പാബ്ലോ നെരൂദ- ഉള്ളിയ്ക്ക്

ഉള്ളീ,
തിളങ്ങുന്ന കുപ്പി നീ,
ഇതളായി, ഇതളായി,
നിന്റെ സൗന്ദര്യം രൂപമെടുത്തു,
സ്ഫടികശല്ക്കങ്ങളായി നീ പെരുകി,
ഇരുണ്ട മണ്ണിന്റെ നിഗൂഢമായ ആഴങ്ങളിൽ
നിന്റെയുദരം ഗോളാകാരം പൂണ്ടു.
ആ ദിവ്യാത്ഭുതം നടന്നത്
ഭൂഗർഭത്തിൽ,
ആലസ്യത്തോടെ നിന്റെ പച്ചത്തണ്ട്
പുറത്തേക്കു വന്നപ്പോൾ,
വാളുകൾ പോലെ തോട്ടത്തിൽ
നിന്റെയിലകൾ പിറന്നപ്പോൾ,
നിന്റെ നഗ്നസുതാര്യത പ്രദർശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്
മണ്ണവളുടെ കരുത്തു കാട്ടി,
അതിവിദൂരകാലത്തൊരു സമുദ്രം
മഗ്നോളിയാപ്പൂക്കൾ പോലെ
അഫ്രോഡിറ്റിയുടെ മുലകളുയർത്തിക്കൊണ്ടുവന്നു,
അതുപോലെ മണ്ണ്‌ നിനക്കു പിറവി തന്നു,
ഉള്ളീ,
ഒരാകാശഗോളം പോലെ തിളക്കമാർന്നവളേ,
തിളങ്ങാൻ വിധിക്കപ്പെട്ടവളേ,
ഭ്രമണം ചെയ്യാത്ത താരാഗണമേ,
പാവപ്പെട്ടവരുടെ തീന്മേശകളിൽ
ഉരുണ്ട പനിനീർപ്പൂവേ.

കലത്തിലെ തിളയ്ക്കുന്ന പരിണതിയിലേക്ക്
ഉദാരമായി
നീ നിന്റെ ഗോളാകാരമായ പുതുമ പരിത്യജിക്കുന്നു,
പൊള്ളുന്ന എണ്ണച്ചൂടിൽ
സ്ഫടികച്ചില്ലുകൾ രൂപം മാറുന്നു,
ചുരുണ്ട പൊൻതൂവലുകളായി.

സലാഡിന്റെ പ്രണയത്തെ
നിന്റെ സ്വാധീനം സജീവമാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചും
ഞാൻ ഘോഷിക്കട്ടെ,
ഒരു തക്കാളിയുടെ ഇരുപാതികളിൽ
നിന്റെ കൊത്തിയരിഞ്ഞ തെളിമ കാണുമ്പോൾ
ഒരാലിപ്പഴത്തിന്റെ രൂപം നിനക്കു തന്ന
ആകാശത്തെയും ഞാനോർക്കുന്നു.
എന്നാൽ കയ്യകലത്തിനുള്ളിൽ,
എണ്ണയിൽ നനഞ്ഞ്,
ഒരു നുള്ളുപ്പിൽ കുതിർന്ന്,
പണിക്കാരുടെ വിശപ്പിനു നീ ശമനം നല്കുന്നു,
കഠിനമായ പാതയിലൂടവർ വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങുമ്പോൾ.

പാവങ്ങളുടെ നക്ഷത്രമേ,
മിനുക്കക്കടലാസിൽ പൊതിഞ്ഞ ദേവതേ,
മണ്ണിൽ നിന്നു നീയുയരുന്നു,
നിത്യയായി, അക്ഷതയായി, നിർമ്മലയായി,
ഒരു നക്ഷത്രവിത്തു പോലെ;
അടുക്കളയിൽ
കത്തി നിന്നെ രണ്ടായി മുറിക്കുമ്പോൾ
വേദനയില്ലാത്ത ഒരേയൊരു കണ്ണീരുണ്ടാവുന്നു,
വേദനിപ്പിക്കാതെ നീ ഞങ്ങളെ കരയിപ്പിക്കുന്നു.
ജീവനുള്ള സർവ്വതിനേയും 
ഞാൻ വാഴ്ത്തിപ്പാടിയിട്ടുണ്ട്,
എന്നാൽ കണ്ണഞ്ചിക്കുന്ന തൂവലുകളുള്ള
ഒരു കിളിയെക്കാളും സുന്ദരിയാണ്‌
എനിക്കു നീ;
എന്റെ കണ്ണുകൾക്കു നീ
ഒരു സ്വർഗ്ഗീയഗോളം,
ഒരു പ്ലാറ്റിനക്കപ്പ്,
മഞ്ഞു പോൽ വെളുത്ത പൂവിന്റെ
നിശ്ചലനൃത്തം.

നിന്റെ സ്ഫാടികപ്രകൃതത്തിൽ ജീവിക്കുന്നു
മണ്ണിന്റെ പരിമളം.