“എനിക്കിതൊന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല,” കുട്ടി അമ്മയോടു പറഞ്ഞു. “എന്തു കടുപ്പം! തീരുന്നുമില്ല.”
“ക്ഷമ വേണം. അതിൽത്തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുക. മനസ്സു വച്ചാൽ എന്തും ചെയ്യാം,” അമ്മ പറഞ്ഞു.
“എനിക്കു പറക്കാൻ പറ്റില്ലല്ലോ; വെറുതേ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നാൽ കെട്ടിടങ്ങൾക്കു തീയിടാനും പറ്റില്ല.”
“അത് നീ പറഞ്ഞതു ശരിയാണ്‌. മനസ്സു വച്ച് നന്നായി ശ്രമിച്ചാൽ നിനക്കൊരു ദിവസം വിമാനം പറത്താൻ പഠിക്കാം,” അമ്മ പറഞ്ഞു.
“എനിക്കാ മണ്ടൻവിമാനമൊന്നും പറത്തണ്ടാ. എന്റെ സ്വന്തം ശരീരം വച്ച് എനിക്കു പറക്കണം, ഇരുവശത്തേക്കും കയ്യിങ്ങനെ നീട്ടി. നോക്കിനോക്കി എനിക്കൊരു കെട്ടിടത്തെ തീയിടുകയും വേണം.”
“അതു നടക്കാത്ത കാര്യമാണ്‌,” ക്ഷമ നശിച്ച അമ്മ പറഞ്ഞു.
“അമ്മ കള്ളം പറഞ്ഞു,” കുട്ടി പറഞ്ഞു, “പിന്നെയും.”
“നമുക്കൊരുമിച്ച് ഹോംവർക്ക് ചെയ്യാൻ നോക്കിയാലോ?” ഒരു പെൻസിലുമെടുത്ത് കുട്ടിയുടെ സമീപത്തു ചെന്നിരുന്നുകൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു.
“വേണ്ട,” അവൻ പറഞ്ഞു. എന്നിട്ടവൻ അവരെ തറപ്പിച്ചുനോക്കാൻ തുടങ്ങി; അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഉരുകിയ പാറകൾ ചുഴറ്റിയെറിയുമെന്നു തോന്നിപ്പോയി. ഇങ്ങനെ നോക്കാൻ അവൻ എങ്ങനെ പഠിച്ചു, അവന്റെ അമ്മ ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു. “ഞാൻ അമ്മയ്ക്കു തീ വയ്ക്കും,” അവൻ പറഞ്ഞു, “കള്ളം പറഞ്ഞതിന്‌.”
അതെരിക്കുകയും ചെയ്തു. കരുണയറ്റ ചുവന്ന നാവുകൾ തന്റെ തൊലിയിൽ തൊടുന്നത് അവന്റെ അമ്മ ശരിക്കും അറിഞ്ഞുതുടങ്ങിയിരുന്നു.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ