ഇരുണ്ട യൂ മരങ്ങൾക്കടിയിൽ, അവയുടെ തണലിൽ
മൂങ്ങകൾ ചേക്കയിരിക്കുന്നു, കൃത്യമായ നിരകളിൽ.
ധ്യാനസ്ഥരാണവർ, അന്യദേശദേവതകളെപ്പോലെ
നിങ്ങൾക്കു മേലവർ ചാണ്ടുന്നു, ചുവന്ന തീക്കണ്ണുകൾ.
ഒരു തൂവൽ പോലുമിളകാതെയവർ ഒറ്റയിരിപ്പിരിക്കും,
ക്ഷീണസൂര്യനെ അനുധാവനം ചെയ്തെത്തുന്ന രാത്രി
വിഷാദത്തിന്റെ ശ്യാമകാലമെത്തുന്ന മുഹൂർത്തത്തിൽ
തന്റെ രാജ്യഭാരം വീണ്ടുമേറ്റെടുക്കുന്ന നേരം വരെ.
ബുദ്ധിമാന്മാരെ അവർക്കൊരു പാഠം പഠിപ്പിക്കനുണ്ട്:
കൈ നീട്ടിയാലെത്തുന്നതു കൊണ്ടു തൃപ്തരാവുക നിങ്ങൾ,
ഈ ലോകത്തു വേണ്ടേ വേണ്ട, ചലനവും കോലാഹലവും.
നിഴലുകൾക്കു പിന്നാലെ വെറി പിടിച്ചു പായുന്നവർ
ആയുസ്സൊടുങ്ങും വരെ സ്വസ്ഥത കെട്ടു നടക്കും,
ഒന്നിളകിയിരിക്കാൻ കൊതിച്ചതിനുള്ള ശിക്ഷയായി.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ