറിത്തെറിച്ചവർ,
കുരുതിക്കളത്തിലെ ശേഷിപ്പുകളായവർ വെറുങ്ങലിച്ചുകിടക്കുന്നു.
ഒരു മലയടിവാരത്ത്- ചിലരുടെ കൈത്തണ്ടകളിൽ വാച്ചുകൾ.
അവയുടെ സൂചികളപ്പോഴും തിരിയുന്നുണ്ടെന്നും വരാം.
നിലാവിനു ചുവട്ടിലാ വിചിത്രസമയപാലകർ
അല്പനേരം തമ്മിലൊന്നു സല്ലപിച്ചുവെന്നുവരാം.
യാന്ത്രികഹൃദയങ്ങളുടെ തുടിപ്പുകളാൽ വിറപൂണ്ടും കൊണ്ടവ
തെളിഞ്ഞ നക്ഷത്രവെളിച്ചം മൊത്തിക്കുടിക്കും.
ഒലീവുമരങ്ങളിൽ നിന്നിറ്റുവീണു തളം കെട്ടുന്ന മഞ്ഞുതുള്ളികൾ,
ഒരു വിദൂരസാഗരത്തിന്റെ അലയൊലികൾ,
ഒരു വെളുത്ത കിടക്കവിരിപോലെ കാറ്റിന്റെ ദീനവിലാപം-
അവയുടെ ജീവിതകഥ ചിലനിമിഷങ്ങൾ കൂടി മിടിച്ചുനില്ക്കും.
പിന്നെ, പതിയെ, പതിയെപ്പതിയെയവ നിശ്ചലമാവും,
ഒരു നിത്യസൂര്യന്റെ നിതാന്താന്ധകാരത്തിലേക്കവ കണ്മിഴിയ്ക്കും.
*
12. ഹേമന്തരാത്രി
--------------------
ഈദൃശരാത്രികളിലത്രേ,
മരണമെന്റെ നെഞ്ചിൻകൂട്ടിലിഴഞ്ഞുകേറുന്നു.
കിഴവൻ കൂമന്റെ പ്രലാപവുമീരാത്രികളിലത്രേ,
പഴുക്കിലകളെച്ചൊല്ലി, മഞ്ഞുതുള്ളികളെച്ചൊല്ലി.
നാടു തുടങ്ങുന്നതിനും നഗരമൊടുങ്ങുന്നതിനുമിടയിൽ
ഒരു സിംഹത്തിന്റെ ഗർജ്ജനം-
പൊടിപിടിച്ച സർക്കസ്സിലെ സട കൊഴിഞ്ഞ സിംഹം.
ഹേമന്തരാത്രിയുടെ കയങ്ങളിലെങ്ങോ നിന്നും
ഒരു കുയിലതാ, പാടിത്തുടങ്ങുന്നു-
ലോകത്തിനു കേൾക്കാനതു പാടുന്നു,
ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു വസന്തമെന്ന്,
അതു പിന്നെയും മടങ്ങിയെത്തുമെന്ന്.
എത്രയോ കുയിലുകൾക്കു പ്രായമാകുന്നതു ഞാൻ കണ്ടിരിക്കുന്നു,
ഞാനുമതിനെപ്പോലൊരു വൃദ്ധകവിയല്ലേ?
സിംഹത്തിന്റെ ഗർജ്ജനം പിന്നെയും കേൾക്കാകുന്നു-
പൊടി പിടിച്ച സർക്കസ്സിലെ സട കൊഴിഞ്ഞ സിംഹം,
പ്രായമെന്തെന്നറിയാത്ത,
മരുന്നു കൊടുത്തു മയക്കിയ,
കണ്ണു കാണാത്ത സിംഹം.
വലയം ചെയ്യുന്ന കടലിൽ,
ചത്ത മീനിന്റെ വാലിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച ജീവനുള്ള പായലിൽ
ജീവന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ തേടുമ്പോൾ
ഒന്നും കാണാതെയാകുന്നു,
മൂടൽമഞ്ഞിൽ, അതിരറ്റ ജലത്തിൽ.
ഇനിയൊരിക്കലും,
ഇനിയൊരിക്കലും
സിംഹമതിന്റെ കാടു കാണില്ല.
കുയിലിന്റെ പാട്ടും ശിഥിലമാകും
അഴിഞ്ഞുതീരുന്നൊരു യന്ത്രം കണക്കെ,
പൊട്ടും പൊടിയുമായതു ചെന്നടിയും,
മൂകവും കാന്തികവുമായ മലയടിവാരത്തിൽ.
വിസ്മൃതിയുടെ നദിയെ പുണർന്നുറങ്ങുന്ന ലോകമേ,
തിരിഞ്ഞുകിടന്നു പിന്നെയുമുറങ്ങിക്കോളൂ,
ഒരത്ഭുതവും നിന്നെക്കാത്തുനില്ക്കാനില്ലല്ലോ,
ഒന്നുമില്ല, ഒരിക്കലുമില്ല.
*
13. വേദനിക്കുന്നവരോടെല്ലാമായി
---------------------------------
ഈ വൈകിയ രാത്രിയിൽ,
ശാന്തവും ഇരുണ്ടതുമായ മുറിയിൽ
ഒരു കിടക്ക നിങ്ങൾക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നു.
ഇനിയൊന്നിനെക്കുറിച്ചും ചിന്തിക്കേണ്ട,
ഇനിയാരു പറയുന്നതും കേൾക്കേണ്ട.
ചോരക്കറ പറ്റിയ ഹൃദയം നന്നായിത്തുടയ്ക്കുക,
നിദ്രയുടെ മടക്കുകളിലൊതുങ്ങിക്കിടക്കുക,
ഒരു നിശാഗന്ധിപ്പൂവുപോലെ.
*
14. പൂച്ച
--------------------
പകലൊടുങ്ങുവോളം ഞാനവനെ കാണുന്നു, പൂച്ചയെ;
മരത്തണലിൽ, വെയിലത്ത്,
കരിയിലകളുടെ നിബിഡമായ കൂമ്പാരത്തിനിടയിൽ.
ചില മീന്മുള്ളുകൾ കൊള്ളമുതലായി കിട്ടിയ വിജയത്തിനു ശേഷം
വെള്ളെലുമ്പുനിറമായ മണ്ണിൽ പൊത്തിപ്പിടിച്ചവൻ കിടക്കുന്നു,
ഒരു തേനീച്ചക്കൂട്ടം പോലെ തന്നിൽത്തന്നെയാമഗ്നനായി.
പിന്നെയവൻ ഗുൽമൊഹറിൽ തന്റെ നഖങ്ങൾ മൂർച്ച കൂട്ടുന്നു,
സൂര്യനു പിന്നാലെ പമ്മിപ്പമ്മിനടക്കുന്നു.
ഒരുനിമിഷം അവനെയവിടെക്കാണാം,
അടുത്ത നിമിഷം നിന്നനില്പിലവനെ കാണാതാകുന്നു.
ശരല്ക്കാലസന്ധ്യക്കു ഞാനവനെ കണ്ടിരുന്നു,
പതുപതുത്ത വെള്ളപ്പാദങ്ങൾ കൊണ്ടവൻ
ആരക്തസൂര്യനെ തട്ടിത്തലോടുകയായിരുന്നു.
പിന്നെയവൻ കുഞ്ഞുരുളകളായി ഇരുട്ടുരുട്ടിയെടുത്തു,
ഭൂമിയിലെമ്പാടുമവനതു തട്ടിയെറിഞ്ഞു.
*
15. നഗരം
---------------------
ഹൃദയമേ, എത്ര നഗരങ്ങൾ നീ കണ്ടു,
കെട്ടിപ്പൊക്കിയ കെട്ടിടങ്ങൾ കണ്ടു,
തിരക്കിട്ടുപോകുന്ന കാലടികൾ, വാക്കുകൾ,
ആശകൾ, നൈരാശ്യങ്ങളെത്ര നീ കേട്ടു-
ഒക്കെയും വീണു ദഹിക്കുകയും ചെയ്തു,
എന്റെ നീരസത്തിന്റെ കനലുകളിൽ.
എന്നാലതേ നഗരങ്ങൾക്കു മേൽ,
എരിയുമരുണമേഘങ്ങളുടെ വിളുമ്പിൽ
സൂര്യനുദിച്ചുയരുന്നതും ഞാൻ കണ്ടു;
നദീമുഖത്തതേ സൂര്യനെ ഞാൻ കണ്ടു,
ഒരരുണമേഘത്തിനുള്ളിൽ കേവുമായി,
തന്റെ മണ്ണിനെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഗ്രാമീണനെപ്പോലെ.
ഗ്യാസ് വിളക്കുകൾക്കും ഗോപുരങ്ങൾക്കും മേൽ
അതേ നക്ഷത്രങ്ങൾ പായുന്നതു ഞാൻ കണ്ടു,
ഏതോ തെക്കൻ കടൽ നോക്കിപ്പറക്കുന്ന
കാട്ടുവാത്തിൻ പറ്റങ്ങൾ പോലെ.
*
16. രാത്രികൾ പകലുകൾ
------------------------
വിഫലവ്യവഹാരങ്ങളിൽ മുഴുകി
ഒരു പകൽ കടന്നുപോയി;
നൈരാശ്യത്തിന്റെ ഉപദേശങ്ങളും ശ്രവിച്ച്
ഒരു രാത്രിയും കടന്നുപോകും.
രാത്രിയാകട്ടെ, പകലാവട്ടെ,
ദുരിതം ദൈനന്ദിനജീവിതം.
എന്നാൽ കള്ളിച്ചെടിയുടെ മുള്ളു നോക്കൂ,
മുന വച്ച മഞ്ഞുതുള്ളികളോരോന്നും!
ആകാശത്തൊരു കിളിപോലുമില്ല-
കൂടുകളിലവ വിശ്രമമായിക്കഴിഞ്ഞു,
അറിവിന്റെ കതിരുകളും കൊത്തിയെടുത്ത്.
*
17. സായാഹ്നമാവുന്നു...
----------------------
സായാഹ്നമാവുന്നു.
സൗമ്യമായ ശാന്തതയെവിടെയും.
ഒരു കതിരും കൊക്കിലൊതുക്കി
ഒരു കുരുവി പറന്നുപോകുന്നു.
നാട്ടുവഴിയിലൂടൊരു കാളവണ്ടി
നിരങ്ങിനീങ്ങുന്നു;
മുറ്റം നിറയെ വൈക്കോല്ക്കൂനകൾ,
പൊന്നിന്റെ നിറത്തിൽ.
ഹിജോൽവനങ്ങളിൽ കുറുകുന്നു,
ലോകത്തെ മാടപ്രാവുകളെല്ലാം;
പുല്പരപ്പുകളിൽ പരക്കുന്നു,
ലോകത്തെ സൗന്ദര്യമെല്ലാം;
ലോകത്തെ പ്രണയമെല്ലാം
നമ്മുടെ രണ്ടു ഹൃദയങ്ങളിൽ;
ആകാശമതിന്റെ ശാന്തി പരത്തുന്നു,
ആകാശമായ ആകാശമെല്ലാം.
*
18. ഓറഞ്ച്
————————-
ഒരുനാളീയുടൽ വെടിഞ്ഞുപോയാൽ
പിന്നെ മടങ്ങിവരുമോ ഞാനീ ഭൂമിയിൽ?
വരുമെന്നാണെങ്കിലതീവിധമാകട്ടെ:
ഒരു പരിചയക്കാരന്റെ മരണശയ്യക്കരികിൽ,
തണുത്തതും വിഷണ്ണവുമായ ഒരോറഞ്ചായി.
*
19. ഒരു വിചിത്രാന്ധകാരം
—————————-
ഒരു വിചിത്രാന്ധകാരം വന്നുമൂടിയിരിക്കുന്നു,
ഇന്നീ ഭൂമിയ്ക്കു മേൽ;
ഇന്നു നല്ല കാഴ്ചയുള്ളതു കാഴ്ചയില്ലാത്തവർക്കു മാത്രം.
സ്നേഹമോ കരുണയോ ഊഷ്മളതയോ
ഹൃദയത്തിലില്ലാത്തവർ,
അവരുടെ ഉപദേശമില്ലെങ്കിൽ
ഭൂമി തിരിയില്ലെന്നായിരിക്കുന്നു.
മനുഷ്യനിലിനിയും വിശ്വാസം നശിക്കാത്തവർ,
നിത്യസത്യങ്ങൾ, പാരമ്പര്യങ്ങൾ, കലകൾ,
അന്വേഷണങ്ങൾ സ്വാഭാവികമെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നവർ-
ചെന്നായ്ക്കൾക്കും കഴുകന്മാർക്കും ഇഷ്ടഭക്ഷണം,
അവരുടെ ഹൃദയം.
*
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ