പാബ്ലോ നെരൂദ- രോഗിയായ ഒരാൾ വെയിലു കായുന്നു

നീയെന്തു ചെയ്യാൻ, ജീവച്ഛവം പോലായവനേ,

ഒരു ചുംബനം പോലെ മുഴുത്തും

സൂര്യൻ നെയ്തെടുത്തും

തിങ്കളാഴ്ച്ച കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞു പിന്നെയുമെത്തുമ്പോൾ,

തന്റെ ശക്തിയെല്ലാമെടുത്തു

നിന്റെ പ്രതിസന്ധിയെ ഉന്നമാക്കുമ്പോൾ?

ദീനക്കിടക്കയിൽ നിന്നു നീയെഴുന്നേറ്റു;

കയ്ക്കുന്ന മുന്നറിവിനൊടുവിൽ നിന്നെക്കാത്തുകിടക്കുന്നു,

കടന്നുതീരാനാകാത്തൊരു തുരങ്കം,

അതിന്റെ അന്തിമമായ നിന്ദകളുമായി:

നിന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ മൂകത, അല്ലെങ്കിൽ,

മറ്റൊരാന്തരഭീഷണിയുടെ സുനിശ്ചിതമായ വിട പറയൽ;

കണ്ണുകളിറുക്കിയടച്ചും കൊണ്ടു നീ സ്വയം വിട്ടുകൊടുത്തു,

വേദനയ്ക്ക്, അതിന്റെ തുടരൻകാറ്റിന്‌.

ഇന്ന്, കിടക്കയിൽ നിന്നു ബഹിഷ്കൃതനാവുമ്പോൾ,

വെളിച്ചം നിറഞ്ഞുകവിഞ്ഞ അന്തരീക്ഷം കാണുമ്പോൾ,

നീയോർക്കുന്നു: അതെ, ഇങ്ങനെയൊരു നാളാണു ഞാൻ മരിക്കുന്നതെങ്കിൽ

യാതൊന്നും സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നില്ല,

ഒരുത്സവനാളിനുമിത്രയും പൊലിമ കിട്ടാൻ പോകുന്നില്ല,