ഹുവാൻ റമോൺ ഹിമെനെഥ് - കവിതകൾ

 അപരാഹ്നത്തിലെ പാതകൾ

രാത്രിയിലൊന്നാകുന്നു.

അതിലൂടെ വേണം ഞാൻ നിന്നിലേക്കു പോകാൻ,

അത്രയും സുരക്ഷിതമായി മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന പ്രണയമേ.

അതിലൂടെ വേണം ഞാൻ നിന്നിലേക്കു പോകാൻ,

മലകളിലെ വെളിച്ചം പോലെ,

കടലിലെ തെന്നൽ പോലെ,

പൂക്കളുടെ പരിമളം പോലെ.

*

മഞ്ഞവസന്തം

ഏപ്രിൽ വന്നു,

നിറയെ മഞ്ഞപ്പൂക്കളുമായി.

അരുവി മഞ്ഞയായിരുന്നു,

കന്മതിലുകൾ മഞ്ഞയായിരുന്നു,

കുന്നും കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ ശവപ്പറമ്പും

പ്രണയം ജീവിക്കുന്ന തോപ്പും മഞ്ഞയായിരുന്നു.

പെയ്തിറങ്ങുന്ന കതിരുകളാൽ

മഞ്ഞ കൊണ്ടു സൂര്യൻ ലോകത്തെ കുളിപ്പിച്ചു;

ഹാ, സ്വർണ്ണലില്ലിപ്പൂക്കൾക്കിടയിൽ

ഊഷ്മളമായ സുവർണ്ണജലം,

സ്വർണ്ണപ്പനിനീർപ്പൂക്കൾക്കു മേൽ

മഞ്ഞപ്പൂമ്പാറ്റകൾ.

മഞ്ഞപ്പൂമാലകൾ മരങ്ങളിൽ പിടിച്ചുകയറുകയായിരുന്നു,

ജീവൻ സുവർണ്ണമായി പിടഞ്ഞുണരുമ്പോൾ

പൊന്നിന്റെ പരിമളം പൂശിയ ചന്തമായിരുന്നു പകൽ.

മരിച്ചവരുടെ അസ്ഥികൾക്കിടയിൽ

ദൈവം തന്റെ മഞ്ഞക്കൈപ്പടങ്ങൾ തുറന്നു.

*

ഓടരുത്, പതുക്കെപ്പോവുക,

നിങ്ങൾക്കു പോകേണ്ടത്

നിങ്ങളിലേക്കു മാത്രമാണ്‌!

പതുക്കെപ്പോവുക, ഓടരുത്,

പിറന്നിട്ടധികനേരമാവാത്ത,

നിത്യതയോളം പ്രായമായ,

നിങ്ങളെന്ന കുഞ്ഞിന്‌

നിങ്ങളോടൊപ്പം ഓടിയെത്താനാവില്ല

*

ഉറക്കമൊരു പാലം പോലെ,

ഇന്നിൽ നിന്നു നാളെയിലേക്ക്.

അടിയിൽ ജലമൊഴുകുന്നു,

സ്വപ്നം പോലെ.

സുന്ദരിയാണു നീ

സുന്ദരിയാണു നീ,

വെയിലും പുഴയും മയങ്ങുമ്പോൾ

മഴവില്ലിനടിയിൽ ഇളംപുല്പരപ്പു പോലെ;

പുലരിവെയിൽക്കതിരുകൾക്കെതിരിൽ

വസന്തത്തിന്റെ കുറുനിരകൾ പോലെ;

വേനലിലെ പോക്കുവെയിലിൽ

വേലിയ്ക്കതിരിൽ ഗോതമ്പുകറ്റകൾ പോലെ;

എന്റെ പുഞ്ചിരിയുടെ കുങ്കുമം പുരണ്ട

നിന്റെ കണ്ണുകളുടെ പച്ച പോലെ;

നിന്റെ പ്രണയം ജീവസ്സു നല്കിയ

എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ കയങ്ങൾ പോലെ.

 അമ്മേ,

നിന്റെ ജീവിതാന്ത്യത്തിലേക്കെന്റെ കൈകളിൽ

നിന്നെയെടുത്തുകൊണ്ടുപോകാനെനിക്കായെങ്കിൽ,

കൈക്കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോൾ നീയെന്നെ

മാറത്തു നിന്നു തൊട്ടിലിലേക്കെടുത്തുകിടത്തിയിരുന്നപോലെ.