പ്രായം ചെന്ന ഒരു കവി എന്നെ വിളിക്കുന്നത് “ലോകത്തെ ഏറ്റവും സുന്ദരിയായ സ്ത്രീ” എന്നാണ്‌; അദ്ദേഹത്തിന്‌ എന്റെ പേര്‌ ഓർമ്മ വരുന്നില്ല എന്നതാണ്‌ കാരണം.
*
എഴുതിത്തീരാത്ത ഒരു കവിതയുമായി കിടക്കയിൽ ചെന്നുകിടന്നു; അതിനാലെനിക്കു ചുംബിക്കാനായില്ല.
*
പ്രചോദനം: ആത്മവിശ്വാസമുള്ളപ്പോൾ എനിക്കുള്ളത്.
*
എന്റെ കവിത മനസ്സിലാകാത്തവരെക്കുറിച്ച് എനിക്കെന്തു തോന്നുമെന്നോ?
എനിക്കവരെ മനസ്സിലാകും.
*
അറിയപ്പെടുക എന്നതിനർത്ഥം നിങ്ങളെ അറിയുന്നവരെക്കുറിച്ചും അവർക്കു നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് എന്തറിയാം എന്നതിനെക്കുറിച്ചും ഒന്നുമറിയാതിരിക്കുക എന്നാണ്‌.
*
അന്യരോട് അസൂയ തോന്നാതിരിക്കാൻ എളുപ്പമാണ്‌. അന്യർക്ക് നിങ്ങളോടസൂയ തോന്നുമ്പോൾ അതിൽ സന്തോഷം തോന്നാതിരിക്കുക പ്രയാസമാണ്‌.
*
എന്റെ ഒരു കവിത ഒരു കൈത്തലത്തിലൊതുങ്ങും; എന്റെ അനേകം കവിതകൾ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കൈത്തലത്തിലൊതുങ്ങും.
*
എന്റെ പുസ്തകങ്ങൾ ഉപഹാരമായി നല്കിക്കൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ അതിരുകൾ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു.
*
കവിതയിൽ ഞാൻ വാക്കുകൾ ഉപയോഗിക്കുന്നത് വിദേശയാത്രയ്ക്കു പോകുമ്പോൾ പെട്ടി ഒരുക്കുന്നതുപോലെയാണ്‌: ഏറ്റവും അത്യാവശ്യമുള്ളതും ഏറ്റവും കാണാൻ കൊള്ളാവുന്നതും ഏറ്റവും ഭാരം കുറഞ്ഞതും ഏറ്റവും ഒതുക്കമുള്ളതും മാത്രം.
*
ചൂടുവെള്ളം നിറച്ച കുളിത്തൊട്ടിയിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് ഒരു കവിത അവസാനിപ്പിക്കാനുള്ള വരി ഞാൻ തേടുന്നു; അതു കണ്ടെത്തുമ്പോൾ ഒരു തണുത്ത വിറ എന്റെ നട്ടെല്ലിലൂടെ പാഞ്ഞുപോകുന്നു.
*
എന്റെ പൂർവ്വസത്ത എന്റെ ഭാവിസത്തയ്ക്കയച്ച കത്തുകളാണ്‌ എന്റെ ഡയറിക്കുറിപ്പുകൾ. ആ കത്തുകൾക്കുള്ള മറുപടികളാണ്‌ എന്റെ കവിതകൾ.
*
-ഹൊ, ടോയ്‌ലറ്റിൽ എന്തൊക്കെയാണ്‌ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്നത്!
-അതെല്ലാം എനിക്കു കിട്ടിയ അവാർഡുകളാണ്‌.
-ജോലിയൊന്നുമില്ലേ?
- ഞാൻ കവിയാണ്‌.
പിന്നെ ഞങ്ങൾ അവരവരുടെ ജോലിയിലേക്കു തിരിഞ്ഞു: പ്ലംബർ കമ്മോഡ് ശരിയാക്കാൻ പോയി, ഞാൻ കവിതകളുടെ ശരിപ്പകർപ്പെടുക്കാനും.
*
ഒരു ചൂണ്ടക്കാരൻ എന്നോടു പറഞ്ഞു: “കവിതയെഴുതുന്നത് മണ്ണിരകളെ കുഴിച്ചെടുക്കുന്നതു പോലെയായിരിക്കണം: പുഴുവിന്റെ ഒരറ്റത്തു പിടിച്ച് നിങ്ങൾ വലിച്ചെടുക്കുകയാണ്‌. വല്ലാതെ വലിച്ചാൽ അതു പൊട്ടും, പതുക്കെ വലിച്ചാൽ കൂടെപ്പോരും.”
*
കവിതകൾ കുട്ടികളാണെങ്കിൽ കവിയരങ്ങുകൾ പി.റ്റി.എ മീറ്റിങ്ങുകളാണ്‌.
*
നിങ്ങൾക്കറിയാത്തതിനെക്കുറിച്ചോ ഉറപ്പായും അറിയാവുന്നതിനെക്കുറിച്ചോ കവിതയെഴുതരുത്. നിങ്ങൾക്കു ചെറിയൊരൂഹം മാത്രമുള്ളതിനെക്കുറിച്ചെഴുതുക; കവിത ഒന്നുകിൽ അതിനു സ്ഥിരീകരണം നല്കും അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ സംശയം ദൂരീകരിക്കും എന്നു നിങ്ങൾക്കു പ്രതീക്ഷിക്കാം.
*
തന്നെക്കുറിച്ചു പറയുന്ന ഒരു കവി ഏതൊരാളെക്കുറിച്ചുമാണ്‌ പറയുന്നത്. ഒരു കവിയെക്കുറിച്ചു പറയുന്ന ഏതൊരാളും തന്നെക്കുറിച്ചാണ്‌ പറയുന്നത്.
*
വിരൂപരായി കാണപ്പെടുന്നതിൽ പേടിയില്ലാത്തവരാണ്‌ ശരിക്കും സൗന്ദര്യമുള്ളവർ. കവിതകളുടെ കാര്യത്തിലും അതു സത്യമാണ്‌.
*
മുന്തിരിത്തോട്ടങ്ങൾക്കു ചുറ്റും റോസാച്ചെടികൾ നടുന്നത് വെറും അലങ്കാരത്തിനല്ല, പൂപ്പൽ രോഗം വരാതിരിക്കാനുള്ള മുൻകരുതൽ എന്ന നിലയ്ക്കാണെന്ന് ഒരു സ്വിസ് വീഞ്ഞുനിർമ്മാതാവ് എന്നോടു പറഞ്ഞു; കൂടുതൽ സംവേദനക്ഷമമായതിനാൽ മുന്തിരിവള്ളികൾക്കു മുമ്പേ പൂപ്പൽ ബാധിക്കുക റോസാച്ചെടികളെയാണ്‌. ആൻഡേഴ്സന്റെ ‘രാജകുമാരിയും പയറുമണിയും’ എന്ന കഥ അമിതലാളനയെക്കുറിച്ചല്ല, ഒരു യഥാർത്ഥകവിയും ഒരു തട്ടിപ്പുകവിയും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസത്തെക്കുറിച്ചാണെന്നു ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നതും അപ്പോഴാണ്‌.
*
ഒരാദർശകവിത: അതിന്റെ ഓരോ വരിയും ഒരു പുസ്തകത്തിന്റെ ശീർഷകമാകാൻ പറ്റിയതായിരിക്കും.
*
വായനക്കാരൻ: എന്റെ ദൈനന്ദിനജീവിതത്തെ നിങ്ങളുടെ കവിതകളിൽ ഞാൻ കണ്ടെടുക്കണമെന്നാണോ നിങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം?
കവി: അല്ല, പുസ്തകത്തിൽ നിന്നു കണ്ണെടുത്തുകഴിഞ്ഞാൽ നിങ്ങളുടെ ലോകം നിങ്ങൾക്കപരിചിതമായിത്തോന്നണം എന്നാണ്‌.
*
ഒരു യഥാർത്ഥകവി മരിക്കുമ്പോൾ നമുക്കു ബോദ്ധ്യമാകുന്നു, അയാളുടെ കവിതകളെല്ലാം മരണത്തെക്കുറിച്ചായിരുന്നു എന്ന്.
*
കവിതയുടെ നീളം കൂടുന്തോറും അത് മുകളിൽ നിന്നുള്ള ഒരനുശാസനത്തിൻ കീഴിൽ എഴുതപ്പെട്ടതാണെന്നുള്ള തോന്നൽ ദുർബ്ബലമായി വരുന്നു. സ്വർഗ്ഗം വാചാലമല്ല. എന്നുമാത്രമല്ല, നിങ്ങൾ കൂടുതൽ സംസാരിക്കുന്തോറും കൂടുതൽ നുണ പറയുകയും ചെയ്യും.
*
വായനക്കാരൻ: റഷ്യയിൽ കവി എന്നു പറയുന്നത് വെറുമൊരു കവിയല്ല, കവിയിലും കൂടുതൽ ചിലതാണെന്ന് യെവ്തുഷെങ്കോ അവകാശപ്പെടുന്നുണ്ട്. ഇത് ശരിയാണോ?
കവി: അല്ല, കവിയെക്കാൾ കൂടുതലായി ഒന്നുമില്ല.
*
കവിതയുടെ അവസാനത്തിലുള്ള പൂർണ്ണവിരാമചിഹ്നം മുകളിൽ നിന്നു കാണുന്ന ഒരാശ്ചര്യചിഹ്നമാണ്‌, ഒറ്റയടി കൊണ്ട് തലയോളം അടിച്ചുകയറ്റിയത്.
*
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ