കുഞ്ഞുകുഴിമാടങ്ങൾക്കുള്ള സെമിത്തേരിയുടെ ഭാഗം.
നമ്മൾ, ദീർഘകാലം ജീവിച്ചുകഴിഞ്ഞവർ,
ഒച്ച കേൾപ്പിക്കാതവിടം കടന്നുപോകുന്നു,
ചേരികൾ കടന്നുപോകുന്ന ധനികരെപ്പോലെ.
ഇവിടെ ശയിക്കുന്നു കൊച്ചുസോസിയ, ജാസക്ക്, ഡൊമിനിക്ക്,
സൂര്യനും ചന്ദ്രനും മേഘങ്ങളും തിരിഞ്ഞെത്തുന്ന ഋതുക്കളും
അകാലത്തിലേ അപഹരിക്കപ്പെട്ടവർ.
മടക്കയാത്രയ്ക്കു ബാഗൊരുക്കുമ്പോൾ
അവർക്കധികമൊന്നും കുത്തിനിറയ്ക്കാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.
കാഴ്ചകളുടെ ചില ശകലങ്ങൾ:
എണ്ണിയാൽ ഒരു കയ്യുടെ വിരലുകളിലെണ്ണാം.
ഒരു കൈപ്പിടിയിൽ കൊള്ളുന്നത്ര വായു,
അതിൽ തത്തിപ്പറക്കുന്നൊരു പൂമ്പാറ്റയുമായി.
ഒരു സ്പൂൺ കയ്ക്കുന്ന ജ്ഞാനം- മരുന്നിന്റെ ചുവ.
ചെറുകിടവികൃതിത്തരം,
സമ്മതിച്ചു, ചിലതൊക്കെ മാരകവുമായിരുന്നു.
പന്തിനു പിന്നാലെ റോഡിലേക്കു പാച്ചിൽ.
ഐസുപാളിക്കു മേൽ സ്കേറ്റു ചെയ്യുന്നതിന്റെ സന്തോഷം.
ഇവിടെക്കിടക്കുന്ന ഈയാൾ, അപ്പുറത്തു കിടക്കുന്ന അയാൾ,
അങ്ങേയറ്റത്തു കിടക്കുന്ന മറ്റേയാൾ:
ഒരു വാതില്പിടിയിൽ പിടിക്കാനുള്ള ഉയരമെത്തും മുമ്പേ,
ഒരു വാച്ചുടയ്ക്കാനാകും മുമ്പേ,
ആദ്യത്തെ ജനാലച്ചില്ലു തകർക്കാനാകും മുമ്പേ.
മാൽഗോർസറ്റ, നാലു വയസ്സു പ്രായം,
അതിൽ രണ്ടും മച്ചിൽ തുറിച്ചുനോക്കി കഴിച്ചവൾ.
റഫാലെക്ക്: ഒരു മാസത്തിന്റെ കുറവു കൊണ്ട്
അഞ്ചാം പിറന്നാൾ നഷ്ടമായവൻ,
സൂസിയയ്ക്കു ക്രിസ്തുമസ്സ് നഷ്ടപ്പെട്ടു,
പുകമഞ്ഞു പോലത്തെ ശ്വാസം കട്ടിമഞ്ഞായപ്പോൾ.
ഒരു ദിവസത്തെ ജീവിതത്തെ, ഒരു മിനുട്ടിനെ,
ഒരു സെക്കന്റിനെക്കുറിച്ച് നിങ്ങളെന്തു പറയും:
ഇരുട്ട്, ഒരു ബൾബിന്റെ മിന്നൽ, പിന്നെയും ഇരുട്ട്, എന്നോ?
“കോസ്മോസ് മാക്രോസ്
ക്രോണോസ് പാരഡൊക്സൊസ്”*
അതു പറയാൻ കല്ലു പോലത്തെ ഗ്രീക്ക് തന്നെ വേണം.
*പ്രപഞ്ചം വിപുലം/കാലം വൈരുദ്ധ്യം“ എന്നർത്ഥം വരുന്ന ഗ്രീക്ക് പഴമൊഴി.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ