എന്റെ ഹൃദയം വീണുകിടക്കുന്ന തമോഗർത്തത്തിനടിയിൽ നിന്നും
എന്റെയേകപ്രണയമേ, നിന്റെ കരുണയ്ക്കായി ഞാൻ യാചിക്കുന്നു.
ധൂസരചക്രവാളമരികിടുന്ന തമോവൃതപ്രപഞ്ചമാണിവിടം,
ഇവിടെ രാത്രിയിലൊഴുകിനടക്കുന്നു കൊടുംഭീതിയും ദൈവനിന്ദയും.
വർഷത്തിലാറുമാസം ചൂടില്ലാത്തൊരു സൂര്യൻ തലയ്ക്കു മുകളിൽ,
പിന്നെയാറുമാസം രാത്രി ഭൂമിയെ മൂടിയിടുന്നു.
ഏതു ധ്രുവപ്രദേശത്തെക്കാളും മൃതവും ശൂന്യവുമായൊരു ദേശം
-ചോലകളില്ല, ജീവികളില്ല, കാടുകളില്ല, പച്ചപ്പുമില്ല!
ഈ ലോകത്തൊരു ഭീതിക്കും കിടനില്ക്കാനാവില്ല,
ഉല്പത്തിക്കു മുമ്പെന്നപോലത്തെ ഈ വിപുലരാത്രിക്കും
ആ വെറുങ്ങലിച്ച സൂര്യന്റെ തണുത്ത ക്രൗര്യത്തിനും!
ജീവികളിൽ വച്ചേറ്റവും താഴ്ന്നവയോടെനിക്കസൂയ തോന്നുന്നു:
മൂഢനിദ്രയിൽ സ്വയം മറക്കാനവയ്ക്കാകുന്നുണ്ടല്ലോ-
ഇവിടെ കാലത്തിന്റെ നൂൽക്കഴിയഴിയുന്നതെത്ര മന്ദമായി!
*
യഹോവേ, അഗാധത്തിൽ നിന്നു ഞാനപേക്ഷിക്കുന്നു..എന്നു തുടങ്ങുന്ന 130-മത്തെ സങ്കീർത്തനം ബോദ്‌ലേറുടെ കൈയിൽ തന്നോടു മുഖം തിരിച്ച കാമുകിയോടുള്ള പ്രണയനിവേദനമായി മാറി!
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ