ഒച്ചുകളിഴയുന്ന കൊഴുത്തുമിനുത്ത ചെളിമണ്ണിൽ
ആഴത്തിലും വീതിയിലുമെനിക്കൊരു കുഴിയെടുക്കണം,
അതിലെന്റെ വൃദ്ധാസ്ഥികളെ സ്വസ്ഥമായിക്കിടത്തണം,
തിരയിലൊരു സ്രാവിനെപ്പോലെ ബോധം കെട്ടുറങ്ങണം.
വില്പത്രങ്ങളും ശവകുടീരങ്ങളുമെനിക്കു വേണ്ടേവേണ്ട,
ഒരു മനുഷ്യനുമെനിക്കായി കണ്ണീരും ചൊരിയേണ്ട;
ഈ നികൃഷ്ടജഡത്തിന്റെ കുടൽമാല കൊത്തിവലിക്കാൻ
ജീവനുള്ളപ്പോൾത്തന്നെ ഞാൻ കാക്കകളെ ക്ഷണിച്ചേക്കാം.
പുഴുക്കളേ, കണ്ണും കാതുമില്ലാത്ത കറുത്ത ചങ്ങാതിമാരേ,
ഒരു സന്തുഷ്ടജഡമിതാ, നിങ്ങൾക്കു മുന്നിലേക്കു വരുന്നു;
വികടദാർശനികരേ, ജീർണ്ണതയുടെ സന്തതികളേ,
കുറ്റബോധമില്ലാതെന്റെ തകർച്ചയിലേക്കിഴഞ്ഞുകയറൂ,
ജഡത്തിലും ജഡമായ ഈ വൃദ്ധദേഹത്തിനു സഹിക്കാൻ
ഒരു പീഡനമെങ്കിലും ശേഷിക്കുന്നെങ്കിലതൊന്നു പറയൂ.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ