ജ്യോർജി ഇവാനോവ് Georgy Ivanov (1894-1958)- പാരീസിലേക്കു കുടിയേറിയ റഷ്യൻ കവി. ആദ്യകാല കവിതകൾ ഫ്രഞ്ച്, റഷ്യൻ സിംബലിസ്റ്റ് ധാരയിൽ പെട്ടതായിരുന്നുവെങ്കിലും പിന്നീടത് റഷ്യൻ അക്മേയിസ്റ്റ് സ്വഭാവം കൈവരിച്ചുവെങ്കിലും ഇവാനോവിന്റെ ഏറ്റവും മികച്ച കവിതകൾ അവസാനകാലത്തെഴുതിയ മിനിമലിസ്റ്റ് രചനകളാണ്‌. മിതത്വവും ഗൃഹാതുരത്വവും ആത്മനിരാസവും അടയാളങ്ങളായ ഈ കവിതകൾ ഒരു പുതിയ റഷ്യൻ പ്രവാസിക്കവിയെ സൃഷ്ടിച്ചു: ശപ്തൻ, സ്വന്തം സത്തയും ദേശവും വായനക്കാരനും നഷ്ടമായവൻ.
*
സാർ എന്നൊരാളില്ലാത്തതു നന്നായി,
റഷ്യ എന്നൊന്നില്ലാത്തതു നന്നായി,
ദൈവമെന്നൊരാളില്ലാത്തതു നന്നായി.
മഞ്ഞക്കാമല പിടിച്ച പുലരി മാത്രം,
ഉറമഞ്ഞിൽ പണിത നക്ഷത്രങ്ങൾ മാത്രം,
എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത വർഷങ്ങൾ മാത്രം.
നന്നായി- യാതൊരാളുമില്ലെന്നായത്,
നന്നായി- യാതൊന്നുമില്ലെന്നായത്,
ജീവിതമിത്ര ഇരുണ്ടതും നിർജ്ജീവവുമായത്;
ഇതിലധികം നിർജ്ജീവമാവാനില്ലെന്നായത്,
ഇതിലധികം ഇരുണ്ടതാവാനില്ലെന്നായത്,
നമ്മെത്തുണയ്ക്കാനാരുമില്ലെന്നായത്,
ആരുടെ തുണ കൊണ്ടും കാര്യമില്ലെന്നായത്.
(1930)
*
കണ്ണാടികൾ അന്യോന്യം മുഖം നോക്കുന്നു,
ഒന്ന് മറ്റൊന്നിലെ മുഖത്തെ വികൃതമാക്കുന്നു.
എനിക്കു വിശ്വാസം തിന്മയുടെ അജയ്യതയിലല്ല,
നമ്മുടെ പരാജയത്തിന്റെ അനിവാര്യതയിൽ;
എന്റെ ജീവിതത്തെ ദഹിപ്പിച്ച സംഗീതത്തിലല്ല,
ദഹനത്തില്പിന്നെ ശേഷിച്ച ചാരത്തിൽ.
(1950)
*
ഇനിയും ചിലതെന്തെങ്കിലുമെന്നോടു പറയുക,
സൂര്യനുദിക്കും മുമ്പേ നീയുറക്കമാവരുതേ;
നീയരികിലുണ്ടെന്നെനിക്കറിയണം,
എന്റെ യാത്രയ്ക്കവസാനമാവുകയായി.
ഞാനവസാനമെഴുതിയ കവിത
നിന്റെ കൊഞ്ചലിൽ* പിന്നെയുമുയിരെടുക്കട്ടെ,
നാവിനു വഴങ്ങാത്ത ശബ്ദങ്ങളുമായി
നിന്റെ സ്വകാര്യമായ മല്പിടുത്തങ്ങളിൽ.
(1958)
*ഇവാനോവിന്റെ ഭാര്യ ഒഡോവ്റ്റ്സേവയ്ക്ക് ചെറിയൊരു സംസാരവൈകല്യം ഉണ്ടായിരുന്നു; ‘ർ’ ശരിക്കുച്ചരിക്കാൻ അവർക്കു കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
A Link to the Poet
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ