ഹാൻസ് മാഗ്നസ് എൻസെൻസ്ബെർഗർ- കവിതകൾ

സന്ദർശനം

ഒഴിഞ്ഞ താളിൽ നിന്നു തലപൊക്കി നോക്കിയപ്പോൾ
മുറിക്കുള്ളിൽ ഒരു മാലാഖയുണ്ടായിരുന്നു.

എടുത്തുപറയാൻ ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരു മാലാഖ,
മാലാഖമാരുടെ ഗണത്തിൽ താഴത്തെ തട്ടിലുള്ളയാളായിരിക്കണം.

നിങ്ങൾക്കു സങ്കല്പിക്കാൻ പോലുമാവില്ല, അവൻ പറഞ്ഞു,
ഏതളവിൽ ഉപേക്ഷണീയനാണു നിങ്ങളെന്ന്.

നീലയുടെ പതിനയ്യായിരം നിറഭേദങ്ങളിൽ,
അവൻ പറഞ്ഞു, ഓരോന്നിനുമുണ്ടൊരു പ്രാധാന്യം,

നിങ്ങളെന്തു ചെയ്താലുമതിനും മേലെയായി,
എന്തു ചെയ്യാതിരുന്നാലുമതിനും മേലെയായി.

ചന്ദ്രകാന്തത്തിന്റെ കാര്യം പിന്നെ പറയേണ്ടല്ലോ,
മഗല്ലെനിക് മേഘത്തിന്റെ കാര്യവും.

ഒരു നാട്യവുമില്ലാത്ത വാഴച്ചെടി പോലുമില്ലാതാവുമ്പോൾ 
ഒരു വിടവു ശേഷിപ്പിക്കും. നിങ്ങളങ്ങനെയല്ല.

അവന്റെ തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളിൽ നിന്നെനിക്കു കാണാം-
ഒരു തർക്കം, ഒരു ദീർഘയുദ്ധം അവനാഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്.

ഞാൻ അനങ്ങിയതേയില്ല. 
ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഞാൻ കാത്തിരുന്നു, ഒടുവിലവൻ പോയിമറയുന്നതുവരെ.

*

ജീവന്റെ പാതിയും

ആദ്യമൊക്കെ തീരെക്കുറച്ചുപേർ ഇരയായി എന്നേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.

ഒരാൾ കാറു കയറി മരിച്ചു, 6ബിയിലെ ആ വിടുവായൻ;

അല്ലെങ്കിൽ മുടി പിന്നിയിടാറുള്ള, തടിച്ചുകൊഴുത്ത ആ കസിൻ,

പ്രത്യേകിച്ചൊരു മണവുമായിരുന്നു അവൾക്ക്,

അവൾ പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞു, പൊടുന്നനേ പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞു.

വേറേ ചിലർ തീയിൽ വെന്തുമരിച്ചു, അല്ലെങ്കിൽ

പാതിരാത്രിയിൽ ആരോ അവരെ വിളിച്ചിറക്കിക്കൊണ്ടുപോയി.

പില്ക്കാലത്ത് കറുത്ത ബോർഡറുള്ള കത്തുകൾ വരാൻ തുടങ്ങി,

നിഴലുകൾ പോലെ അതു വളർന്നുവന്നു

-കാണാതാകുന്നവരുടെ ചെറുസംഘം.

ഈയാളുടെ തൊപ്പിയോ അയാളുടെ വായയോ

നിങ്ങൾക്കോർമ്മിച്ചെടുക്കാനാവുന്നില്ല.

പിന്നെ, ഒരു നാൾ, ആ നിമിഷമെത്തുന്നു,

നിങ്ങളുടെ കണ്ണിൽ പെടാതെ, അതു കടന്നുപോവുകയും ചെയ്യുന്നു,

നിങ്ങളെ ഊട്ടുകയും വെറുക്കുകയും പഠിപ്പിക്കുകയും

ചുംബിക്കുകയും ചെയ്തവരിൽ പാതിയും കാണാതാകുന്ന നിമിഷം.

*

താക്കോലുകളുടെ ശക്തി

അന്നൊക്കെ, ദ്വീപുകളിലും കാടുകൾക്കപ്പുറവും,

ഒരാളും വീടകത്തു നിന്നു പൂട്ടിയിരുന്നില്ല,

വീടു പൂട്ടിയിറങ്ങിയിരുന്നുമില്ല.

അടുക്കളവാതിൽ എന്നും തുറന്നുകിടന്നിരുന്നു.

ഇന്നുപക്ഷേ, നമ്മെയെല്ലാം

താക്കോൽവളയങ്ങളോടു ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുകയാണ്‌.

ഓടാമ്പലുകൾ, താഴുകൾ,

മാൻഹട്ടണിലെന്നപോലെ വേലികൾ.

ഒരാൾക്ക് തന്റെയിടത്തിനുള്ള ഉടമസ്ഥാവകാശം നല്കുന്ന

ഈ കിലുങ്ങുന്ന സാധനം നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയോ

മറന്നുപോവുകയോ സ്ഥാനം മാറ്റി വയ്ക്കുകയോ ചെയ്തോ,

അയാളുടെ കാര്യം കഷ്ടം തന്നെ.

നമ്മുടെ സ്വന്തം ഒഴിഞ്ഞ കീശ പോലെ തേഞ്ഞവരായി,

ബഹിഷ്കൃതരായി, കിടക്കാനിടമില്ലാത്തവരായി

നാം നമ്മുടെ നെറ്റിത്തടം കൊണ്ടിടിയ്ക്കുന്നു,

നമ്മുടെതന്നെ മുൻവാതിലുകളിൽ.

*

താപനിലകൾ

ഒരുഷ്ണമാപിനിയുമളക്കാത്ത താപനിലകളുണ്ട്,
ചർമ്മത്തിനു മാത്രം തിരിച്ചറിയാവുന്നത്:
പാൽ മണക്കുന്ന കൈക്കുഞ്ഞിന്റെ ഇളംചൂടുള്ള നിശ്വാസം,
ഫ്രിഡ്ജ് തുറക്കുമ്പോൾ പീച്ച് പഴങ്ങളുടെ ശീതപ്രസാരം,
അഞ്ചാംപനിയുടെ രോഷത്തിന്റെ ചുവന്ന തടിപ്പുകൾ,
കുഞ്ഞിന്റെ ജിജ്ഞാസുവായ നാവിൻ തുമ്പിലെരിയുന്ന 
ഉറമഞ്ഞിന്റെ ശീതപുഷ്പം;
അതും കൂടാതെ, നമ്മുടെ വിരൽത്തുമ്പുകളിലെ
അസൂയയുടെ ജ്വരദീപ്തി,
തലച്ചോറിനെ പ്രളയത്തിലാഴ്ത്തിയെരിയുന്ന നാണക്കേട്;
പിന്നെ, നമ്മുടെ ഗാലക്സിയുടെ മറ്റൊരു കാലത്തിലും ബിന്ദുവിലും 
സമാന്തരമില്ലാത്തതൊന്ന്:
കിടക്കയിലന്യോന്യം പറ്റിച്ചേർന്നു കിടക്കുന്ന രണ്ടൂഷ്മളതകൾ.

*

ആത്മകഥാകാരൻ

അന്യരെക്കുറിച്ചാണയാളെഴുതുന്നത്,
തന്നെക്കുറിച്ചയാളെഴുതുമ്പോൾ.
തന്നെക്കുറിച്ചാണയാളെഴുതുന്നത്,
തന്നെക്കുറിച്ചല്ലാതയാളെഴുതുമ്പോൾ.
അയാളവിടെയില്ല, അയാളെഴുതുമ്പോൾ.
അയാളെഴുതുന്നുമില്ല, അയാളവിടെയുള്ളപ്പോൾ.
അയാളെഴുതുന്നു, മറയാനായി.
അയാൾ മറയുന്നു, എഴുതാനായി.
അയാൾ മറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞു,
താനെഴുതിയതിനുള്ളിൽ.

*