ഹൈബൺ (Haibun)എന്ന, ഹൈക്കുവും ഗദ്യവും ഇടകലർന്ന സാഹിത്യരൂപത്തിന്റെ ലക്ഷണമൊത്ത ആദ്യത്തെ മാതൃകയായി പരിഗണിക്കപ്പെടുന്ന കൃതിയാണ്‌ ബഷോയുടെ “ഭൂതപ്പുരയിൽ വാസം” (Genjuan no ki). ക്യോട്ടോക്കു കിഴക്ക് ബീവാ തടാകത്തിന്റെ തെക്കേക്കരയിലുള്ള ഒരു കുടിലിലെ താമസത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു സ്നേഹിതനെഴുതിയ കത്തിന്റെ രൂപത്തിലാണ്‌ ബഷോ ഈ ഹൈബൺ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. 1690 ആണ്‌ രചനാകാലം. തന്റെ ആദർശത്തിലുള്ള ഒരേകാന്തവാസിയെയാണ്‌ ബഷോ ഇതിൽ വരച്ചിടുന്നത്.
ഇഷിയാമായ്ക്കുമപ്പുറം, ഇവാമാമലയ്ക്കു പുറംതിരിഞ്ഞ്‌ കൊകുബുയാമ എന്നൊരു കുന്നു നിൽപ്പുണ്ട്‌; ആ പേര്, എനിക്കു തോന്നുന്നത്‌, പണ്ടിവിടെയുണ്ടായിരുന്ന കോകുബുൻജി(സർക്കാർ വക ക്ഷേത്രം)യിൽ നിന്നു വന്നതാവണം. കുന്നിനടിവാരത്തുള്ള അരുവി മുറിച്ചുകടന്ന് ഏതാണ്ട്‌ ഇരുനൂറു ചുവടു വീതം വിട്ടുള്ള മൂന്നു തിരിവുകളും പോയിക്കഴിഞ്ഞാൽ ഹാച്ചിമാൻ ദേവന്റെ ക്ഷേത്രമായി. അമിതാഭബുദ്ധന്റെ ഒരു മൂർത്തിയെയാണ്‌ ഇവിടെ വച്ചാരാധിക്കുന്നത്‌. യുജിത്‌സുസമ്പ്രദായക്കാർ കഠിനമായി ദ്വേഷിക്കുന്ന ഒരു സംഗതിയാണിത്‌. പക്ഷേ അങ്ങനെ വെറുക്കേണ്ട ഒന്നാണതെന്ന് എനിക്കു തോന്നുന്നില്ല; റിയോബു വാദിക്കുന്നതുപോലെ ബുദ്ധന്മാർ ലോകോപകാരത്തിനായി ഈ മണ്ണിലേക്കിറങ്ങിവരികയാണു വേണ്ടത്‌. സാധാരണഗതിയിൽ അപൂർവം ഭക്തന്മാരേ ദർശനത്തിനെത്താറുള്ളു; അതു കാരണം പ്രശാന്തവും പവിത്രവുമാണന്തരീക്ഷം. അമ്പലത്തിനടുത്തായി കോരപ്പുല്ലു മെടഞ്ഞ വാതിലുമായി ആൾപ്പാർപ്പില്ലാത്ത ഒരു കുടിൽ. ചുറ്റും ഞാറച്ചെടികളും ഇഞ്ചിപ്പുല്ലും; ചോർന്നൊലിക്കുന്ന കൂര; കുമ്മായം അടർന്നുവീണിരിക്കുന്നു; കുറുനരികളും തുരപ്പൻകരടികളും തങ്ങളുടെ വാസസ്ഥലമാക്കിയിരിക്കുകയാണവിടം. ഗെൻജുവാൻ(ഭൂതപ്പുര) എന്നാണതിനു പേര്. യോദ്ധാവായ സുഗാനുമാ ക്യോകുസുയിയുടെ ഒരമ്മാവനായ ഒരു ഭിക്ഷുവാണ്‌ മുമ്പിവിടെ താമസിച്ചിരുന്നത്‌. അദ്ദേഹം ഇവിടം വിട്ടിട്ട്‌ എട്ടു കൊല്ലമായിരിക്കുന്നു; ആളിന്റേതായി ഇപ്പോൾ ബാക്കിനിൽക്കുന്നത്‌ 'ഭൂതപ്പുരയിലെ കാരണവർ' എന്നൊരു പേരു മാത്രം.
ഞാനും പത്തുകൊല്ലം മുമ്പ്‌ നഗരജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ചയാളാണ്‌; പ്രായം അമ്പതോടടുക്കുന്നു. തോടു പോയൊരൊച്ചിനെപ്പോലെയാണ്‌ ഞാനിപ്പോൾ. കിസാഗതയിലെ കൊടുംവെയിലിൽ എന്റെ മുഖം പൊള്ളിയിട്ടുണ്ട്‌; കാലു പുതയുന്ന വടക്കൻ കടലോരത്തെ പൂഴിമണ്ണിലൂടെ നടന്ന് എന്റെ കാലടികൾ മുറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌. ഇന്നിപ്പോൾ ഞാനിതാ, ബീവാതടാകത്തിലെ അലകൾക്കു മേൽ ഒഴുകിനടക്കുകയുമാണ്‌. ഒഴുക്കെടുക്കില്ലെന്ന വിശ്വാസത്തോടെ നീര്‍ക്കിളി വെറുമൊരോടത്തണ്ടിൽ കൂടു തൊടുത്തുവയ്ക്കുന്നു. അതേ വിചാരത്തോടെ ഞാനും കുടിലിന്റെ കൂര മേഞ്ഞു; വേലി പൊളിഞ്ഞതു മാറ്റി; വേനൽത്തുടക്കത്തിൽ ഞാൻ അങ്ങോട്ടു താമസം മാറ്റുകയും ചെയ്തു. അൽപ്പകാലത്തേക്കേയുള്ളു ഈ താമസം എന്നു ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞുവെങ്കിലും ഇനി ഇവിടം വിട്ടുപോകുമോയെന്ന് എനിക്കിപ്പോൾ സംശയമായിരിക്കുന്നു.
വസന്തകാലമൊക്കെ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു; എന്നാലും അതു പോയിട്ട്‌ അധികകാലം കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം. പൂക്കൾ ഇപ്പോഴും വിടർന്നുനിൽപ്പുണ്ട്‌; പൈൻമരങ്ങളിൽ നിന്ന് കാട്ടുവള്ളിച്ചെടികൾ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു; ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഒരു കുയിൽ വന്നുപോകുന്നുമുണ്ട്‌. കാക്കകളും മരംകൊത്തികളും വന്നുകേറാറുണ്ടെങ്കിലും ഞാനവരെ ഒരു ശല്യമായിട്ടെടുക്കുന്നില്ല. എന്റെ ആത്മാവ്‌ ചൈനയിലേക്കു പറന്നുപോയതുപോലെയാണ്‌: വൂയിലെയോ ചൂയിലെയോ പ്രകൃതിഭംഗി കണ്ടു നിൽക്കുകയാണു ഞാൻ; അതോ മനോഹരമായ ക്സിയാവോനദിയുടെയോ ഡോങ്ങ്ടിങ്ങ്തടാകത്തിന്റെയോ കരയ്ക്കു നിൽക്കുകയോ? എന്റെ തെക്കുപടിഞ്ഞാറായി മലനിര ഉയർന്നുനിൽക്കുന്നു; അടുത്ത വീടുകൾ കുറേയകലത്തുമാണ്‌. മലമുടികളിൽ നിന്ന് വാസന പകരുന്ന തെക്കൻകാറ്റു വീശിവരുന്നു; തടാകത്തിന്റെ നനവുറ്റ വടക്കൻകാറ്റാവട്ടെ, കുളിരു പകരുന്നതുമാണ്‌. ഒരുവശം ഹൈ മലയും ഹിരയുടെ ഉയർന്ന മുടിയും; മറുവശം മഞ്ഞു മൂടിയ കരാസാകിയിലെ പൈൻമരങ്ങളും കോട്ടയും ഒരു പാലവും ചിറയിൽ മീൻ പിടിക്കുന്ന തോണികളും. കസാതോരി മല കേറിപ്പോകുന്ന മരംവെട്ടിയുടെ ശബ്ദം എനിക്കു കേൾക്കാം; കുന്നിനടിവാരത്തെ ഞാറ്റുപാട്ടും എന്റെ കാതിലേക്കെത്തുന്നുണ്ട്‌. അന്തിമൂടലിൽ മിന്നാമിന്നികൾ ഒളി പായിച്ചു നീങ്ങുന്നു; കുളക്കോഴിയുടെ അദൃശ്യമായ പാട്ടും കേൾക്കുന്നു: ചേതോഹരമാണ്‌ അരങ്ങ്‌. ഫ്യൂജീമല പോലെ രൂപമെടുത്ത മികാമിയാമ അതാ അവിടെ; അതു കാണുമ്പോൾ മുസാഷിനോയിലെ എന്റെ പഴയ വീടാണെനിക്കോർമ്മവരുന്നത്‌. തനാകാമിമല കാണുമ്പോൾ പ്രാചീനരായ കവികളൊക്കെ എന്റെ മുന്നിൽ വന്നു നിരക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇടതൂർന്നിരുണ്ട ഇലച്ചിലും വല മിനുക്കുന്ന മുക്കുവരുമായി മന്യോഷുവിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന മാതിരി അതാ ഒരു ഗ്രാമം. ഒക്കെ നന്നായിട്ടു വീക്ഷിക്കാനായി എന്റെ കുടിലിനു പിന്നിലെ കയറ്റത്തിൽ പൈൻമരങ്ങൾക്കിടയിൽ ഞാനൊരു തട്ടു പോലൊന്നു കെട്ടിയുണ്ടാക്കി; ഇട്ടിരിക്കാൻ വട്ടത്തിലൊരു തടുക്കും. 'മൊച്ചയുടെ ഇരിപ്പിടം' എന്നാണു ഞാനതിനു പേരിട്ടത്‌. ചൈനയിലെ ആ കിറുക്കന്മാർ, ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു കുടിക്കാനായി ചാമ്പമരത്തിൽ മച്ചാൻ കെട്ടിയ ൿസു ക്വാന്റെയോ, മലമുടി മേൽ ആശ്രമം കെട്ടിയ കിഴവൻ വാങ്ങിന്റെയോ കൂട്ടത്തിൽ ഞാൻ എന്നെപ്പെടുത്തുന്നില്ല. പ്രകൃതം കൊണ്ടേ ഉറക്കം തൂങ്ങിയായ ഒരു മലവാസി മാത്രമാണു ഞാൻ; കുന്നിഞ്ചരിവിലേക്കു ചുവടുകൾ പോയപ്പോൾ അവിടെയിരുന്ന് പേൻ കൊന്നു രസിക്കുന്ന ഒരാൾ.
അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോൾ തടത്തിൽ നിന്ന് തെളിഞ്ഞ വെള്ളം കോരിക്കൊണ്ടുവന്ന് എന്തെങ്കിലും വച്ചുണ്ടാക്കിയെന്നും വരാം. എന്റെ ഏകാന്തതയ്ക്കകമ്പടിയായി അരുവിയുടെ കളകളശബ്ദം മാത്രം. ഒരു നെരുപ്പോടല്ലാതെ മറ്റൊന്നും എന്റെ മുറിയിലില്ല. എനിക്കു മുമ്പ്‌ ഇവിടെ ജീവിച്ചിരുന്നയാൾ അത്രയ്ക്കുയർന്ന ഒരാദർശശാലിയായതു കാരണം വിപുലമായ പണിയ്ക്കൊന്നും ആൾ മിനക്കെട്ടിട്ടില്ല. ബുദ്ധവിഗ്രഹമിരിക്കുന്ന മുറി കഴിച്ചാൽപ്പിന്നെ കിടക്ക വയ്ക്കാനുള്ള ചെറിയൊരിടം മാത്രമേയുള്ളു.
ത്‌സുകുഷിയിലെ കോരാമലയിലെ ഒരു ഭിക്ഷു അടുത്ത കാലത്ത്‌ ക്യോട്ടോവിലേക്കു പോയിരുന്നു; എന്റെ കുടിലിന്റെ പേർ ഒരു പലകയിലെഴുതിത്തരാമോയെന്ന് ഒരാളെ വിട്ട്‌ ഞാനദ്ദേഹത്തോടു ചോദിച്ചു; അദ്ദേഹം ഒരു മടിയും പറയാതെ ഒരു തൂലികയെടുത്ത്‌ ഗെൻ-ജൂ-ആൻ എന്നീ മൂന്നക്ഷരങ്ങൾ എഴുതിത്തരികയും ചെയ്തു. എന്റെ പുൽക്കുടിലിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി ഞാനതു സൂക്ഷിക്കുന്നു. ഗിരിവിഹാരം, വഴിയമ്പലം- അതിനെ നിങ്ങൾക്കെന്തു വേണമെങ്കിലും വിളിക്കാം; കാര്യമായ വസ്തുവകകളൊന്നുമില്ലാതെ താമസിക്കാവുന്ന ഒരു സ്ഥലമാണത്‌. മരത്തൊലി കൊണ്ടുള്ള ഒരു തൊപ്പി, കോരപ്പുല്ലു മെടഞ്ഞുണ്ടാക്കിയ ഒരു മഴക്കുപ്പായം, ഇത്രയുമേ എന്റെ മുറിയിൽ തൂങ്ങിക്കിടപ്പുള്ളു. പകൽസമയത്ത്‌ ചിലപ്പോൾ ചിലർ കയറിവന്നുവെന്നു വരാം. അമ്പലം സൂക്ഷിപ്പുകാരനായ കിഴവനോ നാട്ടുകാരോ നാട്ടുവിശേഷങ്ങൾ പറഞ്ഞിരിക്കാൻ വരും- ഞാറു കുത്തിക്കിളച്ച കാട്ടുപന്നി, അമരത്തടത്തിൽക്കയറിയ മുയൽ: ഒക്കെ എനിക്കു പുതിയ കാര്യങ്ങൾ. കുന്നുകൾക്കു പിന്നിൽ സൂര്യനിറങ്ങാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ എന്റെ നിഴലുമായി ചന്ദ്രനുദിക്കുന്നതും കാത്ത്‌ ഞാനിരിക്കും; അതുമല്ലെങ്കിൽ വിളക്കു കൊളുത്തിയിട്ട്‌ സ്വന്തം നിഴലുമായി ശരിതെറ്റുകളെക്കുറിച്ച്‌ ഒരു സംവാദത്തിനു ഞാന്‍ തുടക്കമിടും.
ഇങ്ങനെയാണെങ്കിലും ഏകാന്തതയിൽ അത്രമേൽ ആകൃഷ്ടനായി മലയിലോ കാട്ടിലോ സ്വയം ഒളിപ്പിക്കാൻ പാടുപെടുന്ന തരക്കാരനുമല്ല ഞാൻ. ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള രോഗബാധയും മനുഷ്യരുമായി ഇടപെടുന്നതിലെ വൈഷമ്യങ്ങളും കാരണം എനിക്കു സമൂഹത്തെ മടുപ്പായെന്നേയുള്ളു. സ്വന്തം വൈദഗ്ദ്ധ്യക്കുറവു കാരണം വരുത്തിക്കൂട്ടിയ പിഴവുകളെക്കുറിച്ച്‌ പലപ്പോഴും ഞാൻ ചിന്തിക്കാറുണ്ട്‌. ഭരണത്തിലിരിക്കുന്നവരോടും ഉയർന്ന പദവിയുള്ളവരോടും അസൂയ തോന്നിയിരുന്ന ഒരു കാലം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു; ഏതോ ബുദ്ധവിഹാരത്തിലെ പണ്ഡിതസഭയിലിരിക്കുന്നതായും ഞാനൊരിക്കൽ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്നു. പകരം ഞാൻ ചെയ്തത്‌ കാറ്റുകളേയും മേഘങ്ങളേയും പോലെ അലഞ്ഞ യാത്രകളിൽ മുഴുകി ശരീരം ക്ഷയിപ്പിക്കുകയാണ്‌; പൂക്കളിലും കിളികളിലും എന്റെ വികാരങ്ങൾ കോരിച്ചൊരിയുകയാണ്‌. പക്ഷേ അതുവഴി ഒരു ജീവിതമാർഗം കണ്ടെത്താനും എനിക്കു സാധിച്ചു. അങ്ങനെ ഒടുവിൽ ശേഷിമാനോ വാസനാശാലിയോ അല്ലാത്ത എനിക്ക്‌ കവിതയിൽ ആത്മസമർപ്പണം ചെയ്യാനും കഴിഞ്ഞു. കവിതയ്ക്കു മേൽ അത്രയധികം അധ്വാനിച്ച്‌ ബോ ജൂയി തന്റെ സർവ്വേന്ദ്രിയങ്ങളും തുലച്ചുവത്രെ; കവിത കാരണമാണത്രെ, ദു ഫു മെലിഞ്ഞു ബലം കെട്ടുപോയത്‌. സ്വന്തം ബുദ്ധിയോ എഴുത്തിന്റെ ഗുണമോ വച്ചുനോക്കുമ്പോൾ ഞാൻ അവരുമായി സ്വയം താരതമ്യപ്പെടുത്താനൊന്നും പോകുന്നില്ല.
ഇത്രയൊക്കെപ്പറഞ്ഞതിനൊടുവിൽ ഞാനൊന്നു ചോദിച്ചോട്ടെ, നമ്മുടെയൊക്കെ വാസം ഒരു ഭൂതപ്പുരയിലല്ലേ? തല്‍ക്കാലം ഇത്രയും മതി- ഞാന്‍ ഉറങ്ങാന്‍ പോകുന്നു.
വേനല്‍മരങ്ങൾക്കിടയിൽ
ഒരോക്കുമരം-
അതിനെ വിശ്വസിക്കാം.
(1690)
The Hut of the Phantom Dwelling
The Hut of the Phantom Dwelling , which Basho rewrote a number of times in 1690, is considered the first outstanding example of haibun literature. Earlier haibun tended to be extremely short and to function primarily as salutations. But The Phantom Dwelling , which was closely modeled on Kamo no Chomei's prose essay Ten-Foot Square Hut ( Hojoki , 1212), is an extended prose poem in a highly elliptical, hybrid style of vernacular, classical Japanese and classical Chinese, with Chinese-style parallel words and parallel phrases Basho probably first wrote The Hut of the Phantom Dwelling to express his gratitude to Kyokusui, a disciple and patron, who lent him this dwelling where he could rest after his arduous journey through the Deep North. The essay is known as a poetic statement of Basho's ideal as a recluse.
Beyond Ishiyama, with its back to Mount Iwama, is a hill called Kokubuyama — the name, I think, derives from a kokubunji , or government temple of long ago. If you cross the narrow stream that runs at the foot and climb the slope for three turnings of the road, some two hundred paces each, you come to a shrine of the god Hachiman. The object of worship is a statue of the Buddha Amida. This is the sort of thing that is greatly abhorred by the Yuiitsu school, though I regard it as admirable that, as the Ryobu assert, the buddhas should dim their lights and mingle with the dust in order to benefit the world Ordinarily, few worshipers visit the shrine, and it's very solemn and still Beside it is an abandoned hut with a rush door Brambles and bamboo grass overgrow the eaves; the roof leaks; the plaster has fallen from the walls; and foxes and badgers make their den there. It is called the Genjuan, or Hut of the Phantom Dwelling. The owner was a monk, an uncle of the warrior Suganuma Kyokusui. It has been eight years since he lived there — nothing remains of him now but his name, Elder of the Phantom Dwelling.
I, too, gave up city life some ten years ago, and now I'm approaching fifty I'm like a bagworm that's lost its bag, a snail without its shell I've tanned my face in the hot sun of Kisagata in Dewa and bruised my heels on the rough beaches of the northern sea, where tall dunes make walking so hard. And now this year here I am drifting by the waves of Lake Biwa. The grebe attaches its floating nest to a single strand of reed to keep it from washing away in the current. With a similar thought, I mended the thatch on the eaves of the hut, patched up the gaps in the fence, and, at the beginning of the Fourth Month, the first month of summer, moved in for what I thought would be no more than a brief stay. Now, though, I'm beginning to wonder if I'll ever want to leave.
Spring is over, but I can tell it hasn't gone for long. Azaleas continue to bloom, wild wisteria hangs from the pine trees, and a cuckoo now and then passes by I even have greetings from the jays and woodpeckers that peck at things, but I really don't mind — in fact, I rather enjoy them. I feel as though my spirit had raced off to China to view the scenery in Wu or Chu, as though I were standing beside the lovely Xiao and Xiang Rivers or Lake Dongting. The mountain rises behind me to the southwest, and the nearest houses are a good distance away. Fragrant southern breezes blow down from the mountaintops, and north winds, dampened by the lake, are cool I have Mount Hie and the tall peak of Hira, and this side of them the pines of Karasaki veiled in mist, as well as a castle, a bridge, and boats fishing on the lake. I hear the voice of the woodsman making his way to Kasatori, and the songs of the seedling planters in the little rice paddies at the foot of the hill Fireflies weave through the air in the dusk of evening, clapper rails tap out their notes — there's surely no lack of beautiful scenes. Among them is Mikamiyama, which is shaped rather like Mount Fuji and reminds me of my old house in Musashino, while Mount Tanakami sets me to counting all the poets of ancient times who are associated with it. Other mountains include Bamboo Grass Crest, Thousand Yard Summit, and Skirt Waist. There's Black Ford village, where the foliage is so dense and dark, and the men tend their fish weirs, looking exactly as they're described in the Man'yoshu . In order to get a better view all around, I've climbed up the height behind my hut, rigged a platform among the pines, and furnished it with a round straw mat I call it Monkey's Perch. I'm not in a class with those Chinese eccentrics Xu Juan, who made himself a nest in a crab apple tree where he could do his drinking, or Old Man Wang, who built his retreat on Secretary Peak. I'm just a mountain dweller, sleepy by nature, who has returned his footsteps to the steep slopes and sits here in the empty hills catching lice and smashing them.
Sometimes when I'm in an energetic mood, I draw clear water from the valley and cook myself a meal. I have only the drip, drip of the spring to relieve my loneliness, but with my one little stove, things are anything but cluttered. The man who lived here before was truly lofty in mind and did not bother with any elaborate construction. Besides the one room where the Buddha image is kept, there is only a little place designed to store bedding.
An eminent monk of Mount Kora in Tsukushi, the son of a certain Kai of the Kamo Shrine, recently journeyed to Kyoto, and I got someone to ask him if he would write a plaque for me. He readily agreed, dipped his brush, and wrote the three characters Gen-ju-an . He sent me the plaque, and I keep it as a memorial of my grass hut. Mountain home, traveler's rest — call it what you will, it's hardly the kind of place where you need any great store of belongings. A cypress-bark hat from Kiso, a sedge rain-cape from Koshi — that's all that hangs on the post above my pillow. In the daytime, I'm once in a while diverted by people who stop to visit. The old man who takes care of the shrine or the men from the village come and tell me about the wild boar that's been eating the rice plants, the rabbits that are getting at the bean patches, tales of farm matters that are all quite new to me. And when the sun has begun to sink behind the rim of the hills, I sit quietly in the evening waiting for the moon so I may have a shadow for company or light a lamp and discuss right and wrong with my silhouette.
But when all has been said, I am not really the kind who is so completely enamored of solitude that he must hide every trace of himself away in the mountains and wilds. It's just that, troubled by frequent illness and weary of dealing with people, I've come to dislike society. Again and again I think of the mistakes I've made in my clumsiness over the years. There was a time when I envied those who had government offices or impressive domains, and on another occasion I considered entering the precincts of the Buddha and the teaching room of the patriarchs. Instead, I've worn out my body in journeys that were as aimless as the winds and clouds and expended my feelings on flowers and birds. But somehow I've been able to make a living this way, and so in the end, unskilled and untalented as I am, I give myself wholly to this one concern, poetry. Bo Juyi worked so hard at it that he almost ruined his five vital organs, and Du Fu grew lean and emaciated because of it. As far as intelligence or the quality of our writings goes, I can never compare with such men. And yet in the end, we all live, do we not, in a phantom dwelling? But enough of that — I'm off to bed.
Among these summer trees,
a pasania —
something to count on.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ