ഒരു നഗരത്തിലെത്തിയാൽ, അതേതു വലിപ്പത്തിലുമുള്ളതായിക്കോട്ടെ, എന്തുകൊണ്ടാണവിടെ ദിവസവും ലഹളകൾ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടാത്തതെന്ന് ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടുപോകുന്നു: കൂട്ടക്കൊലകൾ, പറയാൻ പറ്റാത്ത അരുംകൊലകൾ, അന്ത്യവിധിനാളിലെന്നപോലത്തെ അവ്യവസ്ഥ. എങ്ങനെയാണ്‌ ഇത്രയധികം മനുഷ്യജീവികൾക്ക് അത്രയും ഞെരുങ്ങിയ ഒരിടത്ത് അന്യോന്യം നശിപ്പിക്കാതെ, മരണത്തോളമെത്തുന്ന വിദ്വേഷം അന്യോന്യമില്ലാതെ സഹവസിക്കാനാവുക? അവർ അന്യോന്യം വെറുക്കുന്നുണ്ട് എന്നതുതന്നെയാണ്‌ വാസ്തവം; തങ്ങളുടെ വെറുപ്പിനൊപ്പമെത്തുന്നില്ല അവരെന്നു മാത്രം. ഈ മദ്ധ്യമത്വം, ഈ ഷണ്ഡത്വം തന്നെയാണ്‌ സമൂഹത്തെ രക്ഷിക്കുന്നതും, അതിന്റെ തുടർച്ച, അതിന്റെ സ്ഥിരത ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതും. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴെങ്കിലും ഒരാഘാതം നമ്മുടെ സഹജവാസനകൾക്കുപകാരപ്പെടുന്നുണ്ട്; എന്നാൽ പിന്നീട് യാതൊന്നും സംഭവിക്കാത്തതുപോലെ നാം പരസ്പരം മുഖത്തു നോക്കി നടക്കും, പരസ്പരം കടിച്ചുകീറുന്നില്ലെന്ന മട്ടിൽ ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കും. ക്രമം പുന:സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നു, മുൻപത്തെ ഭ്രാന്താവസ്ഥയെപ്പോലെതന്നെ ഭീകരമായ ഒരു ശാന്തത.
(എമിൽ ചൊറാന്റെ ‘ചരിത്രവും ഉട്ടോപ്പിയയും’ എന്ന പുസ്തകത്തിൽ നിന്ന്)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ