ദീർഘഹേമന്തരാത്രികളിൽ വിളറുന്ന കനലുകൾ നോക്കിയിരിക്കെ
മൂടൽമഞ്ഞിന്റെ പടുതയിലൂടരിച്ചെത്തുന്ന മണിയൊച്ചകളിൽ
പോയ കാലത്തിന്റെ വിദൂരസ്മൃതികൾ സാവധാനമുയരുമ്പോൾ
നൊമ്പരത്തോടെയെങ്കിലും, ഹൃദയം തുടിക്കുന്നതെത്ര മധുരമായി!
നിറഞ്ഞുതെളിഞ്ഞ തൊണ്ടയോടെ, തികഞ്ഞ ദാർഢ്യത്തോടെ,
കാലത്തിന്റെ തുരുമ്പു പിടിച്ചിട്ടും തളരാത്ത വിശ്വസ്തതയോടെ
വിശ്വാസികൾക്കു നേരം തെറ്റാതതാഹ്വാനമെത്തിക്കുന്നുവല്ലോ,
കാവൽ നിൽക്കുന്നൊരു സൈനികന്റെ ജാഗരൂകതയോടെ!
എന്നാൽ ഞാനോ; എന്റെയാത്മാവുടഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു;
ശൂന്യരാത്രിയെ ഒരു ഗാനം കൊണ്ടു നിറയ്ക്കാനതു നോക്കുമ്പോൾ
പതറുന്ന തൊണ്ടയിൽ നിന്നുതിരുന്നതൊരു ക്ഷീണരോദനമല്ലോ,
തളം കെട്ടിയ ചോരയ്ക്കരികിൽ, ശവങ്ങളുടെ കൂനയ്ക്കിടയിൽ,
ഇളകാനാവാതെ, ശ്വാസമെടുക്കാനാവാതെ, ആരുമോർക്കാതെ,
പ്രാണപ്രയാസമെടുക്കുന്നൊരു സൈനികന്റേതുപോലെ.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ