തടങ്ങൾക്കു മേൽ, തടാകങ്ങൾക്കു മേൽ,
കാടിനും കടലിനും മലകൾക്കും മേഘങ്ങൾക്കും മേൽ,
സൂര്യനുമപ്പുറം, ആകാശമണ്ഡലത്തിനുമപ്പുറം,
നക്ഷത്രഗോളങ്ങളുടെ വിദൂരസീമകൾക്കുമപ്പുറം,
എത്ര നിരായാസമായി നീങ്ങുന്നു നീ,യെന്നാത്മാവേ!
തിരകളിൽ സ്വയം മറക്കുന്ന നീന്തല്ക്കാരനെപ്പോലെ
അപാരഗഹനതയിലൂടെ ചുണയാർന്നു നീ പാറുന്നു,
അവാച്യമായ പൗരുഷത്തിന്റെ തിമിർപ്പോടെ.
പോകൂ, ഈ വിഷച്ചതുപ്പിൽ നിന്നു പറന്നുപോകൂ,
ഉന്നതങ്ങളിലെ വായുവിൽ മുങ്ങി ശുദ്ധനാകൂ,
ആ സ്വച്ഛമേഖലകൾ നിറയ്ക്കുന്ന ദിവ്യാഗ്നി മോന്തൂ,
നിർമ്മലമായ സ്വർഗ്ഗീയപാനീയമെന്നപോലെ.
നമ്മുടെ മ്ളാനജീവിതങ്ങൾക്കു മേൽ കനം തൂങ്ങുന്ന
മടുപ്പിനും യാതനകൾക്കും ഉത്ക്കണ്ഠകൾക്കുമപ്പുറം
ദീപ്തവും പ്രസന്നവുമായ തുറസ്സുകളിലേക്കുയരാൻ
ചിറകുകൾ ബലത്തവൻ, അവനാണു ധന്യൻ!
പുലരി വിളിക്കുമ്പോൾ കുതിക്കുന്ന വാനമ്പാടികളെപ്പോലെ
ആകാശോന്മുഖമായി ചിന്തകളെ പറത്തിവിടുന്നവൻ,
ഈ ജീവിതത്തിനു മേലുയർന്നുപാറിനില്ക്കുന്നവൻ-
പൂക്കൾക്കും മൗനികളായ വസ്തുക്കൾക്കും ദ്വിഭാഷിയവൻ!
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ