എനിക്കു പേടിയാണ്‌,
കരിയിലകളെ,
മഞ്ഞുവീണീറനായ പുൽത്തട്ടുകളെ.
ഇനി ഞാനുറങ്ങാം,
നീയെന്നെ ഉണർത്തില്ലെങ്കിൽ
എന്റെ തണുത്ത ഹൃദയം
നിനക്കരികിൽ വച്ചു
ഞാൻ പോകാം.
“എന്താണാ ശബ്ദം,
അങ്ങകലെ?”
“പ്രണയം.
തെന്നൽ ജനാലപ്പാളിയിൽ,
എന്റെ പ്രിയേ!”
പുലരിയുടെ രത്നങ്ങളെടുത്തു
നിന്റെ കഴുത്തിൽ ഞാൻ ചാർത്തി.
ഈ വഴിയിലെന്തിനെന്നെ
ഒറ്റയ്ക്കു വിട്ടു നീ പോയി?
നീയകന്നുപോയാൽ
എന്റെ കിളി തേങ്ങിക്കരയും,
മുന്തിരിത്തോപ്പിൽ
വീഞ്ഞു വിളയുകയുമില്ല.
“എന്താണാ ശബ്ദം,
അങ്ങകലെ?”
“പ്രണയം.
തെന്നൽ ജനാലപ്പാളിയിൽ,
എന്റെ പ്രിയേ!”
കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയിൽ
ഉണക്കമരക്കൊമ്പിൽ നിന്നു
കിളിക്കൂടടർന്നുവീഴുന്ന പുലർച്ചകളിൽ
നിന്നെ ഞാനെത്രമേൽ സ്നേഹിക്കുമായിരുന്നു;
മഞ്ഞിൽ തീർത്ത സ്ഫിങ്ക്സ്,
നീയതറിയാൻ പോകുന്നില്ല.
“എന്താണാ ശബ്ദം,
അങ്ങകലെ?”
“പ്രണയം.
തെന്നൽ ജനാലപ്പാളിയിൽ,
എന്റെ പ്രിയേ!”
(1919)
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ