ഇത്രയും കനത്തൊരു ഭാരമെടുത്തുയർത്താൻ
നിനക്കുള്ളത്രയും ധൈര്യം വേണം, സിസിഫസ്;
തന്റെയുദ്യമത്തിൽ ഉത്സാഹിയാണു ഹൃദയമെങ്കിലും
കലയെത്ര ദീർഘം, കാലമെത്ര ഹ്രസ്വം!
പേരു കേട്ടവരുടെ ശവകുടീരങ്ങളിലേക്കല്ല,
ഏകാന്തമായൊരു സെമിത്തേരിയിലേക്കത്രേ,
ഒച്ചയടഞ്ഞൊരു ഭേരിയും താക്കി
എന്റെ ഹൃദയത്തിന്റെ വിലാപയാത്ര.
എത്ര രത്നങ്ങൾ മറഞ്ഞുകിടക്കുന്നു,
പാരകളും തമരുകളും തുരന്നുചെല്ലാത്ത
ഭൂഗർഭത്തിന്റെ വിസ്മൃതിയിലും തമസ്സിലും;
എത്ര പൂക്കൾ ഖേദത്തോടെ നിശ്വസിക്കുന്നു,
രഹസ്യങ്ങൾ പോലെ സൗമ്യമായ പരിമളങ്ങൾ
ഏകാന്തമായ കാനനഗഹനതകളിൽ.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ