മേരി ഒളിവർ - കവിതകൾ

മരണമെത്തുമ്പോൾ

മരണമെത്തുമ്പോൾ,

ശരല്ക്കാലത്തെ വിശന്ന കരടിയെപ്പോലെ

മരണമെത്തുമ്പോൾ,

എന്നെ വിലയ്ക്കു വാങ്ങാനവൻ മടിശ്ശീലയിലെ വെള്ളിനാണയങ്ങൾ

എണ്ണിയെടുക്കുമ്പോൾ,

പിന്നെയവൻ മടിശ്ശീല മുറുക്കിക്കെട്ടുമ്പോൾ,

പൊങ്ങൻ പനിപോലെ

മരണമെത്തുമ്പോൾ,

തോൾപ്പലകകൾക്കിടയിലൊരു മഞ്ഞുമല പോലെ

മരണമെത്തുമ്പോൾ,

എനിക്കു മോഹം, 

കൗതുകത്തോടെ വാതിലിനു പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ,

എനിക്കറിയണം,

അതെന്തുമാതിരിയുണ്ടാവും,

ഇരുട്ടു നിറഞ്ഞ ആ കുടിൽ?

അതിനാലത്രേ, എന്തിനേയും ഞാൻ കാണുന്നു,

ഒരു സഹോദരബന്ധമായി, ഒരു സഹോദരീബന്ധമായി,

മരണത്തെ ഞാനൊരാശയം മാത്രമായി കാണുന്നു,

നിത്യതയെ മറ്റൊരു സാദ്ധ്യതയായും,

ഓരോ ജീവനേയും ഞാനൊരു പൂവായി കാണുന്നു,

ഒരു വയല്പൂവു പോലെ നിത്യസാധാരണം, അത്രയും അനന്യവും,

ഏതു പേരും ചുണ്ടിലൊരു ഹൃദ്യസംഗീതമായും

സംഗീതമേതും പോലെ മൗനത്തിലേക്കടുക്കുന്നതായും,

ഏതുടലിനേയും ഒരു ധീരസിംഹമായും,

ഭൂമിയ്ക്കു പ്രിയപ്പെട്ടതായും.

ഒക്കെക്കഴിഞ്ഞാൽ എനിക്കു പറയണം,

വിസ്മയത്തെ പരിണയിച്ച വധുവായിരുന്നു

ജീവിതത്തിലെന്നും ഞാനെന്ന്,

ലോകത്തെ കൈകളിലെടുത്ത വരനായിരുന്നുവെന്ന്.

ഒക്കെക്കഴിഞ്ഞാൽ എനിക്കാലോചിക്കണമെന്നില്ല,

യഥാർത്ഥവും വിശേഷിച്ചെന്തെങ്കിലുമാക്കിയിരുന്നോ

ജീവിതത്തെ ഞാനെന്ന്.

എനിക്കെന്നെ കാണേണ്ട,

നെടുവീർപ്പിടുന്ന കാതരയായി, വാദിക്കാൻ നില്ക്കുന്നവളായി.

എനിക്കൊടുങ്ങുകയും വേണ്ട,

ഈ ലോകമൊന്നു ചുറ്റിയടിക്കാൻ വന്നവളായി.

* 

ഇലകൊഴിയും കാലത്തിനൊരു ഗാനം

----------------------------------------

നിങ്ങൾ ഭാവന ചെയ്യാറില്ലേ, വായുവിന്റെ ശൂന്യതയ്ക്കും കാറ്റിന്റെ നിലയ്ക്കാത്ത കുത്തൊഴുക്കുകൾക്കും പകരം മണ്ണിൽ തൊട്ടുകിടക്കുകയാണു സുഖകരമെന്നിലകൾ സ്വപ്നം കാണുകയാണിപ്പോഴെന്ന്?

നിങ്ങൾ ചിന്തിക്കാറില്ലേ, മരങ്ങൾ, കോടരങ്ങളിൽ പായലു മൂടിയവ വിശേഷിച്ചും, തങ്ങളുടെ ഉടലിനുള്ളിലുറങ്ങാൻ കിളികളെ, ആറും പന്ത്രണ്ടുമായി, കാത്തിരുന്നുതുടങ്ങുകയാണിപ്പോഴെന്ന്?

നിങ്ങൾ കേൾക്കുന്നില്ലേ, വിട മന്ത്രിക്കുന്ന ഗോൾഡൻറോഡുകളെ, പുതുമഞ്ഞിന്റെ തലപ്പൂവു വച്ച ചിരഞ്ജീവികളെ?

ചിറയുറയുന്നു, പാടത്തിന്റെ വെണ്മയിൽ പാഞ്ഞുപോകുന്ന കുറുനരിയുടെ നീലിച്ച നിഴൽ നീളുന്നു. കാറ്റതിന്റെ നിരവധിയായ വാലുകളാട്ടുന്നു. സന്ധ്യയ്ക്കു വിറകിന്റെ കൂമ്പാരമൊന്നിളകുന്നു, അതിന്റെ വഴിയ്ക്കു പോകാനുള്ള അഭിലാഷത്തോടെ.