മരിച്ചവൻ്റെ ഗാനം
കാട്ടോടപ്പുല്ലുകളുടെ, ഇരുണ്ട ചെറിപ്പഴങ്ങളുടെ ഓമന?
ബൈസാന്റിയത്തിൽ ഞാൻ ശ്വാസം മുട്ടിക്കിടക്കുമ്പോൾ,
നേർപ്പിച്ച ബ്രാണ്ടി പോലെ ചോരയുള്ളിൽ മയങ്ങുമ്പോൾ?
എവിടെയാവുമവളുടെ കൈകളിപ്പോൾ,
പോയ സായാഹ്നങ്ങളിൽ വെണ്മകളിസ്തിരിയിട്ടവ?
ഇപ്പോൾ, എന്റെ ജീവിതാശയൊക്കെയും
ഈ മഴ കവർന്നെടുക്കുമ്പോൾ?
എവിടെ, അവളുടെ കമ്പിളിപ്പാവാട,
അവളുടെ വേവലാതികൾ, അവളുടെ നടത്ത,
മേയ്മാസറം പോലവളുടെ ചുവയും?
ഏതോ മേഘരൂപം നോക്കി വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുകയാവുമവൾ,
പിന്നെ വിറ പൂണ്ടുംകൊണ്ടവൾ പറയും:“യേശുവേ...എന്തു കുളിര്‌ !”
മേച്ചിലോടുകൾക്കു മേലൊരു കാട്ടുകിളി കരയും.
*
സ്നേഹവിരുന്ന്
ആരുമീ സായാഹ്നത്തിലെന്നോടൊന്നുമാവശ്യപ്പെട്ടുമില്ല.
വെളിച്ചങ്ങളുടെ ഈ ഘോഷയാത്രയിൽ
ഒരു സിമിത്തേരിപ്പൂവിനെപ്പോലും ഞാൻ കണ്ടുമില്ല.
പൊറുക്കൂ, കർത്താവേ: എത്ര കുറച്ചേ ഞാൻ മരിച്ചുള്ളൂ!
ഈ സായാഹ്നത്തിലേവരുമേവരും കടന്നുപോകുന്നു,
എന്നെയന്വേഷിക്കാതെ, എന്നോടൊന്നും ചോദിക്കാതെ.
എനിക്കറിയില്ല, എന്റെ കൈകളിലവർ മറന്നുവച്ചതെന്തെന്ന്,
എന്റേതല്ലാത്തതൊന്നുപോലെ.
വാതിൽക്കലേക്കു ഞാൻ പോയിരുന്നു,
സർവരോടുമായി വിളിച്ചുകൂവാനെനിക്കു തോന്നിയിരുന്നു:
നിങ്ങൾക്കെന്തെങ്കിലും കാണാതെപോയെങ്കിൽ,
അതിവിടെയുണ്ടെന്നേ!
ഈ ജീവിതത്തിലെ ഓരോ സായാഹ്നത്തിലും
എത്ര വാതിലുകളാണൊരു മുഖത്തിനു നേർക്കു
കൊട്ടിയടയ്ക്കപ്പെടുന്നതെന്നെനിക്കറിയാത്തതിനാൽ,
അന്യന്റേതായതെന്തോ എന്റെയാത്മാവിനെ ഗ്രസിച്ചതിനാൽ.
ആരുമിന്നെത്തിയില്ല;
ഈ സായാഹ്നത്തിലെത്ര കുറച്ചേ ഞാൻ മരിച്ചിട്ടുമുള്ളൂ!
*
ജനം
യുദ്ധം കഴിഞ്ഞതിൽപ്പിന്നെ,
പടയാളി വീണതിൽപ്പിന്നെ,
ഒരാളടുത്തുചെന്നു പറഞ്ഞു:
“മരിക്കരുതേ; എനിക്കത്ര സ്നേഹമാണു നിങ്ങളെ!”
ജഡമോ, കഷ്ടം, മരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
രണ്ടുപേരടുത്തുചെന്നാവർത്തിച്ചു:
“ഞങ്ങളെ വിട്ടുപോകരുതേ! ധൈര്യമായിരിക്കൂ!
ജീവിതത്തിലേക്കു മടങ്ങിവരൂ!”
ജഡമോ, കഷ്ടം, മരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
ഇരുപത്, ഒരു നൂറ്‌, ഒരായിരം,
അഞ്ചു ലക്ഷം പേർ നേരിട്ടുചെന്നു,
അവരൊച്ചവച്ചു: “എത്രയധികം സ്നേഹം,
മരണത്തിനതുമെതിരാവുന്നില്ല!”
ജഡമോ, കഷ്ടം, മരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
ജനകോടികളയാളെ ചൂഴ്ന്നു,
ഒരേയൊരു നിവേദനവുമായി:
“പോകരുതേ, സഹോദരാ!“
ജഡമോ, കഷ്ടം, മരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
പിന്നെ ഭൂമിയിലെ സർവജനങ്ങളും
അയാൾക്കു ചുറ്റും കൂടി;
ജഡം വിഷാദത്തോടെ അവരെ ഒന്നുനോക്കി,
അയാൾ സാവധാനമെഴുന്നേറ്റുനിന്നു,
ആദ്യം കണ്ടയാളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു;
പിന്നെ കാലെടുത്തുവച്ചു...
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ