കാസര്സ,1948 സെപ്തംബർ
പ്രിയപ്പെട്ട ഫ്രാങ്കോ,
എന്തൊരാശ്വാസവും എന്തു തരം സന്തോഷവുമാണു നീ നിന്റെ കത്തിലൂടെ എനിക്കു നല്കിയതെന്നു പറഞ്ഞാൽ നിനക്കതു മനസ്സിലാവില്ല. സ്വന്തം രോഗത്തെക്കുറിച്ചു നീയെനിക്കു മുന്നറിയിപ്പു തന്ന ആ കത്തിനൊരു മറുപടി എഴുതാൻ ഒരായിരം വട്ടം ഒരുങ്ങിയെങ്കിലും എനിക്കതു കഴിഞ്ഞില്ല; ഭീരുത്വം കൊണ്ടല്ല, സ്വാർത്ഥത കൊണ്ട്. ഇനി എനിക്കതിൽ സന്തോഷമുണ്ടായതു കൊണ്ടുമാവാം, ആരറിഞ്ഞു? ഇപ്പോൾ, ഒരു സാദ്ധ്യതയെന്ന നിലയിലെങ്കിലും, സ്വസ്ഥതയും ജീവിതവും നിന്റേതാണെന്നിരിക്കെ, എനിക്കു നിന്നെ തുല്യനായി പരിഗണിക്കാമെന്നായിരിക്കുന്നു, എത്ര ഭ്രാന്തമായിട്ടാണെങ്കിലും നിനക്കു മറുപടിയുമെഴുതാം. ഒന്നാമതായി എനിക്കു പറയാനുള്ളതിതാണ്‌: മുമ്പൊരിക്കലുമില്ലാത്ത മാതിരി എനിക്കു നിന്നോടു സൗഹൃദം തോന്നുന്നു, നിന്നെ കാണാൻ ഞാൻ വല്ലാതെ കൊതിക്കുന്നു...
കൗമാരത്തിലെയും ചെറുപ്പത്തിന്റെ തുടക്കത്തിലെയും ഭയാനകമായ ചില (ലൈംഗിക)തൃഷ്ണകൾക്കു നിവൃത്തി കണ്ടതിന്റെയും പ്രതിസന്ധികൾ തരണം ചെയ്തതിന്റെയും പേരിൽ താൻ വിവേകിയായി എന്നു നമുക്കു തോന്നുന്ന ആ ജീവിതകാലഘട്ടത്തിന്റെ അന്ത്യത്തിലാണ്‌ ഞാനിപ്പോൾ. വ്യാമോഹങ്ങൾക്കും തൃഷ്ണകൾക്കും ഒരിക്കല്ക്കൂടി സ്വയം വിട്ടുകൊടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലോ എന്നെനിക്കിപ്പോൾ തോന്നുന്നു. സത്യമായും ഒരു കൊച്ചു വിയോണോ കൊച്ചു റിംബോയോ* ആണു ഞാൻ. ഈ മാനസികാവസ്ഥയിൽ, ഒരു കൂട്ടുകാരനെ കിട്ടിയാൽ വേണമെങ്കിൽ ഞാൻ ഗ്വാട്ടിമാലയിലോ പാരീസിലോ വരെ പോകാം.
എന്നിലെ സ്വവർഗ്ഗാനുരാഗി എന്റെ ബോധത്തിനുള്ളിലേക്കും എന്റെ ശീലങ്ങളിലേക്കും കടന്നുവന്നുകഴിഞ്ഞിട്ട് കുറേ കൊല്ലങ്ങങ്ങളായിരിക്കുന്നു; ഇന്നത് എനിക്കുള്ളിലെ ഒരപരനല്ല. കുറ്റബോധത്തിന്റെയും നീരസത്തിന്റെയും സത്യസന്ധതയുടെയും മുഹൂർത്തങ്ങൾ എനിക്കു കടന്നുപോരേണ്ടിവന്നു...ഒടുവിൽ , ആകെ ചോരയിൽ മുങ്ങിയും മുറിപ്പാടുകൾ നിറഞ്ഞുമാകാം, അതിജീവിക്കാൻ എനിക്കായി, രണ്ടിനെയും, അതായത് ലൈംഗികതയെയും സത്യസന്ധതയെയും ഒരേപോലെ തൃപ്തമാക്കിക്കൊണ്ട്.
എന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കൂ, ഇപ്പോൾത്തന്നെ, കഴിയുന്നത്ര തുറന്ന മനസ്സോടെയും. തിരിച്ചുപോകാമെന്ന ശുഭപ്രതീക്ഷയില്ലാതെ ഞാൻ ചുറ്റിവരേണ്ട ഒരു മുനമ്പാണത്. നീയെന്നെ അംഗീകരിക്കുമോ? നന്നായി. സ്കൂളിലും കോളേജിലും നിന്റെ കൂട്ടുകാരനായിരുന്ന ആളിൽ നിന്നു ഞാൻ വളരെ മാറിപ്പോയി, അല്ലേ? നീ കരുതുന്നത്രയില്ലെന്നും വരാം...
പ്രിയപ്പെട്ട ഫ്രാങ്കോ, നിന്റെ പുനഃപ്രവേശത്തിന്‌ വിധിക്കു നന്ദി പറയുക( അതിരിക്കട്ടെ, നിനക്കു കഷണ്ടിയായോ? സ്വർണ്ണമുടിക്കാരനായിട്ടാണു നീ എനിക്കു വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷനായതെന്നു പറയട്ടെ.), പുതുമയും പ്രതീക്ഷയും കൊണ്ടു നിറഞ്ഞിരിക്കുകയാണു ഞാൻ.
സ്നേഹത്തോടെ ഒരാലിംഗനം,
പിയെർ പാവ്‌ലോ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------*വിയോണ്‍, റിംബോ - കലാപക്കാരായ ഫ്രഞ്ച് കവികള്‍
ഇറ്റാലിയൻ സംവിധായകനും നോവലിസ്റ്റും കവിയുമായ പിയെർ പാവ്‌ലോ പസോലീനി (1922-1975)ചിരകാലസുഹൃത്തും തന്റെ സിനിമകളിലെ സ്ഥിരം അഭിനേതാവുമായ ഫ്രാങ്കോ ഫറോൾഫിക്കെഴുതിയതാണ്‌ ഈ കത്ത്. കൗമാരക്കാരായ മൂന്നാൺകുട്ടികളെ പ്രലോഭിപ്പിച്ചുവെന്നതിന്‌ കോടതിയിൽ കേസ് നടക്കുന്ന കാലമായിരുന്നു; ഇതിന്റെ പേരിൽ അദ്ദേഹത്തിന്‌ അദ്ധ്യാപകജോലിയും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയിലെ അംഗത്വവും നഷ്ടമാവുകയും ചെയ്തു. സ്ത്രീകളോട് ലൈംഗികാഭിമുഖ്യം ഇല്ലാതിരുന്ന പസോലീനി താൻ സ്നേഹിക്കുമായിരുന്നത് ഒരു സ്ത്രീയെ (Silvana Mauri) മാത്രമാണെന്നും അത് അവർ മഡോണയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നതു കാരണമാണെന്നും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നിഷ്കളങ്കമായ ലൈംഗികതയുടെയും സങ്കീർണ്ണതകളില്ലാത്ത ജീവിതത്തിന്റെയും ഒരു ലോകം; “നിഷ്കളങ്കമായ പുരുഷസ്വരത്തിൽ പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്ന, തങ്ങൾക്കു ചുറ്റുമുള്ള ലോകത്തെ കണക്കിലെടുക്കാതെ സ്വന്തം ജീവിതം മുന്നോട്ടു കൊണ്ടുപോകുന്ന, തങ്ങളുടെ ഒച്ചവയ്പ്പു കൊണ്ട് രാത്രികൾ മുഖരിതമാക്കുന്ന ഇരുപതുകാരായ ചെറുപ്പക്കാരുടെ ലോകം”- തന്റെ ആദ്യകാലനോവലുകളിലും സിനിമകളിലും അദ്ദേഹം ചിത്രീകരിച്ചത് അതിനെയാണ്‌. “സോദോമിൽ 120 ദിവസം” സെക്ഷ്വൽ സാഡിസത്തിന്റെ ഭാഷയിൽ ഫാസിസത്തെ വിശകലനം ചെയ്യുന്നു. രാഷ്ട്രീയവും മതപരവുമായ പൊളിച്ചെഴുത്തുകൾക്കു വേണ്ടി വാദിക്കുന്ന അസംഖ്യം ലേഖനങ്ങളും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. 1975 നവംബർ 2ന്‌ ഓസ്റ്റിയയിലെ കടലോരത്ത് അദ്ദേഹത്തെ കൊല ചെയ്യപ്പെട്ട നിലയിൽ കണ്ടെത്തുകയായിരുന്നു. 17കാരനായ ജുസപ്പേ പെലോസിയെ അറസ്റ്റ് ചെയ്തു ശിക്ഷിച്ചുവെങ്കിലും ആ കൊലപാതകത്തിന്റെ നിഗൂഢത ഇനിയും മാറിയിട്ടില്ല.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ