അറുപത്തിമൂന്നു കൊല്ലത്തെ ജീവിതത്തിനിടയിൽ
ചില നിമിഷങ്ങൾ
ത്രസിപ്പിക്കുന്നവയായിരുന്നു
ചെളിക്കുഴികൾ ചാടിക്കടക്കുന്ന
എന്റെ കാലടികൾ
മാഹ്ച്ചു പീച്ചുവിലെ ആറു മണിക്കൂർ
അമ്മയുടെ മരണം കാത്തിരിക്കുമ്പോൾ
ഫോണിന്റെ മണിയൊച്ച
എന്റെ കന്യകാത്വം നഷ്ടമാവാനെടുത്ത
പത്തു മിനുട്ടുനേരം
ആർച്ച് ബിഷപ്പ് റൊമേറോയുടെ കൊലപാതകം
വിളിച്ചറിയിക്കുന്ന കാറിയ ശബ്ദം
ഡെൽഫ്റ്റിലെ പതിനഞ്ചു മിനുട്ട്
എന്റെ മകളുടെ ആദ്യത്തെ കരച്ചിൽ
എന്റെ ജനതയുടെ മോചനത്തിനായി ദാഹിച്ചിരുന്ന
എത്രയെന്നെനിക്കറിയാത്ത വർഷങ്ങൾ
അനശ്വരമായ ചില മരണങ്ങൾ
ആ വിശക്കുന്ന പൈതലിന്റെ കണ്ണുകൾ
എന്നെ പ്രണയത്തിൽ കുളിപ്പിക്കുന്ന നിന്റെ കണ്ണുകൾ
മറക്കരുതാത്ത ഒരപരാഹ്നം
ഒരു കവിതയുടെ വരിയിൽ
ഒരു നിലവിളിയിൽ
ഒരു നുരയുടെ പൊട്ടിൽ
എന്നെ വാർത്തെടുക്കാനുള്ള ദാഹം
*
ഔചിത്യചിന്ത
-------------------------
എന്റെ കരിമ്പൂച്ചയ്ക്കറിയില്ല
എന്നെപ്പോലവൻ
ജീവിതത്തിലള്ളിപ്പിടിക്കുന്നില്ല
ഒരു തൂവലിന്റെ ലാഘവത്തോടവൻ
പുരപ്പുറത്തു നിന്നു ചാടുന്നു
ഒന്നു പോറുകപോലും ചെയ്യാതവൻ
പുളിമരത്തിൽ പിടിച്ചുകയറുന്നു
പാലം കടക്കാനവനു പേടിയില്ല
ഇരുളടഞ്ഞ ഇടനാഴികൾ
ചതിയനായ കരിന്തേൾ
അവനു പേടിയില്ല
കാണുന്ന ഏതു പൂച്ചയോടും
സ്നേഹമാണെന്റെ കരിമ്പൂച്ചയ്ക്ക്
ഒരേയൊരു പ്രണയത്തിൽ
കുടുങ്ങിക്കിടക്കാനവനില്ല
എനിക്കു പറ്റിയപോലെ.
*
Claribel Alegria (1924-2018) നിക്കരാഗ്വൻ-സാൽവഡോറിയൻ കവിയിത്രി.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ