ബോദ്‌ലേർ - വിഷം

എത്രയറയ്ക്കുന്ന ചെറ്റപ്പുരയേയും
ആഡംബരത്തിന്റെ വിസ്മയമുടുപ്പിക്കാൻ വീഞ്ഞിനറിയാം;
മേഘാവൃതവാനത്തസ്തമിക്കുന്ന സൂര്യനെപ്പോലെ
ശോണധൂമത്തിന്റെ സൗവർണ്ണദീപ്തിയിൽ
ഐതിഹാസികമണ്ഡപങ്ങളതു പ്രത്യക്ഷമാക്കും.

അവീൻ പരിധിയറ്റതിനെ വികസ്വരമാക്കും,
അനന്തതയെ വലിച്ചുനീട്ടും,
കാലത്തെ അഗാധമാക്കും, പ്രഹർഷത്തെ അടിയറ്റതാക്കും,
ഇരുണ്ട സുഖങ്ങൾ ചെടിക്കുവോളം ചെലുത്തി
ആത്മാവിനെയതു നിസ്സഹായമാക്കും.

ഇതൊന്നുമൊന്നുമല്ല, നിന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന്,
നിന്റെ പച്ചക്കണ്ണുകളിൽ നിന്നൊഴുകുന്ന വിഷത്തിനു മുന്നിൽ;
എന്റെയാത്മാവു തകിടം മറിയുന്ന തടാകങ്ങളവ.
ആ തിക്തഗർത്തങ്ങളിൽ ദാഹനിവൃത്തി വരുത്താൻ
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ തിക്കിത്തിരക്കിവരുന്നു.

ഇതൊന്നുമൊന്നുമല്ല, നിന്റെയുമിനീരിനു മുന്നിൽ-
ആ കരാളവിസ്മയത്തിന്റെ ദംശനം
എന്റെയാത്മാവിനെ വിഭ്രാന്തമാക്കുന്നു,
കുറ്റബോധങ്ങളറ്റ വിസ്മൃതിയിലേക്കതിനെ മുക്കിത്താഴ്ത്തുന്നു,
പിന്നൊരു മൂർച്ഛയിൽ മരണതീരത്തേക്കതിനെ ചുഴറ്റിയെറിയുന്നു.

*

ബോദ്‌ലേറുടെ ജീവിതത്തിലേക്കു കടന്നുവന്ന മൂന്നാമതൊരു സ്ത്രീയെ, Marie Daubrun എന്ന ‘പച്ചക്കണ്ണുള്ള വീനസി’നെ സംബോധന ചെയ്തുകൊണ്ടെഴുതിയ കവിതകളിൽ ആദ്യത്തേത്.