ആരെങ്കിലും നമ്മെ നോക്കുക എന്നൊരാവശ്യം നമുക്കെല്ലാവർക്കും ഉള്ളതാണ്‌. ഏതു തരം നോട്ടത്തിൻ കീഴിലാണ്‌ നാം ജീവിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ നമുക്ക് നമ്മളെ നാലു വിഭാഗങ്ങളായി തിരിക്കാം.
ആദ്യത്തെ വിഭാഗം കൊതിക്കുന്നത് എണ്ണിയാൽ തീരാത്ത അജ്ഞാതനേത്രങ്ങളുടെ നോട്ടത്തിനാണ്‌, എന്നുപറഞ്ഞാൽ, പൊതുജനത്തിന്റെ നോട്ടത്തിന്‌.
രണ്ടാമത്തെ വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്നത്, തങ്ങൾക്കറിവുള്ള കുറേയധികം കണ്ണുകളുടെ നോട്ടം തങ്ങൾക്കവശ്യം ആവശ്യമാണെന്നു കരുതുന്നവരാണ്‌. കോക്ക്ട്ടെയിൽ പാർട്ടികളുടേയും ഡിന്നറുകളുടേയും ഉത്സാഹികളായ ആതിഥേയരാണവർ. ആദ്യത്തെ വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്നവർ തങ്ങളെ കാണാൻ പൊതുജനമില്ലെങ്കിൽ തങ്ങളുടെ ജീവിതങ്ങളുടെ മുറിയിൽ വെളിച്ചം കെട്ടുപോയി എന്നു വിചാരിക്കുന്നവരാണ്‌. മിക്കവാറും എല്ലാവരുടെയും കാര്യത്തിൽ അതെപ്പോഴെങ്കിലും സംഭവിക്കുകയും ചെയ്യും. ഇവരെക്കാൾ സന്തുഷ്ടജീവികളാണ്‌ രണ്ടാമതു പറഞ്ഞവർ; തങ്ങൾക്കാവശ്യമുള്ള കണ്ണുകൾ അവർ എങ്ങനെയെങ്കിലും തേടിപ്പിടിക്കും.
പിന്നെ മൂന്നാമതൊരു വിഭാഗമുണ്ട്, തങ്ങൾ സ്നേഹിക്കുന്ന വ്യക്തിയുടെ കണ്ണുകൾക്കു മുന്നിൽ നിരന്തരം ഉണ്ടായിരിക്കുക എന്നത് ആവശ്യമായി തോന്നുവർ. അവരുടെ അവസ്ഥ ആദ്യത്തെ വിഭാഗത്തിന്റെ അവസ്ഥപോലെതന്നെ അപകടകരമാണ്‌. തങ്ങൾക്കു പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ കണ്ണുകൾ ഒരുനാൾ അടയും, മുറി ഇരുട്ടിലാഴുകയും ചെയ്യും.
അവസാനമായി നാലാമത്തെ വിഭാഗമാണ്‌, തങ്ങൾക്കു മുന്നിലില്ലാത്തവരുടെ സാങ്കല്പികനേത്രങ്ങളിൽ ജീവിക്കുന്നവർ. അവരാണ്‌ സ്വപ്നജീവികൾ.
(from the Unbearable Lightness of Being)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ