യോസെഫ് അറ്റില - ഏഴാമൻ

യോസെഫ് അറ്റില jozsef attila (1905-1937)- ഹംഗേറിയൻ കവി. തൊഴിലാളിവർഗ്ഗകുടുംബത്തിൽ ജനിച്ചു. മൂന്നു വയസ്സുള്ളപ്പോൾ അച്ഛൻ ഉപേക്ഷിച്ചുപോയി. ദുരിതം നിറഞ്ഞ കുട്ടിക്കാലം. അനാഥാലയങ്ങളുടെയും ബന്ധുക്കളുടെയും സംരക്ഷണയിലായി​‍ൂന്നു കുറച്ചുകാലം. അവരുടെ പീഡനം സഹിക്കാതെ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്കു തന്നെ തിരിച്ചുപോയി. പതിനാലാമത്തെ വയസ്സിൽ അമ്മ മരിച്ചു. പിന്നീട് സഹോദരീഭർത്താവിന്റെ സഹായത്താൽ കോളേജ് വിദ്യാഭ്യാസം. അദ്ധ്യാപകനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം പ്രകോപനപരമായ കവിത എഴുതി എന്ന ആരോപണത്താൽ നടന്നില്ല. പിന്നീടുള്ള ജീവിതം എഴുതിക്കിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ വരുമാനം കൊണ്ടായിരുന്നു. ഈ കാലത്ത് സ്കിസോഫ്രേനിയായുടെ ലക്ഷണങ്ങൾ കാണിച്ചുതുടങ്ങി. പ്രണയങ്ങൾ പലതുണ്ടായെങ്കിലും വിവാഹിതനായില്ല. 1937 ഡിസംബർ 3ന്‌ റയിൽപ്പാളത്തിൽ മരിച്ചുകിടക്കുന്നതായി കാണപ്പെട്ടു. അപകടമോ ആത്മഹത്യയോ എന്ന് തീർച്ചയായിട്ടില്ല.

ഗീതകം

1

ഇവിടെ ഞാനിരിക്കുന്നു,
മങ്ങിത്തിളങ്ങുന്നൊരു പാറക്കെട്ടിൽ.
വേനൽത്തുടക്കത്തിന്റെ തെന്നൽ പാറിപ്പോകുന്നു,
ചൂടാറാത്തൊരത്താഴം പോലെ.
സ്വസ്ഥമാണെന്റെ ഹൃദയം.
ഓർമ്മകൾ തിക്കിത്തിരക്കുന്നു,
പിന്നെ തല താഴേയ്ക്കു തൂങ്ങുന്നു,
പിന്നെ കൈകൾ.
മലകളുടെ സടകൾ, നിന്റെ മുഖം
എനിക്കു മുന്നിൽ തത്തിപ്പാറുന്നു,
വെള്ളി പൂശിയ ഇലകൾ പോലെ.
പാതയിലാരുമില്ല.
കാറ്റിൽ നിന്റെ പാവാടത്തുമ്പുയരുമ്പൊൾ
നിന്റെ മാറത്തു മുടിത്തുമ്പുകളിളകുന്നു.
പുഴ പോലതു പെരുകുന്നു.
നിന്റെ ചിരി കേൾക്കുമ്പോൾ ഞാനോർക്കുന്നു,
വെള്ളാരങ്കല്ലുകൾക്കു മേലൊഴുക്കുവെള്ളം.

2.

എത്ര നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നോ ഞാൻ,
അതിഗഹനമായ രഹസ്യങ്ങൾ,
എരിയുന്ന മനുഷ്യഹൃദയത്തിന്റെ തൃഷ്ണകൾ
വാക്കുകളിലാക്കുന്നവൻ.
ഏകാന്തതയുടെ കല.
ഒരു ജലപാതത്തിന്റെ ഗർജ്ജനം കഴിഞ്ഞപോലെ
എന്നെ നിശ്ശബ്ദതയിലാഴ്ത്തി നീയകലുന്നു.
ഒരുന്മാദിയുടെ പ്രലാപങ്ങളോടു ബധിരയായി
വിദൂരതയിൽ നീയലിയുന്നു.
എന്റെ കുഞ്ഞുജീവിതത്തിന്റെ മലമുടികളിൽ നിന്നും
താഴ്വരകളിൽ നിന്നും ഞാൻ ഘോഷിക്കുന്നു,
നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു,
ക്രൂരയായ എന്റെയോമനേ.

3

നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു
കുഞ്ഞു തന്റെ അമ്മയുടെ മാറിടത്തെയെന്നപോലെ
മൂകഗുഹകൾ സ്വന്തമാഴങ്ങളെയെന്നപോലെ
തെളിച്ചുകാട്ടുന്ന വെളിച്ചത്തെ മുറികളെന്നപോലെ
ആത്മാവഗ്നിജ്വാലകളെയെന്നപോലെ
ഉടൽ തളർന്നുറക്കത്തെയെന്നപോലെ!
നിന്നെ ഞാൻ സ്നേഹിക്കുന്നു
മരണത്തിന്റെ കുറി വീണവൻ
പ്രാണൻ നിന്ന നിമിഷങ്ങളെയെന്നപോലെ.

നിന്റെ ഓരോ പുഞ്ചിരിയും ഓരോ വാക്കും ഓരോ ചേഷ്ടയും
ഓരോന്നും ഞാൻ കാത്തുവയ്ക്കുന്നു
വീണതെന്തിനേയും മണ്ണു പിടിച്ചുവയ്ക്കുമ്പോലെ.
ലോഹത്തിലമ്ളത്തിന്റെ ദംശനം പോലെ
നിന്റെ വടിവെന്റെ മനസ്സു പൊള്ളിക്കുന്നു,
നിന്റെ സത്തയെനിക്കുള്ളിൽ നിറയുന്നു.

നിമിഷങ്ങളാരവത്തോടെ കടന്നുപോകുമ്പോൾ
എന്റെ കാതിൽ നീ മാത്രം മൌനമാകുന്നു,
നക്ഷത്രങ്ങൾ കത്തിയെരിഞ്ഞുവീഴുമ്പോൾ
നീ പക്ഷേ, എന്റെ കണ്ണുകളിലൊരു നിശ്ചലതയാകുന്നു.
ഗുഹയ്ക്കുള്ളിൽ തളം കെട്ടിയ ജലത്തിന്റെ കുളിർമ്മ പോലെ
നിന്റെ രുചി എന്റെ നാവിലലിയുന്നു.
ഒരു ഗ്ലാസ്സു വെള്ളമേന്തിയ നിന്റെ കൈ,
നേർത്ത ഞരമ്പുകളോടിയ നിന്റെ കൈ,
അതെന്റെ കണ്ണുകൾക്കു മുന്നിൽ തെളിയുന്നു,

പിന്നെയും, പിന്നെയും...

ഒരു നിർമ്മലഹൃദയവുമായി

--------------------------------------

എനിക്കമ്മയില്ല എനിക്കച്ഛനില്ല

എനിക്കു ദൈവമില്ല പെറ്റ നാടുമെനിക്കില്ല

എനിക്കു തൊട്ടിലില്ല ശവപ്പെട്ടിയില്ല

കാമുകിയും അവളുടെ ചുംബനങ്ങളുമില്ല.

മൂന്നു നാളായി ഞാനൊന്നും കഴിച്ചിട്ടില്ല,

വയറു നിറയെയല്ല ഒരുരുളയെങ്കിലും.

ഇരുപതു കൊല്ലമാണെന്റെ കൈമുതൽ

ഇരുപതു കൊല്ലം ഞാൻ വില്പനയ്ക്കു വയ്ക്കുന്നു.

അതിനാവശ്യക്കാരാരുമില്ലെങ്കിൽ,

വേണ്ട, ഞാനതു പിശാചിനു വിറ്റേക്കാം.

ഒരു നിർമ്മലഹൃദയവുമായി ഞാൻ കൊള്ളയടിക്കും

വേണ്ടിവന്നാൽ കൊലയും നടത്തും.

അവരെന്നെ പിടിക്കും തൂക്കിലേറ്റും

പവിത്രമായ ഈ മണ്ണിലെന്നെക്കിടത്തും

വിഷപ്പുല്ലുകളെനിക്കു മേൽ വളർന്നുകേറും,
ഹാ, എന്റെ സുന്ദരഹൃദയത്തിനു മേൽ.

നിശ്ശബ്ദമായ സായാഹ്നസങ്കീർത്തനം

--------------------------------------------------------------

ദൈവമേ, നിന്റെ മഹിമയെ പ്രാസരൂപത്തിൽ പരുവപ്പെടുത്താൻ എനിക്കു കഴിയില്ല.

എന്റെ വിനീതമായ ചുണ്ടുകളാൽ നിന്റെ സങ്കീർത്തനം ഞാനുരുവിടുന്നു.

എന്നാൽ നിനക്കതു ഹിതമാവുന്നില്ലെങ്കിൽ നീയതിനു കാതു കൊടുക്കുകയും വേണ്ട.

പുല്ലിനു പച്ചനിറമാണെന്നെനിക്കറിയാം,

എന്നാൽ എന്തിനു വേണ്ടിയാണ്‌, ആർക്കു വേണ്ടിയാണ്‌

അതു പച്ചനിറമാകുന്നതെന്നെനിക്കു മനസ്സിലാകുന്നില്ല.

എന്റെയുള്ളിൽ പ്രണയം നിറയുന്നതു ഞാനറിയുന്നു,

എന്നാൽ ആരുടെ ചുണ്ടുകളെയാണെന്റെ ചുണ്ടുകൾ

പൊള്ളിക്കാൻ പോകുന്നതെനിക്കിനിയുമറിയില്ല.

കാറ്റു വീശുന്നതു ഞാൻ കേൾക്കുന്നുണ്ട്,

എന്നാലെന്നിൽ ശോകം നിറയുമ്പോൾ

എന്തിനാണതു വീശുന്നതെന്നെനിക്കറിയുന്നില്ല.

എന്നാൽ എന്റെ വാക്കുകൾ നിനക്കിഷ്ടമാകുന്നില്ലെങ്കിൽ

നീയതിനു ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുകയും വേണ്ട.

ലളിതമായി, പ്രാകൃതമായി, നിന്നോടിപ്പോൾ ഞാൻ പറയട്ടെ,

ഞാനെന്നൊരാളുണ്ടെന്ന്, ഇവിടെയുണ്ടെന്ന്,

നിന്നെ ഞാനാദരിക്കുന്നുവെന്ന്,

എന്നാലെനിക്കു നിന്നെ മനസ്സിലാകുന്നില്ല.

ഞങ്ങളുടെ ആരാധന നിനക്കാവശ്യമില്ല,

ഞങ്ങളുടെ പുകഴ്ത്തലും നിനക്കു വേണ്ട.

ഞങ്ങളുടെ നിലയ്ക്കാത്ത, ഉച്ചത്തിലുള്ള നിവേദനങ്ങൾ

നിനക്കു കർണ്ണശൂലമാണെന്നും വരാം.

എന്നാൽ പ്രാർത്ഥിക്കുകയല്ലാതെ, സ്വയമികഴ്ത്തുകയല്ലാതെ,

യാചിക്കുകയല്ലാതൊന്നും ഞങ്ങൾക്കറിയില്ല.

നിന്റെ വിനീതനായ അടിമയാണു ഞാൻ,

നീയെന്നെ നരകത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്തെന്നും വരാം.

അതിരറ്റതാണു നിന്റെ മണ്ഡലം,

പ്രതാപിയും ബലവാനും നിത്യനുമാണു നീ.

ദൈവമേ, എന്റെ നിസ്സാരമായ, വിനീതമായ സത്തയെ

എനിക്കു നല്കേണമേ.

എന്നാൽ നിനക്കതു ഹിതമല്ലെങ്കിൽ

ഞാൻ പറഞ്ഞതു നീ കേൾക്കുകയും വേണ്ട.

 

ഏഴാമൻ 

------------

ഈ ലോകത്തേക്കു വരണമെന്നാണു നിനക്കെങ്കിൽ
നിനക്കേഴു ജന്മങ്ങളെടുക്കേണ്ടി വരും:
തീ പിടിച്ചൊരു പുരയിൽ, ഒരിക്കൽ,
മഞ്ഞുകാറ്റൂതുന്ന പ്രളയത്തിൽ, ഒരിക്കൽ,
പിച്ചും പേയുമുയരുന്ന ഭ്രാന്താലയത്തിൽ, ഒരിക്കൽ,
കതിരുകളുലയുന്ന ഗോതമ്പുവയലിൽ, ഒരിക്കൽ,
മണിയടിക്കുന്ന ദേവാലയത്തിനുള്ളിൽ, ഒരിക്കൽ;
പിന്നെയൊരിക്കൽ, ഒരു പന്നിക്കൂടിനുള്ളിലും.
കരഞ്ഞും കൊണ്ടു കിടക്കുന്ന ആറു കുഞ്ഞുങ്ങൾ, അതു പോര, മകനേ:
ഏഴാമൻ നീ തന്നെയാവട്ടെ!

ശത്രുക്കൾ നിന്നെ വന്നു നേർക്കുമ്പോൾ
അവർക്കെതിരു നില്ക്കുന്നതേഴു പേരാവട്ടെ:
ആഴ്ചയൊടുവിൽ വിശ്രമമെടുക്കുന്ന ഒരാൾ,
തിങ്കളാഴ്ച ജോലി തുടങ്ങുന്ന ഒരാൾ,
ശമ്പളം വേണ്ടെന്നു വച്ചു പഠിപ്പിക്കുന്ന ഒരാൾ,
മുങ്ങിത്താണുകൊണ്ടു നീന്താൻ പഠിച്ച ഒരാൾ,
ഒരു കാടിനു വിത്തെറിഞ്ഞ ഒരാൾ,
കാടിന്റെ പിതൃക്കൾ കാക്കുന്ന ഒരാളും.
ഈ ഉപായങ്ങൾ മാത്രം പോര, മകനേ:
ഏഴാമൻ നീ തന്നെയാവട്ടെ!

നിനക്കൊരു പെണ്ണിനെ വേണ്ടിവരികയാണെങ്കിൽ
ഏഴു പേർ അവളുടെ പിന്നാലെ പോകട്ടെ:
വാക്കുകളിൽ സ്വന്തം ഹൃദയം നിറയ്ക്കുന്ന ഒരാൾ,
തന്റെ ഭാഗം നന്നായി അഭിനയിക്കുന്ന ഒരാൾ,
സ്വപ്നദർശിയാണു താനെന്നു നടിക്കുന്ന ഒരാൾ,
പുടവയ്ക്കുള്ളിൽ അവളെ തേടുന്ന ഒരാൾ,
കുടുക്കുകൾ എവിടെയെന്നറിയുന്ന ഒരാൾ,
അവളെ നിലയ്ക്കു നിർത്താൻ അറിയുന്ന ഒരാളും.
ഇറച്ചിക്കു ചുറ്റും ഈച്ചകളെപ്പോലവർ അവളെച്ചുറ്റിപ്പറക്കട്ടെ:
ഏഴാമൻ നീ തന്നെയുമാവട്ടെ!

നിന്നെക്കൊണ്ടു താങ്ങാവുന്നതാണു കവിയാവുക എങ്കിൽ,
നിന്റെ കവിതയെഴുന്നതേഴു പേരാകട്ടെ:
മാർബിൾ കൊണ്ടൊരു ഗ്രാമം പടുക്കുന്ന ഒരാൾ,
ജനിക്കുമ്പോഴേ ഉറക്കമായിരുന്ന ഒരാൾ,
ആകാശത്തിന്റെ ഭൂപടം വായിക്കാനറിയുന്ന ഒരാൾ,
വാക്കുകൾ പേരെടുത്തു വിളിക്കുന്ന ഒരാൾ,
തനിക്കു ചേർന്ന മട്ടിൽ സ്വന്തമാത്മാവിനെ പണിതെടുക്കുന്ന ഒരാൾ,
ജീവനുള്ള എലികളെ കീറിമുറിക്കുന്ന ഒരാളും.
രണ്ടു പേർ ധീരർ, നാലു പേർ ജ്ഞാനികൾ, മകനേ:
ഏഴാമൻ നീ തന്നെയാവട്ടെ!

എഴുതപ്പെട്ട പോലെയാണു കാര്യങ്ങൾ നടക്കുന്നതെങ്കിൽ,
ഏഴു പേരുടെ മരണം നീ മരിക്കട്ടെ:
പതുപതുത്ത മാറത്തു മുല കുടിച്ചു കിടന്ന ഒരാൾ,
ഉറച്ച മുലകളിൽ കടന്നുപിടിച്ച ഒരാൾ,
ഒഴിഞ്ഞ പിഞ്ഞാണങ്ങൾ കഴുകാൻ കൂട്ടിവച്ച ഒരാൾ,
പാവങ്ങളെ ജയിക്കാൻ തുണച്ച ഒരാൾ,
സ്വയമഴിഞ്ഞുതീരും വരെ പണിയെടുത്ത ഒരാൾ,
ചന്ദ്രനെ നോക്കിയിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്ത ഒരാൾ.
ലോകം നിനക്കു കുഴിമാടമാകും,  മകനേ,
ഏഴാമൻ നീ തന്നെയാണെങ്കിൽ!
(1932)

ക്ഷീണിതൻ 

മുഖം കനത്ത പണിക്കാർ പാടങ്ങളിൽ നിന്നു കയറിവരുന്നു,

ഒന്നുമേ മിണ്ടാതവർ വീടുകളിലേക്കു മടങ്ങുന്നു.

അടുത്തടുത്തു ഞങ്ങൾ കിടക്കുന്നു, പുഴയും ഞാനും.

എന്റെ ഹൃദയത്തിനടിയിൽ ഇളമ്പുല്ലുകളുറങ്ങുന്നു.

പുഴയ്ക്കു മേലൊരഗാധമൗനം പടരുന്നു,

എന്റെ വേവലാതികളാവിയായലിയുന്നു;

ഞാനിപ്പോൾ ഹംഗേറിയനല്ല, പുരുഷനല്ല,

ശിശുവല്ല, ആരുടേയും സഹോദരനുമല്ല-

ഈ കിടക്കുന്നതൊരു ക്ഷീണിതൻ, നിങ്ങളെപ്പോലെ.

സായാഹ്നം ശാന്തിയുടെ വിരുന്നു വിളമ്പുമ്പോൾ

അതിൽ ചൂടാറാത്തൊരപ്പക്കഷണമാണു ഞാൻ.

ആകാശമിതാ, ഉറക്കത്തിലാഴുന്നു,

നക്ഷത്രങ്ങളൊന്നൊന്നായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു,

പുഴയ്ക്കു മേൽ തങ്ങാൻ, എന്റെ നെറ്റിത്തടത്തിൽ തിളങ്ങാൻ.

നിഴലുകൾ

നിഴലുകൾ നീളുന്നു,

അകലങ്ങളിൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷമാവുന്നു.

ജ്വാലകൾ വായുവിനെ ചുട്ടെരിക്കുന്നു.

എന്നെന്നേക്കുമായി തറഞ്ഞുനില്ക്കുകയാണു നാം,

നക്ഷത്രമണ്ഡലങ്ങൾ പോലെ.

എന്നെ വലിച്ചെടുക്കുന്ന

തമോഗർത്തമാണ്‌

നിന്റെ അസാന്നിദ്ധ്യം.

രാത്രി കടൽ പോലെ പെരുകുന്നു,

അതിനു ഗന്ധം പച്ചച്ച മഹാമാരിയുടെ,

അവസാനശ്വാസവും അമർത്തുന്നതാണത്.

നിന്റെ വല എന്റെ ഗർത്തത്തിലേക്കെറിയൂ,

എന്റെ മാർബിൾക്കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കൂ,

മരിച്ചവർക്കിടയിൽ നിന്നെന്നെ ഉയിർപ്പിക്കൂ,

ജീവദായകമായ നിന്റെ ചുംബനത്താൽ.

*

താരാട്ട്
---------------------

ആകാശമതിന്റെ നീലക്കണ്ണുകളടയ്ക്കുന്നു,

വീടുമതിന്റെ പലപല കണ്ണുകളടയ്ക്കുന്നു.

പച്ചക്കോസടി വലിച്ചിട്ടു പുല്പരപ്പുമുറങ്ങുന്നു,

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

ഈച്ചയും പൂച്ചിയുമിരുവരുമുറക്കമായി;

ഓരോ കാൽമുട്ടിലുമോരോ തല ചായുന്നു,

ഒരു മൂളലുമില്ല, മുരളലുമില്ലിരുട്ടിൽ കേൾക്കാൻ;

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

ട്രാം കാറുമതുപോലുറക്കം തൂങ്ങുകയായി,

അതിന്റെ കിലുക്കവും കുലുക്കവുമുറങ്ങുകയായി;

ഉറക്കത്തിനിടയിലതൊരു കുഞ്ഞുമണിയുമടിക്കുന്നു;

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

കസേരക്കയ്യിൽ കിടന്നു കുപ്പായമുറങ്ങുന്നു,

കീറിയിടത്തതിന്റെ കീറലുറങ്ങുന്നു,

ഇന്നതിന്റെ കീറലിനി വലുതാവുകയുമില്ല;

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

പന്തും പീപ്പിയുമൊരേയിടത്തുറങ്ങുന്നു,

കാടും കാട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയുമതുപോലെ;

നിന്റെ മിട്ടായികൾ പോലുമുറക്കം പിടിച്ചുകഴിഞ്ഞു;

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

ഒരു ഗോട്ടി പോലകലേക്കു നീയുരുണ്ടുപോകും,

ആശിച്ചപോലെ നീയൊരു ജിന്നുമാകും;

ഇപ്പോഴെന്നാൽ നിന്റെ കണ്ണിമകളൊന്നടയട്ടെ;

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

പട വെട്ടുന്നവനും തീ കെടുത്തുന്നവനുമാകും നീ,

കാട്ടിലാടുകളെത്തെളിക്കുമിടയനുമാകും; 

നോക്കൂ, നിന്റെയമ്മയ്ക്കുമുറക്കം വന്നുകഴിഞ്ഞു;

ഇനി നീയും ശാന്തമായുറങ്ങൂ, കുഞ്ഞുമകനേ.

*

അറ്റില യോസെഫ്

--------------------

അറ്റില യോസെഫ്,

ഞാൻ നിങ്ങളെ ശരിക്കും സ്നേഹിക്കുന്നു, ഞാൻ പറയുന്നതു വിശ്വസിക്കൂ. എനിക്കെന്റെ അമ്മയിൽ നിന്നു പാരമ്പര്യമായി കിട്ടിയതാണിത്. അവരൊരു നല്ല സ്ത്രീയായിരുന്നു. എന്തായാലും എന്നെ ഈ ലോകത്തേക്കു കൊണ്ടുവന്നത് അവരാണല്ലോ.

ജീവിതത്തെ നമുക്ക് ഒരു ഷൂസിനോടോ ഒരിസ്തിരിക്കടയോടോ അല്ലെങ്കിൽ എന്തിനോടെങ്കിലുമോ ഉപമിക്കാം. എന്നാൽക്കൂടി നമ്മുടെ സ്വന്തം കാരണങ്ങളാൽ നമുക്കതിനെ സ്നേഹവുമാണ്‌.

രക്ഷകർ, ദിവസം മൂന്നു നേരം വച്ച് ലോകത്തെ രക്ഷിക്കാൻ അവർ എത്രയെങ്കിലുമുണ്ട്; എന്നിട്ടും ഒരു തീപ്പെട്ടിയുരയ്ക്കാൻ ഒരാൾക്കും അറിയാത്ത മട്ടാണ്‌. അവരിൽ ആശ വയ്ക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് എനിക്കു തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

നമ്മുടെ അന്തരാത്മാവിലേക്കൊരു യാത്ര ചെയ്യാൻ ടിക്കറ്റ് വാങ്ങുന്നത് നല്ലൊരു കാര്യമായിരിക്കും. നമുക്കുള്ളിൽ എവിടെയോ ആണത്.

എന്നും കാലത്ത് തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ ഞാനെന്റെ ചിന്തകൾ കഴുകിയെടുക്കുന്നു. അതിനാൽ അവ പുറത്തേക്കു വരുന്നത് ഒരു ഡെയ്സിപ്പൂവിന്റെ പുതുമയോടെയണ്‌.

സ്വന്തം ഹൃദയത്തിനടിയിൽ നട്ടാൽ വജ്രങ്ങളിൽ നിന്ന് ഒന്നാന്തരം ഊഷ്മളഗാനങ്ങൾ മുളയ്ക്കും.

കുതിര, കാർ, അല്ലെങ്കിൽ വിമാനം: എന്തിൽ കയറി സഞ്ചരിച്ചാലും ചിലർ കാൽനടക്കാർ തന്നെയായിരിക്കും. ഞാൻ, ഞാനാണെങ്കിൽ വാനമ്പാടികളുടെ പ്രഭാതഗീതത്തിൽ ചടഞ്ഞുകിടക്കുകയേയുള്ളു; എന്നിട്ടും ഗർത്തം കടന്നുപോരാൻ എനിക്കു കഴിയുന്നുമുണ്ട്.

നാം നമ്മുടെ യഥാർത്ഥമായ ആത്മാക്കളെ ശ്രദ്ധയോടെ സൂക്ഷിച്ചുവയ്ക്കുക, ആഘോഷദിവസങ്ങൾക്കായി നാം നമ്മുടെ ഉടുപ്പുകൾ അലക്കിവൃത്തിയാക്കി വയ്ക്കുമ്പോലെ.

*

കതകിൽ മുട്ടാതെ

എനിക്കു നിന്നോടു സ്നേഹമായാൽ കതകിൽ മുട്ടാതെ കയറിവരാം, നിനക്കെപ്പോഴും. എന്നാൽ രണ്ടുവട്ടം ആലോചിച്ചാൽ അതാണു നിനക്കു നല്ലത്. ഒരു വൈക്കോല്ച്ചാക്കാണെന്റെ ഇരട്ടക്കട്ടിൽ, പൊടി കൊണ്ടു നെടുവീർപ്പിടുന്ന ഒരു ദുശ്ശീലവുമുണ്ടതിന്‌. ചിലപ്പോളതു ചീറ്റുകയും ചെയ്യും. നിനക്കു ഞാനൊരു കൂജയിൽ തണുത്ത വെള്ളം കൊണ്ടുവരാം, പോകും മുമ്പ് നിന്റെ ചെരുപ്പിലെ പൊടി തുടച്ചുതരികയും ചെയ്യാം ഞാൻ. ആരുമില്ല നമ്മെ ശല്യപ്പെടുത്താൻ. നിനക്കു സമാധാനമായിട്ടിരുന്ന് എന്റെ കാലുറകൾ കീറിയതു തുന്നാം. മൗനം നമുക്കു കൂട്ടായിരിക്കും, അതല്ല, നിനക്കിഷ്ടമാണെങ്കിൽ വാതോരാതെ ഞാൻ സംസാരിക്കുകയും ചെയ്യാം. നീ ക്ഷീണിച്ചാലെന്റെ ഒറ്റക്കസേരയിൽ നിന്നെ ഞാനെടുത്തിരുത്താം. ചൂടു കൂടുതലാണെന്നാണെങ്കിൽ നിനക്കുടുപ്പുകളൂരിമാറ്റുകയുമാവാം. നിനക്കു വിശക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ പാത്രത്തിനു പകരം ഒരു പത്രം, വൃത്തിയുള്ളതൊന്നു ഞാൻ നിനക്കു തരാം, എനിക്കല്പം ബാക്കി വച്ചാൽ മതി. തീരാത്ത വിശപ്പാണെനിക്കെന്നു തോന്നുന്നു. എനിക്കു നിന്നോടു സ്നേഹമായാൽ കതകിൽ മുട്ടാതെ കയറിവരാം, നിനക്കെപ്പോഴും. എന്നാൽ രണ്ടുവട്ടം ആലോചിച്ചാൽ അതാണു നിനക്കു നല്ലത്. നീ വരാതായാൽ ഞാൻ തണുത്തുപോകും, ഐസുകട്ടപോലെ.

*

വൈകിപ്പോയ സ്തുതിഗീതം

98.6 ഡിഗ്രി പനിയിൽ ഞാനെരിയുന്നു,

അമ്മേ, നിങ്ങളെന്നെ ശുശ്രൂഷിക്കാൻ പോലും വരുന്നില്ല.

മരണത്തിന്റെ മാലാഖയ്ക്കരികിൽ കിടക്കുകയാണു നിങ്ങൾ,

ഒരു തേവിടിശ്ശിയെപ്പോലെ.

നിങ്ങളുടെയൊരു ചിത്രം രൂപപ്പെടുത്താൻ നോക്കുകയാണു ഞാൻ,

ശരല്ക്കാലരംഗങ്ങളിൽ നിന്ന്, അത്രയധികം സ്ത്രീകളിൽ നിന്ന്;

എന്നാലെനിക്കതിനു നേരം കിട്ടില്ല.

എനിക്കുള്ളിലൂടെ തീയെരിയുന്നു.

ഒടുവിൽ ഞാൻ വീട്ടിൽ വരുമ്പോൾ

യുദ്ധം കഴിയാറായിരുന്നു,

വിശക്കുന്ന ബുഡാപെസ്റ്റ് തകർന്നുകിടക്കുകയായിരുന്നു.

ഒരു ചരക്കുവാഗണിൽ മലർന്നുകിടക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ,

ഉരുളക്കിഴങ്ങും കോഴിയിറച്ചിയും റൊട്ടിയും ഞാൻ 

നിങ്ങൾക്കായി കൊണ്ടുവന്നിരുന്നു-

നിങ്ങൾ പക്ഷേ അവിടെയില്ലായിരുന്നു!

നിങ്ങൾക്കെങ്ങനെ മരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു?!

നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മുലകളെടുത്ത്

പുഴുക്കളെ ഊട്ടുകയായിരുന്നു!

നിങ്ങളുടെ പഞ്ചാരവാക്കുകളെല്ലാം നുണകളായിരുന്നു!

നിങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കു സൂപ്പ് ചൂടാക്കി,

ആറ്റിയിളക്കിത്തന്നുകൊണ്ടു നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു:

ഇതെല്ലാം കുടിക്കണം.

ഇന്നു നിങ്ങളുടെ ചുണ്ടുകൾ രുചിക്കുന്നത് നനവു മാത്രം.

നിങ്ങളെന്നോടു മനഃപൂർവ്വം കള്ളം പറയുകയായിരുന്നു!

ഞാൻ നിങ്ങളെ തിന്നേണ്ടതായിരുന്നു!

എന്തിനാണു നിങ്ങൾ സ്വന്തം അത്താഴം എനിക്കു തന്നത്?

ഞാനതു ചോദിച്ചോ?

എന്തിനെന്റെ തുളഞ്ഞ കാലുറകൾ കഴുകാൻ

നിങ്ങൾ സ്വന്തം മുതുകൊടിച്ചു?

ഒരു മരപ്പെട്ടിയിൽ കിടന്നതു നിവർത്താൻ വേണ്ടിയോ?

ഒന്നുകൂടി നിങ്ങൾക്കെന്നെയൊന്നടിച്ചുകൂടേ,

എനിക്കു നിങ്ങളെ തിരിച്ചുതല്ലാൻ!

നിങ്ങൾ പേടിപ്പെടുത്തുന്നു,

നിങ്ങൾ എല്ലാം തകർക്കുന്നു.

നിഴൽ പോലെ നിങ്ങളെന്നെ പിന്തുടരുന്നു!

ഞാനറിയുന്ന വേശ്യകളെക്കാളെല്ലാം വഞ്ചകിയാണ്‌ നിങ്ങൾ!

പ്രണയവും വേദനയോടെ പേറിയ ജീവിതങ്ങളും 

നിങ്ങൾ വേണ്ടെന്നുവച്ചു.

ഒരു ജിപ്സിപ്പെണ്ണാണ്‌ നിങ്ങൾ!

നിങ്ങളെനിക്കു നല്കിയ സ്നേഹമെല്ലാം 

അന്ത്യനിമിഷത്തിൽ നിങ്ങൾ കട്ടെടുത്തു!

നശിച്ചുപോകട്ടെ നിങ്ങൾ, അമ്മേ!

ഞാൻ പറയുന്നതു കേൾക്കുന്നുണ്ടോ?

എന്തെങ്കിലുമൊന്നു പറയൂ!

എനിക്കു നേരേ ആക്രോശിക്കൂ!

ഒക്കെക്കഴിഞ്ഞു. എന്റെ തലയ്ക്കു സാവധാനം വെളിവു വരുന്നു.

അമ്മയുടെ സ്നേഹത്തിനായി കെഞ്ചുന്ന കുട്ടിക്കു മനസ്സിലാകുന്നു,

എന്തൊരു വിഡ്ഢിയാണു താനെന്ന്.

നമ്മുടെയൊക്ക അവസാനം ഇങ്ങനെയാണ്‌:

ഒടുവിൽ നാം കബളിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.

നാം വായിട്ടലയ്ക്കുന്നു, നാം ക്ഷമിക്കുന്നു.

ജീവിക്കുക എന്നാൽ 

‘ഇതിനപ്പുറം വഴിയില്ല’ എന്നിടത്തെത്തുക

എന്നാണെന്നു നാം മറക്കുന്നു.

*

ഞാൻ നിന്നെക്കാത്തിരിക്കുന്നു,

ഞാൻ നിന്നെക്കാത്തിരിക്കുന്നു,.

പരുക്കൻ പുല്ലോലകളിൽ മഞ്ഞുതുള്ളികൾ.

തുറന്ന കൈകളുമായി നിന്നെക്കാത്തിരിക്കുന്നു,

പടർന്നുപന്തലിച്ച മരച്ചില്ലകൾ.

എനിക്കു തണുക്കുന്നു.

ഇലകൾ രാത്രിയിൽ നനഞ്ഞുവിറയ്ക്കുന്നു.

നീ വന്നുവെന്നാൽ അവയടങ്ങും.

മഹാമൗനത്തിലാവുമെല്ലാം പിന്നെ.

നാം നമ്മുടെ ഹൃദയങ്ങൾക്കു മാത്രം കാതുകൊടുക്കും,

നമ്മുടെ ചുണ്ടുകളുടെ മധുരം മാത്രം നാമറിയും.

മറ്റൊന്നും നാം കാര്യമാക്കില്ല.

ചുവന്നും അനന്തവുമായി നമ്മുടെ ചർമ്മങ്ങളെരിയും,

ഉദയത്തിന്റെ വാസനിക്കുന്ന അൾത്താരയിലേക്ക്

നമ്മുടെ ആത്മാവുകളുരുകും.

*

ചന്ദ്രനു ചോടെ തൃഷ്ണയോടെ

ചന്ദ്രനു ചോടെ രാത്രിയിൽ ഒറ്റയ്ക്കിറങ്ങിനടക്കുക,

എത്ര നല്ല കാര്യമാണത്;

തെരുവുകളിലലഞ്ഞുനടക്കുക,

ഈ വസന്തകാലരാത്രിയുടെ വിഷാദം മോന്തുക.

ചന്ദ്രനുറക്കമാണ്‌, ഒരിളംകാറ്റുപോലുമില്ല,

മറക്കപ്പെടാനായി പൂക്കൾ വിടരുന്നു,

മുള്ളു തറയ്ക്കുന്ന തണ്ടുകളിൽ

റോസ്സാപ്പൂക്കൾ രാത്രിയ്ക്കു തിരി കൊളുത്തുന്നു.

മഹാമാരിയുടെ ചിത്രകംബളം.

മരിക്കുന്ന നാരകമരങ്ങളുടെ നിഗൂഢസംഗീതം

(ആത്മാവിന്റെ നിതാന്തസൗരഭം.)

ഈ കുളിരുന്ന രാത്രി വിലാപത്തിലാണ്‌.

ഇതു വസന്തകാലമാണ്‌.

ആരോ ലോകം വിട്ടു പോവുകയാണ്‌.

നടന്നുനടന്നെനിക്കു വഴി തെറ്റിയിരിക്കുന്നു.

മറവിലെങ്കിലും പരിചിതം.

ആരുമിവിടേയ്ക്കു വരില്ല. ഒരാളും.

എന്റെ യാതനയുടെ ഉദ്യാനമിത്.

ധൈര്യപ്പെട്ടു എന്നതാണു ഞാൻ ചെയ്ത മഹാപാപം.

എന്റെ നൈരാശ്യത്തെ നേരെ നോക്കാൻ,

തണുത്ത രാത്രിയിലേക്കിറങ്ങാൻ

ഞാൻ ധൈര്യപ്പെട്ടു.

നിശ്ശബ്ദരാത്രീ, വിശുദ്ധരാത്രീ,

നിന്നെ ഞാൻ ആസ്വദിച്ചുമോന്തട്ടെ.

*

വസന്തത്തിലെ ചെളി

ഒരു മേഘം പൊട്ടിച്ചിതറുന്നു തെരുവിനു മേൽ,

കവലയ്ക്കു മേൽ, പാടത്തിനു മേൽ.

കനാൽ അലറുന്നു, ഒരു ചെളിക്കുണ്ടു കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നു.

പഴയ വീടുകളുടെ കുമ്മായമടരുന്നു.

മഴ- നിർമ്മലവും വിശുദ്ധവുമായ ദ്രാവകം,

കുതിരകളുടെ കാലുകളിലൂടതിറ്റുന്നു.

ചെളിയും വെള്ളവും പുരപ്പുറങ്ങളിൽ.

വിശുദ്ധജലവും ചെളിയും.

മൃദൂഷ്മളമായ ചെളി ഭൂമിയാകെ.

ആകാശം, കുതിരകൾ, വീടുകൾ

എല്ലാം മൃദൂഷ്മളമായ ചെളി.

കുട്ടികൾ ജനാലയ്ക്കൽ,

മഴയിറ്റുന്നതു കണ്ടുകൊണ്ട്,

മഴ തുള്ളിയിറ്റുന്നതു കേട്ടുകൊണ്ട്.

അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളും മൃദൂഷ്മളമായ ചെളി.

വിത്തുകളുടെ ശാന്തത കുടിയേറിയിരിക്കുന്നു,

വീടുകളുടെ, കുതിരകളുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ,

മനുഷ്യരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ.

ഒടുവിൽ നാമെല്ലാം പ്രണയികളാവുമിടത്തേക്കിറങ്ങാൻ.

പൊടിയുടേയും വിശുദ്ധമായ മഴയുടേയും ഈ പരിണയത്തിൽ

നാമെല്ലാം മൃദൂഷ്മളമായ ചെളി.

എന്നുമെന്നും മഴ പെയ്യട്ടെ, ഇതുപോലെ.

തുള്ളി തുള്ളിയായി. തെരുതെരെ ഉമ്മകളായി.

*

മരങ്ങൾ നടുന്നവൻ

മരങ്ങൾ നടുന്നൊരാളാകും ഞാൻ,

ഉണരുന്ന സൂര്യനൊപ്പം ഞാനുമുണരും,

എന്റെ ഗർഭിണിപ്പൂക്കളിലൊന്നുപോലും

ജീവൻ വെടിയുന്നില്ലെന്നു ഞാനുറപ്പു വരുത്തും.

ഒരു കടൽ പോലെന്നെ വലയം ചെയ്യും,

എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഗർഭിണിപ്പൂക്കൾ;

മുള്ളുകളാണവരുടെ ചുംബനമെങ്കിലും

ഞാനതു കാര്യമാക്കില്ല, വഞ്ചിക്കയില്ലവരെങ്കിൽ.

ഞാൻ പാലു കുടിക്കും, ഒരു ചുരുട്ടു വലിക്കും,

എന്റെ സല്പേരു ഞാൻ വാശിയോടെ കാക്കും,

ഒരു ദ്രോഹവും എനിക്കു വരാൻ പോകുന്നില്ല,

എന്നെക്കൂടി നട്ടുവയ്ക്കാനെനിക്കാകുമെങ്കിൽ.

ഇപ്പണിയത്രയ്ക്കത്യാവശ്യമായിരിക്കുന്നു,

അതിനി കിഴക്കായാലും പടിഞ്ഞാറായാലും-

ഈ ലോകം മരിക്കുമ്പോളതിനു വേണ്ടിവരുമല്ലോ,

പൂക്കൾ, ശവക്കുഴിയിലതിനു സുഖമായി ശയിക്കാൻ.

*