ബോദ്‌ലേർ - അടങ്ങാത്ത തൃഷ്ണ

വിചിത്രയായ ദേവതേ, രാത്രികൾ പോലിരുണ്ടവളേ,
കസ്തൂരിയും ഹവാനയും ഇടകലർന്നു മണക്കുന്നവളേ,
നിന്നെ മെനഞ്ഞെടുത്തതേതു സവാനയിലെ ഫൗസ്റ്റ്,
കരിവീട്ടിത്തുടയുള്ളവളേ, പാതിരാവിന്റെ സന്തതീ?

എനിക്കു പ്രിയം ആഫ്രിക്കൻ വീഞ്ഞല്ല, അവീനല്ല,
പ്രണയം ഞെളിഞ്ഞുനടക്കുന്ന നിന്റെ വദനം;
നിന്റെ നേർക്കെന്റെ തൃഷ്ണകളുടെ കാരവനുകൾ യാത്രയാകുമ്പോൾ
എന്റെ വ്യഥകൾ ദാഹം തീർക്കുന്ന രണ്ടു നീർത്തൊട്ടികൾ നിന്റെ കണ്ണുകൾ.

നിന്റെയാത്മാവിന്റെ പുകക്കുഴലുകൾ, ആ രണ്ടു കരിങ്കണ്ണുകളിൽ നിന്നും
ഇത്ര തീയും പുകയും വമിപ്പിക്കരുതേ, കനിവറ്റ രാക്ഷസീ!
ഒമ്പതു വട്ടം നിന്നെപ്പുണരാൻ മരണനദിയല്ലല്ലോ ഞാൻ.

കഷ്ടമേ, ഞാനാളല്ല, കാമാസക്തയായ മെഗെയ്റാ,
നിന്റെ വീര്യം തകർക്കാൻ, നിന്നെ നിലയ്ക്കു നിർത്താൻ,
നിന്റെ കിടപ്പറനരകത്തിൽ മറ്റൊരു പ്രൊസെർപ്പൈനാകാൻ.