സർവ്വാദരണീയനും സൗമ്യനുമായ രവീന്ദ്രനാഥടാഗോറുമായി സംസാരിക്കുക എന്ന ഒരല്പം ഭീതിദമായ ബഹുമതിയ്ക്ക് പതിമൂന്നുകൊല്ലം മുമ്പ് എനിക്കവസരമുണ്ടായി. ബോദ്‌ലേറുടെ കവിതയെക്കുറിച്ചാണ്‌ ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചത്.
ആരോ ഒരാൾ La Mort des amants (പ്രണയികളുടെ മരണം), കിടക്കകളും സോഫകളും പൂക്കളും ചിമ്മിനികളും കണ്ണാടികളും മാലാഖമാരുമൊക്കെക്കൊണ്ട് സുസജ്ജമായ ആ ഗീതകം, ചൊല്ലി. ടാഗോർ അതീവശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടിരുന്നു; എന്നാൽ ഒടുവിൽ അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു, “നിങ്ങളുടെ ഈ ഫർണീച്ചർക്കവിയെ എനിക്കിഷ്ടമാകുന്നില്ല!” എനിക്കതിനോട് അകമഴിഞ്ഞ സമ്മതമായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികൾ വീണ്ടും വായിക്കാനെടുക്കുമ്പോൾ, എനിക്കു സംശയമാകുന്നു, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനിഷ്ടത്തിനു കാരണം റൊമാന്റിക് ലൊട്ടുലൊടുക്കുകളോടുള്ള വെറുപ്പിനെക്കാളേറെ അസ്പഷ്ടതയോടുള്ള അദമ്യമായ സ്നേഹമായിരുന്നില്ലേയെന്ന്.
വേരുറച്ചുപോയ കൃത്യതയില്ലായ്മയാണ്‌ ടാഗോർ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആയിരത്തൊന്നു വരികളിൽ ലിറിക്കൽ സംഘർഷമില്ല, വാക്കുകളുടെ മിതത്വം തീരെയുമില്ല. ആമുഖത്തിൽ അദ്ദേഹം പ്രസ്താവിക്കുന്നു, “രൂപങ്ങളുടെ കടൽക്കയത്തിൽ താൻ മുങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു”വെന്ന്. ഈ ബിംബം ടാഗോറിന്റെ തനതുലക്ഷണമാണ്‌; ദ്രവരൂപവും രൂപരഹിതവുമാണത്.
(ടാഗോറിന്റെ കൃതികളെ നിരൂപണം ചെയ്തുകൊണ്ട് ബോർഹസ് 1937ൽ എഴുതിയത്.)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ