പുരികങ്ങളുടെ കമാനങ്ങളിൽ നിന്നന്ധകാരമൊഴുകുന്ന
വിളർത്ത സൌന്ദര്യമേ, നിന്നെ ഞാനാരാധിക്കുന്നു!
എ ത്രയും കറുപ്പാണു നിന്റെ കണ്ണുകൾക്കെങ്കിലും
അവയുണർത്തുന്ന ചിന്തകൾ അത്ര ശോകമയമല്ലല്ലോ.
നിന്റെ കണ്ണുകൾ, നിന്റെ കരിമുടിയ്ക്കിണകൾ,
ഒരു കുടിലദുർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നൊളി ചിന്നുന്ന കണ്ണുകൾ,
ആലസ്യം മയങുന്ന കണ്ണുകളെന്നോടടക്കം പറയുന്നു:
“പ്രതിമകളുടെ സൌന്ദര്യത്തിലഭിരമിക്കുന്നവനേ,
ഞങ്ങൾ നിന്നിലുണർത്തിയ മോഹങ്ങളനുഭവമാകണോ,
നീ താലോലിക്കുന്ന ഭാവനകൾ യഥാർത്ഥമാകണോ?
എങ്കിൽ ഞങ്ങളെ വിശ്വസിക്കൂ, പിന്നിലേക്കിറങ്ങിച്ചെല്ലൂ,
ഉദരത്തിൽ നിന്നു ജഘനത്തിലേക്കൊന്നു സഞ്ചരിക്കൂ;
വിജൃംഭിച്ച, സുന്ദരമായ മുലകളുടെ തുമ്പുകളിൽ
വെങ്കലപ്പതക്കങ്ങൾ നിനക്കു കാണാം;
ഉദരത്തിന്റെ വെൽവെറ്റുമാർദ്ദവത്തിനടിയിലായി,
ഒരു ജപ്പാൻകാരിയെപ്പോലെ ചെമ്പിച്ച നിറത്തിൽ
സമൃദ്ധമായൊരു മൃദുരോമസഞ്ചയം നീ കാണും-
അവളുടെ തഴച്ചിരുണ്ട മുടിക്കെട്ടിനു നേർപെങ്ങൾ!
രാത്രീ, നിന്റെ അന്ധകാരത്തിനതു പ്രതിയോഗി,
ഒരു നക്ഷത്രവും തിളങ്ങാത്ത പരിധിയറ്റ രാത്രീ!”
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ