ഈ വെടിയുണ്ട പഴക്കമുള്ളതാണ്‌.
1897-ൽ ഉറുഗ്വേയുടെ പ്രസിഡന്റിനു മേൽ മൊണ്ടെവിഡിയോക്കാരനായ അവെലിനോ അരെഡെൻഡോ എന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ കൊള്ളിച്ചതിതാണ്‌; പരപ്രേരണ കൂടാതെയാണു തന്റെ പ്രവൃത്തി എന്നു ലോകത്തെ ബോധ്യപ്പെടുത്താനായി കുറേ ആഴ്ചകൾ അയാൾ അന്യരുമായി ബന്ധപ്പെടാതെയുമിരുന്നു. മുപ്പതു കൊല്ലം മുമ്പ്‌ ഇതേ വെടിയുണ്ട തന്നെയാണ്‌ ലിങ്കണെ വധിച്ചതും; ഷേക്സ്പിയറുടെ വാക്കുകൾ സീസറുടെ കൊലയാളിയായ മാർക്കസ്‌ ബ്രൂട്ടസായി രൂപം മാറ്റിയ ഒരു നടന്റെ ദുഷ്ടമോ മാന്ത്രികമോ ആയ കൈകളിൽ നിന്നാണതു പുറപ്പെട്ടത്‌. പതിനേഴാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മദ്ധ്യത്തിൽ യുദ്ധം എന്നു പേരായ സമൂഹബലിയ്ക്കിടയിൽ വച്ച്‌ സ്വീഡനിലെ ഗുസ്താവസ്‌ അഡോൾഫസിനെ വധിക്കാനായി പ്രതികാരം ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയതും ഇതിനെത്തന്നെ.
അതിനും മുമ്പ്‌ മറ്റു പലതുമായിരുന്നു ഈ വെടിയുണ്ട; എന്തെന്നാൽ പൈതഗോറിയൻ സമ്പ്രദായത്തിലെ പുനർജന്മം മനുഷ്യർക്കു മാത്രം പറഞ്ഞിട്ടുള്ള ഒന്നല്ലല്ലോ. പൗരസ്ത്യദേശത്ത്‌ ദിവാന്മാർക്കു നൽകിയിരുന്ന പട്ടുചരടാണിത്‌; അലാമോയുടെ ചാവേറുകളെ അരിഞ്ഞുവീഴ്ത്തിയ തോക്കുകളും ബയണറ്റുകളുമാണിത്‌; ഒരു രാജ്ഞിയുടെ കഴുത്തറുത്ത ത്രികോണാകൃതിയിലുള്ള കത്തിയാണിത്‌; കുരിശ്ശു തീർത്ത തടിയും രക്ഷകന്റെ മാംസത്തിൽ തുളച്ചുകേറിയ ഇരുണ്ട ആണികളുമാണ്‌; കാർത്തേജിലെ പടത്തലവൻ തന്റെ വിരലിലെ ഇരുമ്പുമോതിരത്തിൽ കൂടെക്കൊണ്ടുനടന്നിരുന്ന വിഷമിതാണ്‌; സോക്രട്ടീസ്‌ ഒരു സായാഹ്നത്തിൽ മോന്തിയ തെളിഞ്ഞ ചഷകവും ഇതു തന്നെ.
കാലത്തിന്റെ ഉദയത്തിൽ കായേൻ ആബേലിനു നേർക്കു വലിച്ചെറിഞ്ഞ കല്ലായിരുന്നു ഇത്‌; ഭാവിയിൽ നമുക്കിന്നു ഭാവന ചെയ്യാനാവാത്ത പലതുമാകുമിത്‌; അന്നും പക്ഷേ,മനുഷ്യരെ, അവരുടെ അത്ഭുതകരവും നശ്വരവുമായ ജീവിതത്തെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാൻ സമർത്ഥവുമായിരിക്കുമിത്‌.
In Memoriam, J.F.K
This bullet is an old one.
“In 1897, it was fired at the president of Uruguay by a young man from Montevideo, Avelino Arredondo, who had spent long weeks without seeing anyone so that the world might know that he acted alone. Thirty years earlier, Lincoln had been murdered by that same ball, by the criminal or magical hand of an actor transformed by the words of Shakespeare into Marcus Brutus, Caesar’s murderer. In the mid-seventeenth century, vengeance had employed it for the assassination of Sweden’s Gustavus Adolphus in the midst of the public hecatomb of battle.
"In earlier times, the bullet had been other things, because Pythagorean metempsychosis is not reserved for humankind alone. It was the silken cord given to viziers in the East, the rifles and bayonets that cut down the defenders of the Alamo, the triangular blade that slit a queen’s throat, the wood of the Cross and the dark nails that pierced the flesh of the Redeemer, the poison kept by the Carthaginian chief in an iron ring on his finger, the serene goblet that Socarates drank down one evening.
"In the dawn of time it was the stone that Cain hurled at Abel, and in the future it shall be many things that we cannot even imagine today, but that will be able to put an end to men and their wondrous, fragile life.”
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ