പൊള്ളയായ സന്തോഷം. പകലു മുഴുവൻ കവിതകൾ വായിച്ചു കിടന്നു. അധികനേരം ചെലവഴിക്കാതെയും കല്പിച്ചുകൂട്ടിയും ടെൿനിക് പഠിക്കാനുള്ള ശ്രമം. ചില സമയത്ത് കുട്ടികളെയോർത്ത് നഷ്ടബോധം തോന്നും; അവർക്കെല്ലാം കളിയാണല്ലോ. എന്റെ കാര്യത്തിൽ, കവിത വായിക്കുന്നത് ജോലിയാണ്‌, കഠിനാദ്ധ്വാനം. അന്യരുടെ വാക്കുകളിലും മാനസികവ്യാപാരങ്ങളിലും ശ്രദ്ധ കൊടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് എന്നോടുതന്നെയുള്ള ഒരു യുദ്ധമാണ്‌. ഇന്നു രണ്ടു കവിതകൾ ചെയ്തു. ഇന്നലെ വേറേ രണ്ടും. ഞാനൊരിക്കലും ഒരു നോവൽ എഴുതാൻ പോകുന്നില്ല എന്നാണ്‌ എന്റെ വിചാരം; കാരണം, ഒരുപാടു പേജുകളിൽ പറയാനായി എനിക്കൊന്നുമില്ല. ഇനി, പറയാൻ എന്തെങ്കിലുമുണ്ടെങ്കിൽത്തന്നെ, ഇല്ലില്ല, എനിക്കു പറയാനൊന്നുമില്ല.
മറ്റൊരു കാര്യം: എനിക്ക് ഏറ്റവും വലിയ സന്തോഷം, അല്ലെങ്കിൽ മന:സുഖം കിട്ടുന്നത് ഇന്നത്തെപ്പോലെയുള്ള ദിവസങ്ങളിലാണ്‌: വായിച്ചും എഴുതിയും. മറ്റെല്ലാം, സിനിമയ്ക്കു പോകുന്നതുപോലും, ആളുകളെ കാണുന്നതുപോലും അസഹ്യമായ ഒരു യാതനയാണ്‌. ഞാനൊരു മനഃശാസ്ത്രജ്ഞനെ കാണാൻ പോകണമെന്നു തോന്നുന്നു; ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ഒളിപ്പിക്കുകയാണെന്നതിൽ സംശയമില്ല. കവിത വായിക്കുകയും എഴുതുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു യന്ത്രമായി മാറിയാൽ ഒരു മനുഷ്യജീവിയ്ക്ക് സന്തോഷമുണ്ടാകാൻ പോകുന്നില്ല. ഇതൊഴിച്ചാൽ ഇന്നത്തെ ദിവസം ഒരു ദീർഘനിശ്ശബ്ദതയായിരുന്നു; എന്നെപ്പോലും എനിക്കു കേൾക്കാനില്ലായിരുന്നു. അത്രയും അടങ്ങിയതായിരുന്നു, തന്നിൽത്തന്നെ നിമഗ്നയായിരുന്നു, ഏകാഗ്രചിത്തയായിരുന്നു ഞാൻ, കൗതുകം തോന്നിക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞുജീവിയെപ്പോലെ. രണ്ടോ മൂന്നോ പേടികളേ ഇടിച്ചുകയറിവന്നുള്ളു; അവ പക്ഷേ, വന്നതും ഇറങ്ങിപ്പോവുകയും ചെയ്തു. ജീവിതത്തിനുള്ള നൈപുണ്യമില്ലായ്മ എനിക്കല്ലാതെ മറ്റാർക്കുമില്ല എന്നെനിക്കു തോന്നുന്നു. ഒരുൾപ്രേരണയുമില്ല. ഇവിടെ, പാരീസിൽ വച്ച്, മടുപ്പ് ഞാനറിഞ്ഞു, ഏറ്റവും ഭയാനകമായതൊന്ന്. ടാപ്പിൽ നിന്ന് വെള്ളം തുള്ളിയിറ്റുന്നപോലെയാണത്. ടാപ്പ് ഞാൻ, വെള്ളവും ഞാൻ.
( 1960 ജൂലൈ 9ന്‌ ഡയറിയിൽ എഴുതിയത്)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ