(നേരു പറഞ്ഞാൽ അതെന്നും അരികിൽത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു),
ഇടയ്ക്കിടെയതെന്നോടു കൊഞ്ചിക്കുഴയാൻ വരികയാണെന്നതിനാൽ,
ഒരു സുഖമരണത്തിനായി പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ഞാനോർമ്മിക്കുന്നു,
എന്റെ ബാല്യത്തിന്റെ ദൈവങ്ങളോട്,
എന്റെ പൂർവ്വികരുടെ ദൈവങ്ങളോട്.
മൂന്നുപേരായ ഒരാളെക്കുറിച്ചാണു ഞാനോർക്കുന്നത്:
പഴയ നിയമത്തിൽ അഗ്രാസനമലങ്കരിക്കുന്ന, ദുർമ്മുഖക്കാരനായ ഒരു വൃദ്ധൻ,
പുതിയതിൽ കുരിശിലേറുന്ന സുഭഗനായ യുവാവ്,
വൃദ്ധന്റെ നെറ്റിത്തടത്തിൽ കുടിയേറിയ മാടപ്രാവിൽ
ഇരുവരേയും സഞ്ചയിക്കുന്ന പരിശുദ്ധാരൂപി.
എന്റെ ബാല്യത്തിന്റെ ദൈവമേ,
നീ ഇല്ലെന്നാണെങ്കില്ക്കൂടി (ഞാനുണ്ടോ?)
ഔപചാരികമായും രേഖാമൂലമായും (നോട്ടറി മുഖാന്തരം)
എനിക്കു നിന്നോടപേക്ഷിക്കണമെന്നുണ്ട്,
എൻ്റെ ഭീതിദമായ യാത്ര ചെന്നെത്തുന്നത്
തണുത്തുറഞ്ഞ നക്ഷത്രങ്ങളിലോ ചുട്ടുനീറുന്ന നരകത്തിലോ ആവട്ടെ,
സമാധാനം നിറഞ്ഞതും വേദനാരഹിതവുമാകണേ എൻ്റെ യാത്രയെന്ന്.
വെളിച്ചത്തിലേക്ക് (അല്ലെങ്കിൽ ഇരുട്ടിലേക്ക്) ഞാൻ കടന്നുപോകുന്നത്
നാടകീയതകളില്ലാതെ വേണമെന്ന്, ഞാനൊരു ശല്യമാകാതെ വേണമെന്ന്,
നിന്നോടും എനിക്കു പ്രിയപ്പെട്ടവരോടും രഞ്ജിപ്പിലായിക്കൊണ്ടുവേണമെന്ന്.
എനിക്കറിയാം, പലതിന്റെയും ചേരുവായാണൊരാളുടെ മരണമെന്ന്,
പൊതുവേയതത്ര സുഖകരമല്ലെന്ന് (ഒരു പ്രാണവേദന, അതു നിനക്കറിയാം).
എനിക്കറിയാം, കണ്ടവർക്കെല്ലാം ശാന്തവും ധന്യവുമായ മരണം നല്കാൻ നിനക്കാവില്ലെന്ന്.
തന്നെയുമല്ല, ഞാനൊരു സത്യക്രിസ്ത്യാനിയായിരുന്നില്ലെന്നും ഞാൻ സമ്മതിക്കുന്നു.
രോഗികളോടോ അഗതികളോടോ ഒരു സഹതാപവുമെനിക്കില്ല.
ഒരവകാശവുമില്ലെങ്കില്ക്കൂടി ഞാൻ ചോദിക്കുകയാണ്‌,
എന്റെ കാരണവന്മാരുടെ വിശ്വാസവും എന്റെ നെഞ്ചുറപ്പും
നിന്റെ കരുണയുടെ നിലയില്ലാത്ത ആഴങ്ങളും കവചമാക്കി,
ഒരു സുഖമരണം എനിക്കു തന്നാലും, ദൈവമേ,
എന്റെ അന്ത്യനിമിഷങ്ങളിലെന്നോടു കരുണ കാണിക്കേണമേ.
*
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ