അൽബേർ കമ്യു - ഇന്നത്തെ എഴുത്തുകാർ

 ഇന്നത്തെ എഴുത്തുകാർ സംസാരിക്കുന്നത് തങ്ങൾക്കെന്തു സംഭവിച്ചു എന്നതിനെക്കുറിച്ചാണ്‌. ടോൾസ്റ്റോയ്  ‘യുദ്ധവും സമാധാനവും’ എഴുതുമ്പോൾ അതിന്റെ പ്രമേയം കേന്ദ്രീകരിച്ചത് മോസ്ക്കോവിലെ പിന്മാറ്റത്തെയായിരുന്നു; അത് അദ്ദേഹത്തിനു നേരിട്ടനുഭവമുള്ളതും ആയിരുന്നില്ല. നമ്മുടെ കാലത്തായിരുന്നെങ്കിൽ തന്റെ സമകാലികരിൽ നിന്നു കിട്ടിയ അംഗീകാരം അദ്ദേഹത്തിനു കിട്ടുമായിരുന്നില്ല; അല്ലെങ്കിൽ നെപ്പോളിയൻ ഒന്നാമനു പകരം അദ്ദേഹം നെപ്പോളിയൻ മൂന്നാമനെ വയ്ക്കണമായിരുന്നു, പ്രിൻസ് ആന്ദ്രേയെ സെബാസ്റ്റപ്പോൾ ഉപരോധത്തിൽ പങ്കെടുപ്പിക്കുകയും ചെയ്യണമായിരുന്നു. (അതിൽ ടോൾസ്റ്റോയ് പ്രശംസാർഹമായി പങ്കെടുത്തതുമാണ്‌, തന്റെ എലിപ്പേടിയെ അതിജീവിക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിനു കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും.)

ഇതിനു കാരണങ്ങളുണ്ട്, സങ്കീർണ്ണവുമാണവ. പക്ഷേ നമ്മുടെ എഴുത്തുകാരിൽ വളരെക്കുറച്ചു പേർക്കു മാത്രമേ സാങ്കല്പികകഥാപാത്രങ്ങൾക്കു ജീവൻ നല്കാനും തങ്ങളുടെ കഥാപാത്രങ്ങളെ സത്യമായും സ്നേഹിക്കാനും അതുവഴി മറ്റുള്ളവരെക്കൊണ്ടും അവരെ സ്നേഹിപ്പിക്കാനും വേണ്ട നിഷ്കളങ്കത ഉള്ളതായി തോന്നുന്നുള്ളു. ഇതിനു കാരണം നമുക്കു സമയവുമില്ല, ഒരു ഭാവിയുമില്ല എന്നതാണ്‌; യുദ്ധത്തിനും വിപ്ലവത്തിനുമിടയിലുള്ള ഇടവേളയിൽ തിടുക്കപ്പെട്ടു വേണം നമുക്കു സൃഷ്ടി നടത്താൻ എന്നതുമാണ്‌. അതിനാൽ എത്രയും പെട്ടെന്നു ചെയ്യാവുന്നത് നാം ചെയ്യുന്നു; എന്നു പറഞ്ഞാൽ, നാം എന്തു ചെയ്തു എന്നതും നാം എന്തു കണ്ടു എന്നതും നാം റിപ്പോർട്ടു ചെയ്യുന്നു. ഏതു മഹത്തായ രചനയും ഒരാത്മീയസാഹസികതയുടെ വിവരണമാണെന്നതു ശരിതന്നെ. പക്ഷേ അങ്ങനെയൊരു വിവരണം പൊതുവേ, സൂചിതമായോ രൂപാന്തരപ്പെട്ടോ ആയും നമുക്കു മുന്നിൽ വരിക. ഇന്നു പക്ഷേ, നാം ആ വിവരണത്തിനപ്പുറത്തേക്ക്, ആ രേഖയ്ക്കപ്പുറത്തേക്ക്, ആ ജീവിതചിത്രത്തിനപ്പുറത്തേക്കു പോകുന്നില്ല. ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ സമയമെടുത്തുള്ള പാചകം, രണ്ടോ മൂന്നോ കടലാസ് പൂക്കൾ, പ്ലേറ്റിൽ മുന്നിലെത്തുന്നത് പച്ചമാംസം.

( Lyrical and Critical Essaysൽ നിന്ന്)