സംസാരിക്കാറാവുമ്പോഴേ കുട്ടി പറയുന്നു: “ഒരു കഥ പറയൂ.”
അപ്പോഴേക്കും സ്കൂൾ മാഷ് ഇടപെടുന്നു: “മുന്നാലു പന്ത്രണ്ട്.”
അഭ്യുദയകാംക്ഷികൾ കുട്ടിയുടെ ചെകിട്ടിൽ ഇടിവെട്ടുകയാണ്‌: “മുന്നാലു പന്ത്രണ്ട്; അതൊരു വസ്തുതയാണ്‌, രാജകുമാരനൊക്കെ കെട്ടുകഥയും; അതിനാൽ-”
അതുപക്ഷേ കുട്ടിയുടെ മനസ്സിലേക്കു കടക്കുന്നതേയില്ല; അവന്റെ മനസ്സ് ഭൂപടത്തിലില്ലാത്ത ഒരു ദേശത്തേക്കു പറന്നുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു; അവിടെയാണ്‌ രാജകുമാരൻ ഒരു രാക്ഷസന്റെ കഥ കഴിച്ചത്. അവിടേക്കു പറന്നെത്താനുള്ള ചിറകുകൾ ഒരു ഗണിതത്തിനും മുളച്ചിട്ടുമില്ല.
അഭ്യുദയകാംക്ഷികൾ തല കുലുക്കിക്കൊണ്ടു പറയുന്നു: “വളർത്തുദോഷം, വളർത്തുദോഷം; ഇതിനൊക്കെ നല്ല മരുന്ന് ചൂരല്ക്കഷായം തന്നെയാണ്‌.”
സ്കൂൾ മാഷ് മുത്തശ്ശിയുടെ വായടപ്പിച്ചുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. പക്ഷേ ഒരു കഥപറച്ചിലുകാരന്റെ സ്ഥാനം മറ്റൊരു കഥപറച്ചിലുകാരൻ ഏറ്റെടുത്തുകഴിഞ്ഞു. അവരിങ്ങനെ വന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കുകയാണ്‌. അഭ്യുദയകാംക്ഷികൾ വിഫലമായി ആവർത്തിക്കുന്നു: “ഈ അമ്മൂമ്മക്കഥകളൊന്നും ചരിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയതല്ല. അവയെല്ലാം വെറും പൊളിയാണ്‌.”
കുട്ടിയെ നവീകരിക്കാനുള്ള ശ്രമം നിരന്തരം നടക്കുകയാണ്‌, പ്രൈമറി സ്കൂളിൽ നിന്ന് ഹൈസ്കൂളിലേക്ക്, സ്കൂളിൽ നിന്നു കോളേജിലേക്ക്. അവനു പക്ഷേ, ഒരാവശ്യമേയുള്ളു: “ഒരു കഥ പറയൂ.”
ലോകത്തെല്ലായിടത്തും, വീടുവീടാന്തരം, ഓരോ കൊല്ലം കഴിയുന്തോറും, കഥകൾ കൂമ്പാരം കൂടുകയാണ്‌, എഴുത്തായി, അല്ലെങ്കിൽ വാമൊഴിയായി; മനുഷ്യന്റെ മറ്റേതു പൈതൃകത്തെയും അതിശയിക്കുന്നതുമാണത്.
അഭ്യുദയകാംക്ഷികൾ ഒരു കാര്യം ചിന്തിക്കാൻ മറന്നുപോയി: കഥകൾ മെനയുക എന്നത് സ്രഷ്ടാവിന്റെതന്നെ ഒരു വിനോദമായിരുന്നുവെന്നത്. സ്രഷ്ടാവിൽ നിന്ന് ഈ ശീലം പറിച്ചെടുത്തുകളഞ്ഞാലല്ലാതെ മനുഷ്യരിൽ നിന്നതു പോകാൻ പോകുന്നില്ല.
അനാദിയായൊരു കാലത്ത്, തന്റെ പണിയാലയിൽ മൂലഭൂതങ്ങളെ കൂട്ടിയും പിരിച്ചും സൃഷ്ടിയുടെ തിരക്കിലായിരുന്നു സ്രഷ്ടാവ്. പ്രപഞ്ചമന്ന് വാതകരൂപത്തിലുള്ള ഒരു പിണ്ഡം മാത്രമായിരുന്നു. പാറകളും ലോഹങ്ങളും അടുക്കടുക്കായി വീണുകിടന്നിരുന്നു. ആ ദിവസമാണ്‌ നിങ്ങൾ സ്രഷ്ടാവിനെ കാണുന്നതെങ്കിൽ അങ്ങനെയൊരു ശിശുഹൃദയം അവനിലുള്ളതായി നിങ്ങൾ സംശയിക്കുകപോലുമില്ല. അന്നവൻ ചെയ്തതൊക്കെ “മൂർത്തമായ” കാര്യങ്ങളായിരുന്നു.
പിന്നെയാണ്‌ ജീവന്റെ ആരംഭമുണ്ടാകുന്നത്. പുല്ക്കൊടികൾ മുളച്ചു, മരങ്ങൾ വളർന്നുയർന്നു, കിളികളുടേയും മൃഗങ്ങളുടേയും മീനുകളുടേയും വരവായി. ചിലവ കൂടുകൾ കെട്ടി. ചിലവ മണ്ണിനു മുകളിലൂടെ പാഞ്ഞുനടന്നു. ചിലവ വെള്ളത്തിനടിയിലൊളിച്ചു.
യുഗങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഒടുവിൽ, ഒരു ദിവസം, സ്രഷ്ടാവ് മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചു. അന്നേരം വരെ അവൻ ഒരു പകുതി ശാസ്ത്രജ്ഞനും ഒരു പകുതി വാസ്തുശില്പിയുമായിരുന്നു. ഇപ്പോഴവൻ ഒരു സാഹിത്യകാരനായി.
കഥകളിലൂടെ അവൻ മനുഷ്യാത്മാവിനെ അനാവരണം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. ജന്തുക്കൾ ഭക്ഷിക്കുകയും ഉറങ്ങുകയും സന്തതികളെ ജനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ മനുഷ്യന്റെ ജീവിതം നീങ്ങിയത് കഥാവസ്തുക്കളിലൂടെയാണ്‌- വികാരവും വികാരവും തമ്മിൽ, വ്യക്തിയും സമൂഹവും തമ്മിൽ, ശരീരവും മനസ്സും തമ്മിൽ, തൃഷ്ണയും തിരസ്കാരവും തമ്മിൽ ഇടയുമ്പോൾ രൂപപ്പെടുന്ന നീർച്ചുഴികളിലൂടെ. വെള്ളത്തിന്റെ ഒഴുക്കാണ്‌ പുഴയെന്നപോലെ കഥയുടെ ഒഴുക്കാണ്‌ മനുഷ്യൻ. രണ്ടുപേർ തമ്മിൽ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ അനിവാര്യമായും ഉയരുന്ന ചോദ്യം ഇതായിരിക്കും: “എന്തൊക്കെയാണ്‌ വിശേഷം? പിന്നീടെന്തു സംഭവിച്ചു?” ഇതിനുള്ള ഉത്തരങ്ങൾ കൊണ്ടു നെയ്തെടുത്ത ഒരു വല ഈ ലോകമാകെ വലയം ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അതാണ്‌ ജീവന്റെ കഥ, മനുഷ്യന്റെ യഥാർത്ഥചരിത്രം.
കഥയും ചരിത്രവും ചേർന്നാണ്‌ നമ്മുടെ ലോകം സൃഷ്ടിക്കുന്നത്. മനുഷ്യന്‌ അശോകന്റെയും അക്ബറുടെയും ചരിത്രം മാത്രമല്ല യാഥാർത്ഥ്യം; അത്രതന്നെ യഥാർത്ഥമാണവന്‌ ഒരനർഘരത്നം തേടി ഏഴു കടലുകൾ താണ്ടിയ രാജകുമാരന്റെ കഥയും. മനുഷ്യന്‌ മിത്തുകളിലെ ഒരു വ്യക്തി ചരിത്രത്തിലെ ഒരു വ്യക്തിയെപ്പോലെതന്നെ യഥാർത്ഥമാണ്‌. കൂടുതൽ വിശ്വാസ്യമായ വസ്തുത ഏതെന്നതല്ല കാര്യം, കൂടുതൽ ആസ്വാദ്യമായ കഥ ഏതെന്നതാണ്‌. മനുഷ്യൻ ഒരു കലാസൃഷ്ടിയാണ്‌. അവനെ രൂപപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ ഊന്നൽ കൊടുത്തത് യാന്ത്രികമോ ധാർമ്മികമോ ആയ വശത്തിനല്ല, ഭാവനാത്മകതയ്ക്കാണ്‌. മനുഷ്യന്റെ അഭ്യുദയകാംക്ഷികൾ ആ സത്യം മറയ്ക്കാൻ നോക്കുകയാണ്‌; എന്നാൽ സത്യം ആളിക്കത്തി ആ മറ എരിച്ചുകളയുന്നു. ഒടുവിൽ മനുഷ്യന്റെ അഭ്യുദയകാംക്ഷികളും സ്കൂൾ മാഷന്മാരും എന്തു ചെയ്യുന്നു? അവർ ധാർമ്മികതയും കഥയും തമ്മിൽ ഒരനുരഞ്ജനത്തിനു പഴുതുണ്ടോയെന്നു നോക്കുന്നു. എന്നാൽ രണ്ടും തമ്മിൽ നേരിൽ കാണുമ്പോഴൊക്കെ ഒന്ന് മറ്റൊന്നിനെ കൊത്തിനുറുക്കുകയാണു ചെയ്യുന്നത്; അതിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ കൂമ്പാരം കൂടുകയും ചെയ്യുന്നു.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ